Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Ισραήλ «αγρυπνά», ενώ οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στο Κάιρο συνεχίζονται


του Χρήστου Καπούτση

Χιλιάδες αιγύπτιοι αντικαθεστωτικοί αναμένεται να γεμίσουν και σήμερα την πλατεία Ταχρίρ του Καίρου, απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου Μουμπάρακ.
Σχεδόν όλα τα δυτικά ΜΜΕ προβάλλουν σήμερα τις δηλώσεις του αντιπροέδρου και πιθανού διαδόχου του Μουμπάρακ του Στρατηγού Ομάρ Σουλειμάν : «Οι οπαδοί του Μπουμπάρακ συμπεριφέρθηκαν καλά. Κανείς δεν σκοτώθηκε από πυρά όπλων ή από ελεύθερους σκοπευτές. Αδύνατον. Οι ένοπλες δυνάμεις δεν χρησιμοποίησαν βία  εναντίον των διαδηλωτών. Και τους ζητάμε να επιστρέψουν στα σπίτια τους», δήλωσε ο λαοφιλής αντιπρόεδρος.
 Επίσης ,  ο ηγέτης των Ισλαμιστών Μοχάμεντ αλ-Μπελτάγκι  δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζατζίρα ότι, «οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, η μεγαλύτερη οργάνωση της αιγυπτιακής αντιπολίτευσης, δεν έχουν καμιά φιλοδοξία για την προεδρία της Αιγύπτου».
Εντύπωση προκαλεί η «εξαφάνιση» του Ελ Μπαραντέι από τα Δυτικά ΜΜΕ.
Στο πολιτικό επίπεδο τώρα, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πως θα διαμορφωθούν οι σχέσεις της Αιγύπτου με το Ισραήλ στη μεταμουμπάρακ εποχή.

Ισραήλ και  Αίγυπτος

Τα Επιτελικά σχέδια των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, στηρίζονται στην ειρήνη του  Ισραήλ και της Αιγύπτου. Σέβονται οι Ισραηλινοί
την Συνθήκη Ειρήνης που συνήψαν τα δύο κράτη το 1979.
 Εάν ο Μουμπάρακ απομακρυνθεί από την εξουσία και η εξουσία περάσει σε αντιδυτική ισλαμική Κυβέρνηση, τότε οι συνέπειες για το Ισραήλ θα είναι πολύ σημαντικές. «Για τις ΗΠΑ η Αίγυπτος είναι το κλειδί της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή. Για το Ισραήλ είναι ολόκληρη η πύλη», ανέφερε χαρακτηριστικά υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ισραηλινής Κυβέρνησης. Επιπλέον οι ισραηλινοί επισημαίνουν ότι,  η πιο καλά οργανωμένη αντιπολιτευτική πολιτική δύναμη στην Αίγυπτο είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που διάκειται εχθρικά προς το Ισραήλ και διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με την παλαιστινιακή οργάνωση  «Χαμάς»,  που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας.
Πολλές ισραηλινές εφημερίδες αναφέρουν σε  πρωτοσέλιδους τίτλους την αναγκαιότητα για  «Μία νέα Μέση Ανατολή». Επανέρχεται στο προσκήνιο η άποψη στελεχών του Εργατικού κόμματος του Ισραήλ που επεσήμαναν κατά τη δεκαετία του 1990  την αναγκαιότητα συνύπαρξης του Ισραήλ  με τα γειτονικά αραβικά κράτη. Όμως οι εξελίξεις των τελευταίων πέντε χρόνων, με την άνοδο της «Χαμάς» στη Γάζα και της «Χεζμπολάχ» στο Λίβανο, έχουν  στρέψει τους Ισραηλινούς προς τα δεξιά κόμματα, από το φόβο ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο η περιοχή θα διάκειται  εχθρικά προς το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Συνεπώς, θα είναι πλήγμα για το Ισραήλ, αν στην νέα πολιτική κατάσταση στην Αίγυπτο μετέχουν και οι ισλαμιστές της  αδελφότητας των μουσουλμάνων, με αναβαθμισμένο πολιτικό ρόλο. Και φυσικά, μαζί με τα Ισραηλινά , πλήττονται και τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Η μόνη οδός πολιτικής επιβίωσης των «Αδελφών Μουσουλμάνων» είναι να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ισλαμιστών της Τουρκίας. Δηλαδή φιλοδυτικός προσανατολισμός και θρησκευτική- ισλαμική μετριοπάθεια… Στην περίπτωση που επιμείνουν στον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και στον αντιδυτικισμό, τότε  θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα  πολιτικής επιβίωσης, λόγω των αμερικανο-ισραηλινών αντιδράσεων. Κυρίως όμως, το μεταμουμπάρακ καθεστώς της Αιγύπτου, θα πρέπει να αξιολογήσει πολύ προσεχτικά τη δήλωση του Πρωθυπουργού του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου, που υπενθύμισε ότι,  θα πρέπει να  εξακολουθήσει να ισχύει  η Συμφωνία Ειρήνης του 1979. Γι’ αυτό ακριβώς, το πιθανότερο είναι στην Αίγυπτο να έχουμε τελικά αλλαγή προσώπων με παραχώρηση κάποιων δημοκρατικών ελευθεριών στους πολίτες  και όχι αλλαγή καθεστώτος.

                                                         

Σχόλια

  1. http://www.istorikathemata.com/2011/02/1974.html
    Τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο και η ελληνοτουρκική κρίση του Μαΐου του 1974
    Οι Ελληνικές έρευνες στο Αιγαίο για πετρέλαιο είχαν ξεκινήσει ανεπιτυχώς από τις αρχές της

    οι εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου στην Θάσο σήμερα
    δεκαετίας του ΄70, για να ενταθούν μετά τον Μάιο του 1968, όταν υπεγράφει η πρώτη σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της πετρελαϊκής εταιρείας TEXACO για υποθαλάσια έρευνα εντός του Θερμαικού κόλπου. Μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1973 το Ελληνικό Δημόσιο είχε υπογράψει 18 ακόμη συμβάσεις με πετρελαϊκές εταιρίες για έρευνα και άντληση πετρελαίου σε όλο τον χώρο του Αιγαίου. Το Ελληνικό ενδιαφέρον για εύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου είχε αυξηθεί, καθώς η τιμή του βαρελιού στα τέλη του 1973 είχε αυξηθεί κατακόρυφα. Οι τρεις πρώτες έρευνες που διεξήχθησαν από την εταιρεία Oceanic, απέδειξαν την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου κοντά στις ακτές της Θράκης και της Θάσου. Το μεγαλύτερο κοίτασμα από αυτά ήταν της Θάσου, όπως έδειξαν νέες έρευνες της ίδιας εταιρείας που έγιναν ως τον Απρίλιο του 1974. Το κοίτασμα αυτό (ονομάστηκε ΠΡΙΝΟΣ) υπολογίστηκε σε 200.000.000 βαρέλια που θα μπορούσε να αποδώσει 50.000 βαρέλια ημερησίως για είκοσι χρόνια, με την άντληση του να ξεκινάει εντός του 1975.





    o Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα το 1974 Καμαρατ Γκιουρούν
    Η ελληνική αυτή αδιαμφισβήτητη επιτυχία προκάλεσε την άμεση επέμβαση της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, λίγο πριν ξεκινήσουν έρευνες από την Καναδική εταιρεία Calvin Exploration, η Τουρκική Turkish Petroleum GRP απέστειλε επιστολή στην έδρα της Καναδικής εταιρείας απαιτώντας να σταματήσει τις έρευνες στο Αιγαίο χωρίς την άδεια από την Τουρκική κυβέρνηση, εκτοξεύοντας απειλές για "ποινικές διώξεις". Ταυτόχρονα η Τουρκική GRP προσπαθούσε επίσης να συνάψει συμβάσεις με πετρελαικές εταιρείες για έρευνες στο Αιγαίο. Η δεύτερη Τουρκική πρωτοβουλία ήταν μια διπλωματική νότα που επεδόθει στις 3 Απριλίου από τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα Γκιουρούν, που περιλάμβανε όλες τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο (η μάλλον όλες τις Τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο) με κορυφαίο το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στην περιοχή, που εμμέσως αφορούσε και το πλούσιο υπέδαφος του Αιγαίου. Η βασική Τουρκική θέση ήταν πως "η Τουρκία δεν θα ανεχόταν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των Ελληνικών νησιών σε 12 μίλια, ακόμη και αν προβλεπόταν ασφαλή διέλευση στα πλοία της, καθώς αυτό θα μετέβαλλε το Αιγαίο σε κλειστή Ελληνική λίμνη". Μάλιστα η ηγεσία της Τουρκίας προειδοποιούσε πως θα θεωρούσε ως άκυρη κάθε πιθανή σχετική Ελληνική πρωτοβουλία, και θα την παραβίαζε ακόμη και μονομερώς.Υπενθυμίζουμε πως η υφαλοκρηπίδα των 12 ν. μιλίων προβλεπόταν από την διεθνή συμφωνία της Γενεύης το 1958.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα