Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η γεωμετρία του χρόνου




Ν. Λυγερός

Ένας τρόπος για να προσεγγίσουμε τη γεωμετρία του χρόνου προσφέρεται από τη μιγαδική ανάλυση. Η αναπαράσταση των μιγαδικών συναρτήσεων μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας τη διάσταση του χρώματος. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει τη μελέτη αντικειμένων, τα οποία χρειάζονται τυπικά τέσσερεις διαστάσεις. Αυτή η ιδιότητα μπορεί να εμπλουτίσει κι άλλους γνωστικούς τομείς, όπου η γεωμετρία είναι απαραίτητη. Ένας από αυτούς είναι κι η στρατηγική, η οποία ανάλογα με τι συνδυάζεται μπορεί να μετατραπεί σε γεωστρατηγική και τοποστρατηγική. Σε κάθε περίπτωση, η γεωμετρία του χρόνου μπορεί να αναδειχθεί με τη διάσταση του χρώματος. Η εφαρμογή αυτής της ιδέας δεν είναι δύσκολη, διότι συνήθως οι χάρτες μας εκμεταλλεύονται μόνο δύο χωρικές διαστάσεις. Μπορούμε τώρα να φανταστούμε καλύτερα αυτή την προσέγγιση. Συνήθως, το χρώμα είναι στατικό, είτε στους πολιτικούς χάρτες, όπου απλώς ενισχύει την έννοια των συνόρων, είτε στους φυσικούς χάρτες, όπου αντιπροσωπεύει τη τρίτη διάσταση του χώρου, με άλλα λόγια λειτουργεί ως υψόμετρο. Ενώ η χρωματική αναπαράσταση των χαρτών είναι ικανή να αναδείξει τη δυναμική και να ενσωματώσει τη γεωμετρία του χρόνου. Με αυτή την προσέγγιση είμαστε τώρα σε θέση να ενεργοποιήσουμε αυτό το εργαλείο στην τοποστρατηγική κι ειδικότερα στα διαγράμματα Voronoi και στην τριγωνοποίηση Delaunay στο Αιγαίο. Η ιδέα δεν είναι απλώς ο χρωματισμός των κυψελών του Voronoi, πράγμα το οποίο θα ήταν μια απλή αναπαραγωγή του ίδιου νοητικού σχήματος που αποτελεί το υπόβαθρο των κλασικών χαρτών. Ο χρωματισμός είναι ένα πεδίο ανάλογο με αυτό που βρίσκουμε στα δυναμικά συστήματα κι ειδικότερα με τις έννοιες των συνόλων Julia και συνόλων Fatou. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε παραδείγματος χάριν να ερμηνεύσουμε τις κυψέλες Voronoi ως δεξαμενές έλξης των σημειακών ελκυστών. Σε δεύτερη φάση, η ενοποίηση των κυψελών Voronoi που έχουν κοινή βάση, όπως είναι ένα νησί, μάς δίνει τη δυνατότητα να το ερμηνεύσουμε ως ένα νέο ελκυστή συμπαγή που επηρεάζει την ενοποιημένη δεξαμενή έλξης. Αντιλαμβανόμαστε ότι τότε έχουμε στη διάθεσή μας μια ριζικά διαφορετική εικόνα του Αιγαίου, η οποία αναδεικνύει την ανθεκτικότητά του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα