Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανταλλάγματα για το casus belli


Οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας παραμένουν σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας. Διάφορες μονομερείς πρωτοβουλίες, αντί να εξομαλύνουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μάλλον τις περιπλέκουν, ακόμη περισσότερο.
Παράδειγμα η νέα εκδοχή του casus belli (αιτία πολέμου).
Τις προηγούμενες ημέρες, διάφορα  τουρκικά ΜΜΕ έκαναν λόγο για ενδεχόμενο άρσης  του casus belli, καθώς η Ελλάδα αφαιρείται από τον κατάλογο των απειλών που αντιμετωπίζει η Τουρκία , σύμφωνα με την υπό αναθεώρηση «Κόκκινη Βίβλο Ασφαλείας» του τουρκικού κράτους.
Υπενθυμίζουμε ότι, η  Τουρκία, με την απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το 1995, έχει προειδοποιήσει,  ότι αποτελεί αιτία πολέμου («casus belli»),  κάθε προσπάθεια της Ελλάδας να ασκήσει το κυριαρχικό δικαίωμα,  που απορρέει από τη Διεθνή Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας και να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα  έως τα 12 ν.μ.
Μάλιστα, με αφορμή τα δημοσιεύματα στον τουρκικό τύπο,  αρκετοί έλληνες αρθρογράφοι και κάποια ΜΜΕ επαινούσαν την δήθεν φιλειρηνική πρωτοβουλία της Τουρκίας.
Όμως, δεν προλάβαμε να χαρούμε, και ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούντογλου μας προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα. Ο κ. Νταβούτογλου σε συνέντευξή του,  απέκλεισε κατηγορηματικά κάθε «μονομερή κίνηση εκ μέρους της Τουρκίας στο θέμα των 12 ν.μ.» . Το μήνυμα που μας στέλνει ο κ. Νταβούτογλου είναι ότι , το casus belli θα αρθεί , μόνο όταν η Ελλάδα αποκηρύξει το κυριαρχικό της δικαίωμα, δηλαδή αυτό  της επέκτασης των χωρικών υδάτων της.
 Ουσιαστικά η Τουρκία δηλώνει ότι επιθυμεί την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αφού όμως η Ελλάδα παραιτηθεί  από κυριαρχικά της  δικαιώματα.
Είναι προφανές  ότι,   οι διμερείς διακρατικές σχέσεις θα πρέπει να  βασίζονται στην ισοτιμία    και στο σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος,  που διασφαλίζει την ειρήνη και τη σταθερότητα.
Αν όμως, το ένα κράτος απαιτεί υποχωρήσεις και το άλλο  υποκύπτει, τότε,  δεν διασφαλίζονται σχέσεις καλής γειτονίας, αλλά το κράτος που υποχωρεί τελικά μπαίνει στο πεδίο επιρροής του κράτους που απαιτεί. Είναι η κλασική περίπτωσης δορυφοριοποίησης του αδύνατου κράτους στο ισχυρό γειτονικό κράτος.
Και επειδή τέτοια περίπτωση, δηλαδή δορυφοριοποίησης της Ελλάδας στην Τουρκία, θα πρέπει να αποκλειστεί, γι’ αυτό ο  εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ Γρ.Δελαβέκουρας δήλωσε ότι, ««η  επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων έως τα 12 ναυτικά μίλια είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, που προβλέπεται ρητά από το Δίκαιο της Θάλασσας και συνιστά μέρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχει απειλή πολέμου είναι απαράδεκτο. Δεν νοείται να υπάρχει απειλή πολέμου-casus belli- από μια χώρα υποψήφια προς ένταξη, εναντίον μιας χώρας - μέλους της ΕΕ.   Είναι θέμα της Τουρκίας να το καταργήσει»,  τόνισε ο εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου  Εξωτερικών.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα