Η εκκωφαντική σιωπή των νεκρών

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Την ευθύνη των στρατιωτικών επιχειρήσεων  εναντίον της Λιβύης έχει αναλάβει από το περασμένο Σάββατο το ΝΑΤΟ. Οι αεροπορικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ παρέχουν αεροπορική υποστήριξη στους αντικαθεστωτικούς επαναστάτες. Ουσιαστικά ενεργούν ως η αεροπορία τους!

Σκληρές μάχες δίνουν οι  καθεστωτικές δυνάμεις του Καντάφι που σφυροκοπούν  την στρατηγικής σημασίας πόλη Μιζράτα, που είναι πετρελαϊκός κόμβος. Πολλά είναι τα θύματα , οι περισσότεροι άμαχοι, κάτοικοι της πόλης.

Επίσης η «πρεμιέρα»  του ΝΑΤΟ είχε οδυνηρά τα πρώτα αποτελέσματα. Σε αεροπορική επιδρομή του ΝΑΤΟ τη πόλη Μπρέγκα , έχασαν τη ζωή τους αρκετοί άμαχοι πολίτες ανάμεσα τους  και πολλά παιδιά.

Προέχει επιτέλους να αντιληφτούμε ότι:  Ο πόλεμος που γίνεται στη Λιβύη, όπως κάθε πόλεμος άλλωστε, δε μπορεί και δεν πρέπει  να αντιμετωπίζεται ως ανώδυνο   τηλεοπτικό θέαμα, προς τέρψη αποχαυνωμένων τηλεθεατών. Τα μαχητικά αεροσκάφη , είτε του ΝΑΤΟ, είτε της «συμμαχίας των προθύμων», δεν ρίχνουν «κουφέτα» σε γάμο στη Λιβύη, αλλά φονικές βόμβες αέρος-εδάφους.

 Ο πόλεμος έχει  και μια πολύ σκληρή πραγματικότητα, που συντίθεται από φρίκη, θάνατο και καταστροφή.

 Η αποκρουστική  όψη του πολέμου, είναι τα ανθρώπινα θύματα.

Είναι   η εκκωφαντική σιωπή των νεκρών, αλλά  και τα ανθρώπινα ράκη που περιφέρονται στα ερείπια των  κατεστραμμένων  πόλεων, άνθρωποι απελπισμένοι , πονεμένοι , σακατεμένοι , που  αναζητούν εναγωνίως κάτι , από κάπου να πιαστούν,   για να μείνουν όρθιοι και έτσι να αντιμετωπίσουν  τη συμφορά.  

Ο πόλεμος περιέχει  πολύ ανθρώπινο πόνο και απερίγραπτες οικογενειακές και προσωπικές  τραγωδίες. Και θα πρέπει να γίνεται συχνά αναφορά και στα  θύματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων.  Σε όλα τα θύματα, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση,  είτε αυτά προέρχονται από τις δυνάμεις του Καντάφι, είτε από αντικαθεστωτικούς , είτε από μισθοφόρους,   είτε από τις «ανθρωπιστικές» βόμβες των βομβαρδιστικών αεροσκαφών και των πυραύλων «τόμαχοκ» των Δυτικών.  Οι άνθρωποι πονούν το ίδιο, ανεξαρτήτως, φυλής, καταγωγής, χρώματος και φύλου. Ας καταλάβουμε αυτά τα αυτονόητα και ας αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για στρατιωτικές επεμβάσεις. Ειδικά μάλιστα για τις «ανθρωπιστικές» αποστολές του ΝΑΤΟ με χιλιάδες θύματα, άμαχους πολίτες, πολλά παιδιά που δεν τους επιτρέψαμε να ζήσουν, να ονειρευτούν , να ερωτευτούν…

Και χρησιμοποιώ  πληθυντικό συνενοχής ως έλληνας πολίτης, διότι σε αυτές τις σφαγές μετέχει και η Ελλάδα, έστω σε «υποστηριχτικό»  ρόλο! Τα προσωπεία, τα προσχήματα, τα υποκριτικά λεκτικά σχήματα, γρήγορα καταρρέουν και το αποκρουστικό πρόσωπο του Πολέμου γίνεται εφιάλτης για τους μεγαλόσχημους αξιωματούχους, που με τις αποφάσεις τους πρωταγωνιστούν, έστω και αν δεν το ομολογούν , στις ανθρωποσφαγές. Οι Ερινύες εκδικούνται τον θάνατο των αμάχων...