Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΡΙΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Απάντηση του ΥΠΕΘΑ Β. Βενιζέλου σε ερώτηση του Χρήστου Καπούτση, κατά τη σημερινή συνέντευξη τύπου με θέμα τον απολογισμό του έργου των 100 πρώτων ημερών της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ(ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ): Συνδέετε την προμήθεια εξοπλιστικών συστημάτων με την πολιτική στήριξη των κατασκευαστριών χωρών; Και το δεύτερο ερώτημα: Υπάρχουν εμετικά δημοσιεύματα, κυρίως από τον βρετανικό και γερμανικό Τύπο σε βάρος της χώρας μας για την κακή οικονομική κατάσταση. Συγκεκριμένα  ότι αν η κυβέρνηση αποφασίσει να υλοποιήσει τις 4-5 αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ για την προμήθεια των Eurofighter για παράδειγμα, εκτιμάτε,  ότι θα σταματήσει αυτό το μπαράζ των αρνητικών δημοσιευμάτων σε βάρος της ελληνικής οικονομίας;

ΕΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Η Ελλάδα  διανύει μια κρίσιμη δημοσιονομικά και οικονομικά περίοδο. Έχουμε μάλιστα το μειονέκτημα να έχουμε εισέλθει στο χώρο της διεθνούς οικονομικής κρίσης με σημαντική καθυστέρηση και τώρα να βρισκόμαστε σε διαφορετικό, πιο καθυστερημένο στάδιο της κρίσης, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως σε σχέση με άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ.

                        Αυτό πρέπει να το λαμβάνουμε πάντα υπ' όψιν, γιατί η στρατηγική εξόδου από την κρίση πρέπει να λαμβάνει υπ' όψιν της τη φάση στην οποία βρίσκεται κάθε χώρα. Και δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, ότι τα διαρθρωτικά προβλήματα που έχουμε ως χώρα, ως οικονομία και τα οποία έχουν αναδειχθεί και οξυνθεί λόγω της κρίσης, πρέπει να τα λύσουμε. Όχι μόνο γιατί αυτό το επιβάλλουν οι αγορές ή οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή οι διεθνείς Οργανισμοί, αλλά γιατί αυτό το επιβάλλει το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας, των ελληνικών επιχειρήσεων, των εργαζομένων και των νοικοκυριών. Γιατί ξεπερνώντας τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και σπάζοντας το φαύλο κύκλο μπορούμε να δώσουμε  στον καθένα, είτε αυτός είναι επιχείρηση είτε αυτός είναι εργαζόμενος είτε είναι συνταξιούχος, μια προοπτική: Να κάνουμε τη θέση του καλύτερη και το εισόδημά του μεγαλύτερο και ασφαλέστερο.
                        Πρέπει η θέση μας αυτή να παρουσιάζεται, και παρουσιάζεται πάντα, στους ξένους συνομιλητές μας και ιδίως στους εταίρους μας. Η Ελλάδα όμως, λειτουργεί όπως είναι προφανές, ως πρόσχημα και ως πεδίο επί του οποίου αναπτύσσεται μια πολύ  μεγαλύτερη και ευρύτερη αντιπαράθεση που δεν προέρχεται από την Ελλάδα, που δε σχετίζεται με την Ελλάδα, αλλά που χρησιμοποιεί ως αφορμή την Ελλάδα.
                        Αυτή η αντιπαράθεση αφορά τη συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ του ευρώ, του δολαρίου, της στερλίνας ή άλλων σημαντικών νομισμάτων. Αφορά τη σχέση ευρώ και δολαρίου ως αποθεματικών νομισμάτων διεθνώς. Αφορά τη λειτουργία των χρηματοοικονομικών αγορών σε παγκόσμιο επίπεδο. Άρα πρέπει να προστατεύσουμε τη χώρα μας και από αυτή την πίεση που δεν αφορά την Ελλάδα ως τέτοια, αλλά τη χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο.
                        Αυτά όλα σχετίζονται πράγματι και με το ζήτημα των αμυντικών δαπανών. Υπάρχει μια θεμελιώδης και προφανής αντίφαση: Τη στιγμή που πρέπει να εφαρμόσουμε μια συσταλτική πολιτική περιορισμού των δημοσίων δαπανών, θα ήμασταν πάρα πολύ ευχάριστοι εάν διευρύναμε τις αμυντικές δαπάνες.  Το κριτήριό μας όμως για τις αμυντικές δαπάνες είναι ένα κριτήριο εθνικό, στρατηγικό, επιχειρησιακό,  που το παρουσίασα προηγουμένως.  Οι εταίροι μας ενδιαφέρονται πιο συγκεκριμένα για κάτι άλλο: Ενδιαφέρονται για το ενδεχόμενο η δημοσιονομική μας κρίση να μας κάνει υπερήμερους σε σχέση  με συμβατικές υποχρεώσεις που έχουμε, για τρέχοντα εξοπλιστικά προγράμματα.
                        Αυτός ο φόβος είναι ατεκμηρίωτος και άδικος. Η Ελλάδα εκτελεί πλήρως τις συμβατικές υποχρεώσεις, αρκεί και οι αντισυμβαλλόμενοι να εκτελούν τις δικές τους συμβατικές υποχρεώσεις, να προσφέρουν προς παραλαβή το υλικό που πρέπει με τα τεχνικά χαρακτηριστικά που πρέπει, με την επιχειρησιακή ικανότητα και επάρκεια που πρέπει, με τα αντισταθμιστικά ωφελήματα που πρέπει. Και βεβαίως, όταν κάποιος είναι υπερήμερος ως παραγωγός, είναι λογικό να μη δικαιούται να διατυπώνει παράπονα γιατί ο αγοραστής διεκδικεί τα δικαιώματά του και κυρίως την ποιότητα του υλικού του.

Σχόλια

  1. http://resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4079&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&sid=a725c45ad819acf016383bb19c9f0cb7

    Ο Μίκης απαντά στη Θάλεια Δραγώνα

    Με επιστολή της στο Μίκη Θεοδωράκη η κ. Θάλεια Δραγώνα διαμαρτύρεται για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον της.
    Ο Μίκης, με δική του επιστολή, ξεκαθαρίζει τα πράγματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα