Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αποκατάσταση Δημοκρατίας στην Ελλάδα

       
                      
     24 Ιουνίου σήμερα και είναι φυσικά η επέτειος,  για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδας, καθώς συμπληρώνονται 36 χρόνια από την πτώση του Στρατιωτικού καθεστώτος, που παρά πάσα προσδοκία   κυβέρνησε παρανόμως τη χώρα μας για επτά χρόνια.
Το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου του 1974, το Στρατιωτικό καθεστώς, αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία στην πολιτική ηγεσία. Έχει προηγηθεί η ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ΚΥΠΡΟΥ και η εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας στην Μεγαλόνησο,  που προελαύνουν κατακτώντας  ελληνοκυπριακά εδάφη. Η Χούντα των Αθηνών έχει καταρρεύσει και η Κυβέρνηση έχει εξαφανιστεί!  
Γίνεται σύσκεψη υπό τον «χουντοπρόεδρο»  Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, με τη συμμετοχή αρκετών πολιτικών καθώς και με τη συμμετοχή  των αρχηγών των Επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων. Συναποφασίζεται να ανατεθεί η Πρωθυπουργία στον Π.Κανελλόπουλο, τον Πρωθυπουργό που ανέτρεψαν πραξικοπηματικώς οι χουντικοί  την 21η Απριλίου του 1967.
Ο Π.Κανελλόπουλος αποσύρεται προκειμένου να συντάξει τον κατάλογο των μελών του νέου Υπουργικού Συμβουλίου. Έτσι , βρίσκει την ευκαιρία ο Ευάγγελος Αβέρωφ να μεταπείσει τους στρατιωτικούς και να καλέσουν από το Παρίσι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, προκειμένου να αναλάβει αυτός την Πρωθυπουργία της χώρας.
Και έτσι , στις  3 το πρωί της 24ης Ιουλίου, ο Κ. Καραμανλής ορκίζεται Πρωθυπουργός  ενώπιον του Στρατηγού Φ.Γκιζίκη . Λίγες ώρες αργότερα,  σχηματίζει  κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας , με αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών τον Γ.Μαύρο και Υπουργό  Εθνικής Άμυνας τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
Ακολουθεί ο ΑΤΤΙΛΑΣ  2 , και ο τουρκικός στρατός συνεχίζει την προέλασή του στην  Κύπρο, κατακτώντας περίπου το 35% του εδάφους της , αφού ούτε η πολιτική Κυβέρνηση υπό τον Κ.Καραμανλή, δεν κατόρθωσε να ανακόψει την επέλαση των τουρκικών στρατευμάτων στην μαρτυρική  Kύπρο.
Στις 24 ΙΟΥΛΙΟΥ του 1974 η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στη χώρα που τη γέννησε  και θεμελιώθηκε η μεταπολιτευτική  περίοδο, αλλά  πάνω  στα ερείπια της Κύπρου, που προδόθηκε πολλαπλώς…

  


Σχόλια

  1. Κε Καπούτση, σας ερωτώ αν γνωρίζετε:
    Ποιός ήταν στην πραγματικότητα ο ρόλος του Αβέρωφ για την Ελλάδα μας. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν προδοτικός. Δεν μπορώ όμως να το αποδείξω. Νομίζω ότι ήταν υψηλόβαθμος στην αγγλικής προέλευσης Μασσωνία. Αν πράγματι ήταν τότε εξ ορισμού έχω δίκιο. Αλλά και η ανήθικη στάση του έναντι του σοφού Π. Κανελόπουλου, είναι πρόσθετο στοιχείο εναντίον του. Μπορώ να έχω την γνώμη ή ακόμη καλύτερα τη γνώση σας;
    ευχαριστώ
    γ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα