Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στον αστερισμό του νεοοθωμανισμού


Εντυπωσιακές  είναι οι αλλαγές στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, με εμφανείς πλέον πολιτικές  παρενέργειες.  Οι διπλωματικές πρωτοβουλίες της Τουρκίας παράγουν    νέα γεωπολιτικά δεδομένα στο ασταθές περιφερειακό υποσύστημα, που καλύπτει την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου,  των Βαλκανίων,  του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας και διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί ισχύος.
                            
Η Τουρκία δεν διστάζει να κατηγορήσει το Ισραήλ για γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων, ικανοποιώντας έτσι τον Μουσουλμανικό Κόσμο. Πρόκειται για πολιτική επιλογή, με μεγάλη συμβολική  σημασία, αφού η Τουρκία προβάλλεται στον μουσουλμανικό Κόσμο, ως η χώρα που προωθεί τις πολιτικές υποθέσεις του  Ισλάμ , παρότι, έχει ισχυρούς δεσμούς  με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.).

Παράλληλα όμως, η Τουρκία αναβαθμίζει την  πολύ σημαντική πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία, που έχει  με ΗΠΑ και  Ισραήλ. Παρά την κρίση(;)  στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις,  δεν έχει ακυρωθεί ούτε μία από τις 13 συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας (εξοπλισμοί),  που έχουν υπογράψει η Τουρκία με το Ισραήλ!


Η Τουρκία έχει σημαντικές επιτυχίες και στον ενεργειακό τομέα.  Έχει συνάψει συμφέρουσες, οικονομικά και γεωπολιτικά,  συμφωνίες με αμερικανικούς πετρελαϊκούς κολοσσούς, για την ασφαλή μεταφορά της ενέργειας από την Κασπία και την Κεντρική Ασία στη Δύση.
Μετά τις εντυπωσιακές ενεργειακές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και το Αζερμπαϊτζάν, οι Πρωθυπουργοί της Ρωσίας  και της Τουρκίας οι κ. Βλ. Πούτιν  και Τ.Ερντογάν,  προχώρησαν σε συμφωνία κατασκευής νέων αγωγών μεταφοράς  της ρωσικής ενέργειας  στη Δύση, που θα διέρχονται μέσα  από τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία εξελίσσεται σε χέρα «κλειδί» για την ενεργειακή πολιτική. Η ενέργεια όμως,  αποτελεί το στέρεο υπόβαθρο,  για τη δημιουργία ισχυρών πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών διακρατικών δεσμών.


Εξίσου σημαντικές με τις ενεργειακές συμφωνίες είναι και οι πολιτικές και πολιτισμικές πρωτοβουλίες της Τουρκίας.
Ο μετριοπαθής ισλαμιστής Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, κινείται προς την πολιτική αποδέσμευση από την  κρατική ιδεολογία του Κεμαλισμού και φαίνεται ότι ελέγχει την πλειοψηφία των Κεμαλιστών στρατηγών. Διαμορφώνεται μια νέα εξουσιαστική ελίτ στη βάση του ισλαμοκεμαλισμού, που αποτελεί το νέο ιδεολογικο-πολιτικό πρόταγμα της Τουρκίας.
 Επίσης, σημαντικές είναι και οι πρωτοβουλίες της Άγκυρας στο Κουρδικό. Είναι σε εξέλιξη μια σοβαρή προσπάθεια προσέγγισης  του τουρκικού κράτους με τους Κούρδους αντάρτες του Ρ.Κ.Κ. Καθοριστική είναι η συμβολή του φυλακισμένου ηγέτη των Κούρδων Α.Οτσαλάν.
Η Τουρκία έχει  προχωρήσει σε ιστορική συμφωνία με την Αρμενία, αξιοποιώντας ακόμη και τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων των εθνικών ομάδων των δύο χωρών!
Η προσπάθεια πλήρους αποκατάστασης των σχέσεών της με την Αρμενία, εντάσσεται στους στόχους της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, «περί μηδενικών προβλημάτων με τα γειτονικά κράτη» (εξαιρούνται Ελλάδα και Κύπρος) , που αποτελεί μια θεωρητική πλατφόρμα του Καθηγητή Αχμέτ Νταβούντογλου.
Αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι ο καθηγητής Αχμέτ Νταβούντογλου, ο θεωρητικός του «Στρατηγικού βάθους» για την Τουρκία, αλλά και εκ των βασικών εκφραστών του νεοοθωμανισμού.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Α.Νταβούντογλου  προωθεί ένα περιφερειακό σύστημα όπου κεντρικό ηγεμονικό ρόλο θα έχει η Τουρκία. Ο νεοοθωμανισμός του Νταβούντογλου προβάλλει την Τουρκία, ως τον καταλύτη της αρμονικής συνύπαρξης της χριστιανικής Δύσης  με το πολιτικό Ισλάμ. Ή της εκατέρωθεν  ανοχής των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων  δύο  διαφορετικών πολιτισμών.
Συνύπαρξη είναι η λέξη κλειδί της τουρκικής διπλωματίας και όχι η σύγκρουση των πολιτισμών και φυσικά,  όχι ο εκδυτικισμός των μουσουλμανικών κρατών, όπως προωθούσαν οι νεοσυντηρητικοί της προηγούμενης αμερικανικής κυβέρνησης υπό τον κ.Μπους,  μια πολιτική που απέτυχε οικτρά.
Η Τουρκία ενισχύει τη γεωπολιτική θέση της με τις πολυμερείς συμφωνίες που συνάπτει με τη Συρία και το Ιράν. Ίσως η τουρκική διπλωματία να  αποτελεί τον «πολιορκητικό κριό» της πολιτικής Ομπάμα για Τεχεράνη και Δαμασκό.
Συνύπαρξη και πολιτική  και όχι στρατιωτική προσέγγιση  των διεθνών προβλημάτων, είναι το δόγμα που προωθεί η αμερικανική διπλωματία  του Προέδρου Μπάρακ  Ομπάμα. Γι’ αυτό ακριβώς, η Τουρκία είναι όντως ο στρατηγικός εταίρος των αμερικάνων, αφού η Άγκυρα με την πολιτική της προωθεί τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, που περιλαμβάνει την ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια , τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία, τη Μέση και Εγγύς Ανατολή.
Η πρόσκληση του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ.Ερντογάν στην Ουάσιγκτον αρχές Δεκεμβρίου για συνομιλίες με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαρακ Ομπάμα,  αποτελεί την αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της Τουρκίας,  σε μια περιοχή ιδιαίτερης  γεωστρατηγικής αξίας.

Στα  «ακανθώδη»  προβλήματα  της τουρκικής διπλωματίας συγκαταλέγεται  η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.
Η ενταξιακή πορεία  της Τουρκίας  θα αξιολογηθεί , στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., που θα γίνει 10-12 Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες.
Η Τουρκία, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Σουηδίας που προεδρεύει της Ε.Ε., θα πρέπει να ξεπεράσει  τα εμπόδια της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αυστρίας, που αρνούνται την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Επίσης, σοβαρό εμπόδιο στην πορεία ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.. είναι και το Κυπριακό.
Επειδή όμως,  οι αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., λαμβάνονται με ομοφωνία, θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η στάση της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεδομένου ότι, η Τουρκία, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ισότιμου κράτους-μέλους της Ε.Ε., αλλά αρνείται να εφαρμόσει ακόμη και το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Σύνδεσης , που έχει συνυπογράψει  με την Ε.Ε.. Και μάλιστα, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Α.Νταβούντογλου δήλωσε ξεκάθαρα ότι, η Τουρκία δεν πρόκειται να ανοίξει τα λιμάνια  και τα αεροδρόμιά της σε Κυπριακού  νηολογίου πλοία και αεροσκάφη, αν προηγουμένως, δεν αρθεί η απομόνωση των τουρκοκυπρίων, δηλαδή αν δεν αναγνωριστεί το τουρκοκυπριακό  ψευδοκράτος από την Ε.Ε. !
Θα δεχτούν, πιεζόμενες φυσικά,  Ελλάδα και Κύπρος να συνεχιστεί η ενταξιακή διαδικασία, χωρίς να υποχρεωθεί η Τουρκία να εκπληρώσει το ελάχιστον των υποχρεώσεών της έναντι της Ε.Ε. ;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα