Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη


Κάποιες επισημάνσεις από τις πρόσφατες ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ εκλογές στη Γερμανία, την πιο ισχυρή χώρα της Ε.Ε.
Επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι:

1.Το αποτέλεσμα των εκλογών, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει απαξιωθεί ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή, για τους γερμανούς ψηφοφόρους.
Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  το SPD υπέστη απώλειες 11 ποσοστιαίων μονάδων  και κατέγραψε τη η μεγαλύτερη ήττα της μεταπολεμικής περιόδου.
Αποδοκιμάστηκε η συγκρότηση του  «μεγάλου συνασπισμού» , η κυβέρνηση συνεργασίας των χριστιανοδημοκρατών της Άγκελα Μέργκελ με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και εκτιμάται ότι  το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), καθώς βρίσκεται εκτός εξουσίας , θα έχει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα,  διότι δεν έχει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση,  που θα μπορούσε να είναι και πάλι ελκυστική στους γερμανούς πολίτες.  Και αυτό διότι ταύτισε τις επιλογές τους με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές της Μέργκελ.
Η πολιτική απαξίωση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ξεκίνησε από τον σοσιαλιστή Καγκελάριο Σρέντερ, που υιοθέτηση νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και της αποδόμησης των εργασικών σχέσεων,  επιλογές , που έπληξαν καίρια τους γερμανούς εργαζόμενους και απογοήτευσαν τους  ψηφοφόρους του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
2. Οι απώλειες της σοσιαλδημοκρατίας –αλλά και των χριστιανοδημοκρατών– σηματοδοτούν μια σημαντική πτώση του γερμανικού δικομματισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως και αμφισβήτηση της ηγεμονίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων.

3. Η Γερμανική Αριστερά (το κόμμα του Όσκαρ Λαφοντέν) είχε μεγάλη άνοδο, αλλά δεν κατόρθωσε να στεγάσει  την πλειοψηφία των δυσαρεστημένων του SPD.  Σταθεροποιεί πάντως τη θέση της στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας, αλλά παραμένει απομονωμένη, ως κοινωνική συνιστώσα.
4. Η συμμετοχή των γερμανών πολιτών στην εκλογική διαδικασία σημείωσε νέο αρνητικό ρεκόρ. Η αποχή εκφράζει τη δυσαρέσκεια των γερμανών πολιτών, κυρίως προς τα κόμματα εξουσίας.
 Και η Γερμανία φαίνεται να ακολουθεί την ίδια πορεία με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου το πολιτικό σύστημα αμφισβητείται συνολικά, αλλά , προς το παρόν τουλάχιστον, δεν υπάρχει κρίση νομιμοποίησης. Δεν αμφισβητείται η νομιμότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά είναι εμφανής η κρίση αξιοπιστίας του.
Και αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών της Γερμανίας , αλλά και της Πορτογαλίας, προς τα κόμματα εξουσίας,  συντηρητικά και σοσιαλιστικά, απλώνεται ταχύτατα σε όλα τα κράτη της Ε.Ε. , σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες. Είναι μια εξέλιξη, που οι κομματικές  ηγεσίες, θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους, διότι διαφορετικά, είναι πιθανόν, να βρεθούν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…
Αύριο "μιλάνε" οι έλληνες πολίτες στην κάλπη. Αναμένονται εκπλήξεις!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα