Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δηλώσεις ΥΠΕΞ Δ. Δρούτσα και ΥΠΕΞ Ηνωμένου Βασιλείου W. Hague μετά τη συνάντησή τους (Λονδίνο, 16.02.11)




W. HAGUE: Ήταν ευχαρίστησή μου να υποδεχθώ τον Υπουργό Εξωτερικών, Δ. Δρούτσα, σήμερα. Η Βρετανία και η Ελλάδα έχουν μακρά ιστορία συνεργασίας...οι συνομιλίες μας επικεντρώθηκαν στις κοινές μας προτεραιότητες μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται η στήριξη και η ενθάρρυνση της επίλυσης του Κυπριακού, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα Βαλκάνια και την Τουρκία, καθώς και το Μεσανατολικό.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: To Κυπριακό περιλαμβάνεται στην ατζέντα των συζητήσεων;

W. HAGUE: Βέβαια, το Κυπριακό βρίσκεται πάντα στην ατζέντα, επί του οποίου πρέπει πάντα να εργαζόμαστε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως στην Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα προς συζήτηση σήμερα, μεταξύ των οποίων η ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο και την Τυνησία καθώς και οι τρόποι με τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να στηρίξει την Αίγυπτο στο μέλλον, ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα που θα πρέπει να συζητήσουμε στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών την επόμενη εβδομάδα. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να ενισχύσουμε την συνεργασία μεταξύ Ελλάδος και Ηνωμένου Βασιλείου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Δ. ΔΡΟΥΤΣΑΣ: Ευχαριστώ πολύ William. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ηνωμένου Βασιλείου είναι παραδοσιακά πολύ ισχυρές και ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνάντηση. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε επί των θεμάτων στα οποία αναφέρθηκες. Όπως είπες, είναι προς όφελος και των δυο χωρών μας να βρεθεί μια βιώσιμη λύση για το Κυπριακό ζήτημα στο πλαίσιο των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και του κοινοτικού κεκτημένου. Είχαμε επίσης την ευκαιρία να συζητήσουμε για την Μέση Ανατολή και κυρίως για την Αίγυπτο. Θα ήθελα να πω ότι η Ελλάδα αποτελεί κομμάτι της περιοχής. Πρόκειται για την άμεση γειτονιά μας, έτσι μπορούμε να συνεισφέρουμε με την εμπειρία μας. Θα ήθελα επίσης να πω – καθώς μιλάμε για την μετάβαση στη δημοκρατία στην Αίγυπτο και τον αραβικό κόσμο – ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο της δημοκρατίας. Και αυτό έχει συμβολική αξία και σε αυτό το ζήτημα μπορούμε να συνεργαστούμε γιατί και το πρώτο κοινοβούλιο ιδρύθηκε στη Βρετανία, οπότε λοιπόν μπορούμε και από εδώ να στείλουμε τα απαραίτητα μηνύματα. Επιτρέψτε μου επίσης να αναφερθώ και σε ένα άλλο ζήτημα, που θα συζητήσουμε σήμερα, πρόκειται για τα Βαλκάνια και τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα Βαλκάνια μέσω της πολύ στενής συνεργασίας μεταξύ των δυο χωρών μας. Πρόκειται για ακόμη μια περιοχή που βρίσκεται στην άμεση γειτονιά της Ελλάδας, όπου έχουμε κοινά συμφέροντα και όπου πιστεύω η συνεργασία θα είναι πολύ στενή και εντατική.

Σχόλια

  1. 201117/2/2011
    Επέτειος της Αυτονομίας Β.Ηπείρου. ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ: Η "Ελληνική" Κυβέρνηση ανακαλεί τον Πρόξενό μας στην Κορυτσά


    http://antiparakmi.blogspot.com/2011/02/1722011.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα