Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μακάρι να ήταν "εισβολέας" η μάνα Ελλάδα



Μ Α Κ Α Ρ Ι  η μητέρα πατρίδα μας, η Ελλάδα, να ήταν «εισβολέας» στην Κύπρο. Χιλιάδες χρόνια την παρακαλούσαν, την εκλιπαρούσαν και ματαίως τήν ανέμεναν να «εισβάλει» στην Κύπρο, όλες οι γενιές των προγόνων μας. Από την Επανάσταση του Ονήσιλου το 499 π.Χρ. εναντίον της περσικής κατοχής και εναντίον των εδώ περσόδουλων (ανάμεσά τους κι ο αδελφός του Ονήσιλου ο Γόργος), μέχρι και το 2010 μ.Χρ. του «Ελλάς – Ελλάς – Σκέπασε και μας», ο κύριος και διαχρονικός λόγος των παθημάτων της ελληνικής μεγαλονήσου ημών των Κυπρίων, ήταν και είναι η απροθυμία της μητρός Ελλάδος να «εισβάλει» στην Κύπρο…
Η Τ Α Ν  (και είναι) η επικράτηση λ.χ. τον 5ο αιώνα προ Χριστού, της πολιτικής του επιφανέστερου πολιτικού, στρατηγού Περικλέους, υιού του Ξανθίππου, ομόκλινου της Ασπασίας, του πασίγνωστου «Χρυσού Αιώνα», εναντίον της πολιτικής του εν Αθήναις αντίπαλού του, στρατηγού Κίμωνος υιού του θριαμβευτή του Μαραθώνος Μιλτιάδου. Ο Κίμων πέθανε ("Και Νεκρός Ενίκα») επί της τριήρους ναυαρχίδος του αθηναϊκού στόλου που καταναυμάχησε και πεζομάχησε, Πέρσες και Φοίνικες κατακτητές, στην Κύπρο το 450 π.Χρ. Ακολούθησε από πλευράς Αθηνών η κατάπτυστη «συνθήκη του Καλλία» το 449 με τον βασιλιά των Περσών που άφηνε την Κύπρο στο έλεός του, όπως και η «Ανταλκίδειος Ειρήνη» το 388 π.Χρ. με τον Αρταξέρξη Β΄: «Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε. Το ‘χετε ξανακάνει, χρόνια πριν, όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες» καθώς έγραψε στο συγκλονιστικότερο ποίημά του «Είμαστε Έλληνες» ο Μιχάλης μας ο Πασιαρδής. Την τυφλωμένη από αντι-σπαρτιατικό ιμπεριαλισμό πολιτική της η Αθήνα την πλήρωσε τελικά με την ήττα της στους Αιγός Ποταμούς 404 π.Χρ. Όμοια, υστερότερα, κι οι αντι-αθηναίοι Λακεδαιμόνιοι…
Σ Τ Η Ν  ΕΙΣΒΟΛΗ του Δαρείου το 490 και στη Μάχη του Μαραθώνα, ο ανατραπείς τύραννος των Αθηνών Ιππίας ήταν μαζί με τους Πέρσες εισβολείς. Και στην εισβολή του 480 ο ανατραπείς βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, ήταν πρωτοσύμβουλος του Ξέρξη. Κι ο περσόδουλος Γόργος με 150 κυπριακά πλοία στον περσικό στόλο που ηττήθηκε 29.9.480 στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τα πληρώματά του τον σαμπόταραν καθώς «κάρφωσε» τους Κυπρίους στον Ξέρξη η ίδια η πρωτοναυμάχος Αρτεμισία… Κι οι χουνταίοι ανθέλληνες τύραννοι, («Αμερικανών παιδιά» τους τραγούδησε η Μελίνα Μερκούρη), αρχιπροδότες του Ελληνισμού, Ιωαννίδης, Γκιζίκης, Μπονάνος, Αραπάκης, Γαλατσάνος, Παπανικολάου, ως νέοι Ιππίες, Δημάρατοι, Γόργοι και Μαλιεύς Εφιάλτης, το 1974 μετά Χριστόν, αντί να «εισβάλουν» με τα ελληνικά «Φάντομ» και τα υποβρύχια «Νηρεύς» και «Γλαύκος» στην Κύπρο, οδήγησαν από την Ανοπαία Ατραπό τον Αττίλα Εισβολέα στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας...
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα