Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η πολιτική διάσταση της οικονομικής κρίσης

    Η διεθνής οικονομική κρίση που είναι ταυτόχρονα και συστημική κρίση του ευρωατλαντισμού και της Παγκοσμιοποίησης, εκδηλώνεται ως κρίση του δημοσίου χρέος των εθνικών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οικονομική κρίση, δεν είναι όμως μόνο διαχειριστικό πρόβλημα, είναι κυρίως διεθνές πολιτικο- οικονομικό  αποτέλεσμα που παρήγαγαν οι παρεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ του «επεκτατικού» καπιταλιστικού συστήματος. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στην Ελλάδα, όχι διότι έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα με το δημόσιο χρέος, που σε κάθε περίπτωση είναι διαχειρίσιμο, αλλά διότι είναι το αδύναμο μέλος στην Ευρωζώνης που δέχεται πρωτοφανείς  επιθέσεις από τους «απάτριδες» κερδοσκόπους. Κυρίως όμως, διότι, το παραγόμενο αποτέλεσμα  της ελληνικής οικονομικής κρίσης , έχει σοβαρές γεωπολιτικές προεκτάσεις και παρενέργειες.
Οι επισκέψεις του Πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου στη Μόσχα, το Βερολίνο, το Παρίσι και την Ουάσιγκτον, επιβεβαιώνουν τη διεθνή πολιτική διάσταση , που έχει η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας.
Στη Μεσόγειο διακυβεύονται ύψιστα αμερικανικά και ευρωπαϊκά στρατηγικά συμφέροντα, που σχετίζονται με την τρομοκρατία στη Βόρεια Αφρική, τη σταθερότητα στο Αιγαίο, την επίλυση του Κυπριακού, την ασφάλεια στη μεταφορά της ενέργειας από την Κεντρική Ασία στη Δύση, τον ανεφοδιασμό των αμερικανο-νατοϊκών στρατευμάτων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή μέσω της  αντιμετώπισης της ισραηλινο-παλαιστινιακής αιματηρής κρίσης και την  λαθρομετανάστευση.  
Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ισραήλ, είναι τα τρία μεσογειακά κράτη που θα διαδραματίσουν πρωτεύοντα ρόλο στην προώθηση της «πολιτικής Ομπάμα», για την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και ακόμη,  για την ποιότητα της ευρωατλαντικής συνεργασίας στην Μεσόγειο. Συνεπώς, η  εσωτερική σταθερότητα (δημοσιονομική, πολιτική  και κοινωνική)  των τριών κρατών (Ελλάδας,  Τουρκίας και  Ισραήλ) είναι απολύτως αναγκαία , για την ευόδωση των στρατηγικών σχεδίων των ΗΠΑ , του ΝΑΤΟ και της  Ε.Ε..
Η Τουρκία στηρίζεται από τις ΗΠΑ, στην  Ευρωπαϊκή της πορεία, με στόχο να ξεπεραστούν και τα εσωτερικά της προβλήματα.
Η Ελλάδα, θα υποστηριχτεί από την αμερικανική Κυβέρνηση, όχι για να την αποσπάσει  από την ευρωζώνη, αλλά για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα εσωτερικής αστάθειας, που θα τραυματίσουν τη συνοχή της Δυτικής Συμμαχίας. Η θέση της Ελλάδας στο διεθνές πολιτικο-οικονομικό και στρατιωτικό σύστημα είναι σταθερή, αλλά ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη , λόγω των άδικων  οικονομικών μέτρων, μπορεί να δημιουργήσει  νέα πολιτικά δεδομένα.
                    
                                                             Χρ.Α.Καπούτσης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα