Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΜΙΛΙΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (31.12.09)


            Ολόκληρη η ζωή και το έργο μου μπορούν να ερμηνευτούν και να κατανοηθούν μόνο κάτω από το πρίσμα των τριών λέξεων που με γαλούχησαν: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία.
            Τα δόγματα, οι δοξασίες και οι θεωρίες όπως ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία, ο Κομμουνισμός και ο Διεθνισμός, που κατά διαστήματα επέλεξα, συνδέονται άμεσα με αυτά τα τρία ιδεώδη. Όπως η διδασκαλία της αγάπης που την θεωρώ συνεκτικό κρίκο μιας ιδανικής κοινωνίας, η Ορθοδοξία που συνδέεται με την διαφύλαξη της Ελληνικότητας και του Ελληνισμού, ο Κομμουνισμός ως το αποκορύφωμα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της παλλαϊκής ευθύνης και εξουσίας και της απόλυτης ελευθερίας (όραμα που έμεινε άπιαστο φυσικά, δεν εφαρμόστηκε πραγματικά ποτέ και πουθενά, ώστε να παραμένει ακόμα σήμερα μια ουτοπία) και τέλος ο Διεθνισμός που σφυρηλατήθηκε μέσα μας τον καιρό του αγώνα όλων των λαών κατά του φασισμού-ναζισμού για μια παγκόσμια κοινωνία χωρίς σύνορα και πολέμους.

            Ταυτόχρονα η αγωγή μου με οδήγησε στο να συνδέσω μ’ αυτές τις τρεις έννοιες τον ελληνικό στρατό. Κι αυτό γιατί η πρώτη μεγάλη μυθολογία μέσα μου ήσαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι με πρωτοπόρο τον ελληνικό στρατό, στον οποίο κατατάχθηκε ως εθελοντής σε ηλικία μόλις 16 ετών ο πατέρας μου, Γεώργιος Θεοδωράκης, που τραυματίστηκε βαρειά στο Μπιζάνι, στην κρίσιμη εκείνη μάχη που άνοιξε τον δρόμο στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
            Ήταν τότε που ενωμένοι οι Έλληνες από την κορυφή ως τη βάση δημιούργησαν την σημερινή Ελλάδα κι ακόμα πιο πολύ.
            Ανάμεσα σ’ αυτό το «πιο πολύ» υπήρξε και το καλλίτερο τμήμα της, ο απαστράπτων ελληνισμός της Μικράς Ασίας. Όμως τότε ο διχασμός στην κορυφή οδήγησε τον ελληνικό στρατό σε τραγική και επαίσχυντη ήττα συμπαρασύροντας στον όλεθρο μαζί του αθώα θύματα, ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό κι ανάμεσά τους την οικογένεια της μητέρας μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μεγαλώσω βιώνοντας σχεδόν ταυτόχρονα τον θρίαμβο και την καταστροφή. Επομένως ήταν φυσικό να σημαδευτώ μέσα μου για πάντα με το δίδαγμα ότι η Εθνική μας Ενότητα αποτελεί το Α και το Ω, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε και να ακτινοβολήσουμε ως Έθνος και ως Λαός. Διαφορετικά θα υποχρεωθούμε να ζούμε καταδικασμένοι στον ρόλο του ουραγού, του εξαρτημένου και παρακμιακού.
            Από τότε βιώνω την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας από την 28η Οκτωβρίου του 1940 έως σήμερα συνεχώς και αδιαλείπτως προσπαθώντας να είμαι στην αιχμή των γεγονότων με όποιες συνέπειες.
            Έτσι η τιμητική πρόσκληση από την κορυφή της στρατιωτικής μας ηγεσίας για την οποία σας ευχαριστώ θερμότατα, έχει εξαιρετική σημασία για μένα, τόσο ουσιαστική όσο και συμβολική. Ο ρόλος σας ως φρουρών της ακεραιότητας της πατρίδας υπήρξε ένα κύριο στοιχείο της βασικής φιλοσοφίας της ζωής μου, που συνοψίζεται όπως είπα μέσα στις τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία.
            Γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να αναφέρω εδώ, ότι η τραγική παρένθεση της στρατιωτικής δικτατορίας αποτέλεσε για μένα μια μεγάλη εθνική τραγωδία και γι’ αυτό αντιτάχθηκα με όλες μου τις δυνάμεις, γιατί πλήγωνε βαθειά μέσα μου την εικόνα με την οποία με γαλούχησαν οι γονείς και οι πρόγονοί μου, που ήθελαν τον ελληνικό στρατό να ταυτίζεται με τον φρουρό του Έθνους, της Πατρίδας και της Δημοκρατίας, μιας Πατρίδας και ενός Έθνους που ταυτίζεται με την έννοια της Ελευθερίας. Γιατί Ελλάδα και Ελευθερία για μένα υπήρξαν ανέκαθεν έννοιες ταυτόσημες.
            Και είμαι περήφανος που με τις λίγες δυνάμεις μου επιτελώντας το χρέος μου ως ελεύθερος πολίτης συνέβαλα στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, συνεπώς στην αποκατάσταση του ελληνικού στρατού στο υψηλό βάθρο που βρίσκεται σήμερα εμπλουτισμένος από τα διδάγματα του παρελθόντος, έτσι ώστε το δημοκρατικό φρόνημα, η προσήλωση στους θεσμούς και στο Σύνταγμα και η πίστη στα συμφέροντα του λαού μας να διαποτίσουν σε μεγάλο βαθμό βαθμοφόρους και οπλίτες σε όλο το πλάτος και το βάθος του Σώματος.
            Ειδικά σήμερα που ο Πατριωτισμός τείνει να καταστεί κυρίαρχο στοιχείο στην ζωή της χώρας μας καθώς αντιμετωπίζουμε μεγάλους κινδύνους, φανερούς και ύπουλους που απειλούν την πεμπτουσία της Ελληνικότητας και φτάνουν ακόμα και στο σημείο να έχουν στο στόχαστρό τους την ίδια την εδαφική μας ακεραιότητα.
            Έτσι στην σημερινή συγκυρία Λαός και Στρατός επιβάλλεται να είναι όσο ποτέ άλλοτε ενωμένοι, ενημερωμένοι και άγρυπνοι. Και φυσικά αυτό αποτελεί προ παντός ευθύνη της πολιτικής μας ηγεσίας, που συμβολίζει και εκφράζει την ελεύθερη θέληση του ελληνικού λαού επωμιζόμενη μεγάλα ιστορικά βάρη, πολύ πιο              σημαντικά από την κρίσιμη οικονομική μας κατάσταση, μιας και αφορούν στην υπεράσπιση της ίδιας της ουσίας και της συνείδησης της ελληνικότητας και του ελληνισμού που βάλλεται πανταχόθεν εσωτερικά και εξωτερικά από δυνάμεις εχθρικές και δόλιες, τυφλωμένες από την ακτινοβολία της Ελλάδας ως ιστορικής οντότητας, παρουσίας και διαχρονικής έκφρασης με αθάνατα ιστορικά επιτεύγματα Πατριωτισμού, Πολιτισμού, Δημοκρατίας και Ελευθερίας.
            Σας ευχαριστώ.           

Σχόλια

  1. Ο Μίκης Θεοδωράκης γνωρίζει πολλά για την διεθνή και ντόπια εξουσία, και η ελληνικότητά του ευτυχώς, έστω στας δυσμάς του βίου του (αντιθέτως με άλλους "ηγέτες" μας), τον οδηγεί σε αληθινή "αποκάλυψη". Μιλάει σταράτα και κατονομάζει τους εχθρούς του ελληνισμού, ξένους και ντόπιους. Αποκαλύπτει την Συμμορία των Συνωμοτών, που επιχειρεί την αποεθνοποίηση και την υποδούλωσή μας στους Παγκοσμιοποιητές. Μακάρι να μιμηθούν και άλλοι πνευματικοί μας ηγέτες το Παράδειγμά του (γρήγορα, διότι χρόνος δεν υπάρχει πλέον για εφησυχασμό και κωλυσιεργίες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συμφωνώ , ο ΜΙΚΗΣ είναι ένας Μεγάλος καλλιτέχνης, παγκοσμίου εμβέλειας, γιαυτό είναι και Μεγάλος Έλληνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Που ειναι οι δηθεν ταγοι να πληροφορηθουν απο τον Μεγα Μικη Θεοδωρακη, τι σημαινει ΕΛΛΗΝ. Τι κριμα να ειμαστε και οι δυο στην Δυση του βιου μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα