Τα κίνητρα της στρατιωτικής παρέμβασης της Δύσης στη Λιβύης

·        οι εξεγέρσεις  «τσουνάμι» που θα σαρώσει τα αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής

Του Χρήστου Καπούτση

Η στρατιωτική επέμβαση των κρατών της Δύσης στην Λιβύη, απέτρεψε το ενδεχόμενο, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες, οι πιστές στον Καντάφι  δυνάμεις να καταπνίξουν στο αίμα την επανάσταση. Ο πυρήνας του νοήματος  της 1973 απόφασης του Σ.Α. του ΟΗΕ, είναι η προστασία των αμάχων πολιτών από τη δράση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος και των μισθοφόρων αφρικανών εγκληματιών που έχει στρατολογήσει ο Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι, προκειμένου να εξουδετερώσουν τη δράση των  δυνάμεων που έχουν ταχθεί στο πλευρό των επαναστατών.  Υπάρχουν όμως υπερβάσεις στην εντολή του ΟΗΕ από τη «συμμαχία των προθύμων» αρχικά και μετά από το ΝΑΤΟ, που βομβαρδίζουν ανηλεώς επίγειους στόχους στη Λιβύη; Ναι είναι η απάντηση. Πόσο ανθρωπιστικοί είναι οι βομβαρδισμοί των δυτικών κρατών , όταν προκαλούν δεκάδες θύματα μεταξύ των αμάχων; Ασφαλώς και δεν προστατεύσεις αμάχους όταν τους δολοφονείς … 

Επειδή όμως ουδέποτε στην Ιστορία ανετράπη δικτατορικό  καθεστώς με βομβαρδισμούς από 15.000 πόδια, και ακόμη, επειδή Γάλλοι, Βρετανοί και Αμερικανοί δεν επιθυμούν, τουλάχιστον προς το παρόν,  να στείλουν χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις στη Λιβύη για να ανατρέψουν τον Καντάφι, η αεροπορική δύναμη που δρα στη Λιβύη με εντολή του  ΟΗΕ την προστασία των αμάχων, τελικά έχει μετατραπεί σε αεροπορία των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και αυτό προφανώς,  δεν περιλαμβάνεται στο ψήφισμα του ΟΗΕ.

Επιπλέον, για να μην τρέφουμε αυταπάτες, στην Λιβύη δεν συγκρούεται η Δικτατορία του καθεστώτος Καντάφι με τη Δημοκρατία των         αντικαθεστωτικών δυνάμεων.  Υπάρχει ένα εμφύλιος των 30 με 40 ισχυρών φυλών,  για την κατανομή της εξουσίας στην μετακανταφική, αν υπάρξει, εποχή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα κίνητρα της στρατιωτικής παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις της Λιβύης, προφανώς και δεν είναι αμιγώς ανθρωπιστικά. Σχετίζεται η στρατιωτική επέμβαση  και με τον έλεγχο του  αρίστης ποιότητας λιβυκού  πετρελαίου.  Είναι επομένως και οικονομικά. Κυρίως όμως,   τα κίνητρα της στρατιωτικής εισβολής είναι γεωπολιτικά, καθώς απειλούνται οι ισορροπίες από το Μαρόκο (από τον Ατλαντικό), τις χώρες του Μαγρέμπ, την ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αραβική χερσόνησο, δηλαδή στην στρατηγικότερη περιοχή του Πλανήτη. Αν το καθεστώς Καντάφι επικρατήσει, τότε το παλιρροϊκό εξεγερσιακό κύμα θα παλινδρομήσει και εξασθενημένο  θα υποχωρήσει. Αν όμως ανατραπεί ο Καντάφι, τότε οι εξεγέρσεις θα εξελιχθούν σε «τσουνάμι» που θα σαρώσει τα αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα και θα ανατραπούν οι υφιστάμενες γεωπολιτικές ισορροπίες. Από τα χαρακτηριστικά των εξεγέρσεων σε αυτές τις χώρες είναι ότι δεν κάνουν διάκριση, αν τα καθεστώτα είναι φιλοδυτικά (Αίγυπτος, Μπαχρέιν)  ή είναι αντιαμερικανικά (Συρία, Ιράν).  Συνεπώς, τα κίνητρα της στρατιωτικής επέμβασης της «συμμαχίας των προθύμων» και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, είναι ανθρωπιστικά, οικονομικά και γεωπολιτικά. Υπάρχουν όμως και άλλα ιδιοτελή  κίνητρα, όπως η αύξηση της πολιτικής επιρροής του Προέδρου της Γαλλίας Ν.Σρκοζί ενόψει και των προεδρικών  εκλογών στη Γαλλία, αλλά και η επίδειξη νέων οπλικών συστημάτων των Πολεμικών Βιομηχανιών της Δύσης, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα της διεθνούς των τοκογλύφων, αλλά  και με ευρωπαίους  πολιτικούς που ακούν Κυβερνητική εξουσία.

 Τα δραματικά γεγονότα, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, πόλεμοι,  που είναι σε εξέλιξη στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, διαμορφώνουν συνθήκες αποσταθεροποίησης μιας μεγάλης γεωγραφικής περιοχής. Και αυτή  η προοπτική είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού απειλείται η Ειρήνη και η Ασφάλεια. Σε αυτές τις συνθήκες ασταθούς «ισορροπίας», οι Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία), αλλά και περιφερειακές δυνάμεις ( Τουρκία , Ισραήλ), αναπροσαρμόζουν την πολιτική τους ,  ώστε στο τέλος της κρίσης να έχουν ισχυροποιήσει τη θέση τους στον διεθνή και περιφερειακό καταμερισμό ισχύος. Η Τουρκία δεν κρύβει την φιλοδοξία της να εξελιχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη ώστε να ηγεμονεύει στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Αυτή είναι άλλωστε και η βασική αιτία που η Τουρκία διέρρηξε τη σχέση της με το Ισραήλ.   Αλλά , μια πολεμική περιπέτεια έχει και αστάθμητους παράγοντες, που ανατρέπουν στρατηγικούς σχεδιασμούς, ακόμη και ισχυρών κρατών. Ίσως η Τουρκία να εμπλακεί τελικά σε περιπέτειες, αν αποφασίσουν οι Κούρδοι να διεκδικήσουν πολιτικά , δημοκρατικά και ατομικά δικαιώματα.  Οι Κούρδοι που ζουν στη Συρία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν, ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις θα έχουν  δυο  ακόμη κράτη, η  Σαουδική Αραβία  και το Ιράν. Ίσως στο Ριάντ και την Τεχεράνη να βρίσκονται τα  κλειδιά των πολυεδρικών εξελίξεων. 

 Στην Σαουδική Αραβία έχει επιβληθεί  ένα ισλαμοφασιστικό καθεστώς των μουλάδων με σεΐχηδες τους οποίους φυσικά και δεν εκλέγει κανείς. Οι σκληροπυρηνικοί Ουαχαμπίτες (αίρεση σουνιτών) , που  ηγεμονεύουν στη Μέκκα και την Μεδίνα της Σαουδικής Αραβίας απ' όπου χρηματοδοτούνται σε όλο τον κόσμο οι ανεγέρσεις τζαμιών, μουσουλμανικών σχολείων, ασκούν ουσιαστικά και μάλιστα ανεξέλεγκτα την πολιτική εξουσία. Η πλειοψηφία όμως των κατοίκων της Σαουδικής Αραβίας είναι σιίτες.   Η Σαουδική Αραβία,  το Μοναρχό- δικτατορικό  καθεστώς του Βασιλικού Οίκου των Σαούντ, έχει έντονο φιλοαμερικανικό προσανατολισμό. Το  εντυπωσιακό είναι ότι  η Σαουδική Αραβία υποστηρίζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Δύσης κατά του Καντάφι, επειδή «λέει»  είναι δικτάτορας!!!! (ο απόλυτος παραλογισμός).

Παρόμοια  είναι  και η κατάσταση στο Μπαχρέιν. Οι σιίτες στο Μπαχρέιν είναι πληθυσμιακά η  πλειοψηφία , ενώ την εξουσία ασκεί ο η Βασιλική οικογένεια Αλ Χαλίφα που είναι σουνίτες. Μάλιστα ο  σουνίτης βασιλιάς του νησιωτικού κρατιδίου του Μπαχρέιν κάλεσε στρατιωτικές ενισχύσεις από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να βοηθήσουν στη καταστολή των διαδηλώσεων της σιιτικής πλειονότητας των πολιτών του! Το γειτονικό σιιτικό Ιράν αντέδρασε έντονα στην εισβολή, όπως τη χαρακτήρισε, ξένων δυνάμεων στο Μπαχρέιν.  Το «περίεργο» είναι ότι το Σ.Α. του ΟΗΕ, όχι μόνο δεν καταδίκασε, αλλά δεν  ασχολήθηκε καν , με την στρατιωτική εισβολή της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέϊν! Γιατί άραγε; Μήπως επειδή η Σαουδική Αραβία έχει ταχθεί στο πλευρό της Δύσης εναντίον του Καντάφι;

Οι  εξεγέρσεις στην Αραβική χερσόνησο, αναβαθμίζουν την επιρροή της  Τεχεράνης  στην περιοχή, αφού το  Θεοκρατικό σιιτικό καθεστώς   του Ιράν, επηρεάζει τα εξεγερμένα πλήθη των σιιτών πολιτών των κρατών της Αραβικής Χερσονήσου. Οι σχέσεις της Τεχεράνης με τους σιίτες αποκτούν ιδιαίτερη γεωστρατηγική αξία,  αφού οι σιίτες, όχι μόνο αποτελούν την πληθυσμιακή πλειοψηφία της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν, του Κατάρ , και του Ιράκ,  αλλά και διότι κατοικούν σε περιοχές,  όπου βρίσκονται οι πετρελαιοπηγές. Πάντως το καθεστώς του Αχμαντινετζάντ  δεν είναι και πολύ σταθερό, αφού και η εκεί η Ιρανική αντιπολίτευση απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις…

Δύσκολη εποχή για «Πρίγκιπες, Εμίρηδες, Σεΐχηδες, Μουλάδες   και Βασιλιάδες»…

                                              *

Πόλεμος σημαίνει θάνατο  και καταστροφή

Ο πόλεμος που γίνεται στη Λιβύη, όπως κάθε πόλεμος άλλωστε, δε είναι μόνο ένα «πασχαλιάτικο»  τηλεοπτικό θέαμα,  για αργόσχολους και προβληματικούς «καναπεδάτους». Ο πόλεμος έχει  και μια πολύ σκληρή πραγματικότητα, που συντίθεται από φρίκη, θάνατο και καταστροφή. Η αποκρουστική  όψη του πολέμου, είναι τα ανθρώπινα θύματα. Είναι   η εκκωφαντική σιωπή των νεκρών, αλλά  και τα ανθρώπινα ράκη που περιφέρονται στα ερείπια των  κατεστραμμένων  πόλεων, και αναζητούν εναγωνίως κάτι , ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι ψάχνουν, αλλά αναζητούν  κάτι,  από κάπου να πιαστούν,   για να μείνουν όρθιοι και έτσι να αντιμετωπίσουν  τη συμφορά.  Ο πόλεμος περιέχει  πολύ ανθρώπινο πόνο και απερίγραπτες οικογενειακές και προσωπικές  τραγωδίες. Και θα πρέπει να γίνεται συχνά αναφορά και στα  θύματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων.  Σε όλα τα θύματα,  είτε αυτά προέρχονται από τις δυνάμεις του Καντάφι, είτε από αντικαθεστωτικούς , είτε από μισθοφόρους,   είτε από τις «ανθρωπιστικές» βόμβες των βομβαρδιστικών αεροσκαφών και των πυραύλων «τόμαχοκ» των Δυτικών. Ο Πόλεμος δεν μπορεί να είναι θέαμα για αποχαυνωμένους τηλεθεατές. Το κόστος των τηλεοπτικών διαφημίσεων σε εκπομπές που μεταδίδουν εικόνες από τον πόλεμο στη Λιβύη,  είναι περίπου όσο και στην μετάδοση του ποδοσφαιρικού ντέρμπι Μπαρτσελόνα - Ρεάλ ! Και αυτό είναι παθογενές   κοινωνικό σύμπτωμα, είναι κατάντημα...

 Ο πόλεμος είναι φρίκη,  είναι πόνος, είναι θάνατος, είναι συντριβή , είναι ερείπια  και καταστροφή.

Γι’ αυτό ακριβώς ο πόλεμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται άθυρμα στα χέρια ανεύθυνων, χειραγωγούμενων  και διεφθαρμένων πολιτικών.