Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων


Του Θανου Π. Ντοκου*
Ο συμπαθής και γενικά εύστοχος δημοσιογράφος κ. Κων/νος Ζούλας υπέπεσε, νομίζω, σε μεθοδολογικό ολίσθημα σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με το μόνιμο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) («Με τα κρουασάν... υπό μάλης», «Κ», 2/4/2011). Οχι γιατί τα όσα ανέφερε ήταν αποκυήματα της φαντασίας του. Οι έχοντες την οποιαδήποτε εμπειρία από τον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων -είτε απλώς μέσω της στρατιωτικής θητείας είτε με μια υπερ-εικοσαετή σχέση με τα στρατιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα ή με το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπως ο γράφων- γνωρίζουν ότι μεταξύ των δεκάδων χιλιάδων μονίμων στελεχών υπάρχουν αδιάφοροι, φυγόπονοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι, γενικώς ακατάλληλοι για το στράτευμα. Βεβαίως, η ίδια ακριβώς διαπίστωση, ενδεχομένως σε μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει και για πολλές άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων: εφοριακούς, γιατρούς, δικαστικούς κ.ά.
Η ένστασή μου όσον αφορά στις Ε.Δ. αφορά την ισοπεδωτική μορφή των παρατηρήσεων (παρότι στο κείμενο επισημαίνεται ότι αφορούν μόνο μερικές εκατοντάδες στελέχη). Καμία αναφορά δεν γίνεται στην προσφορά της πλειοψηφίας των στελεχών των Ε.Δ. που εργάζονται συχνά σε δύσκολες συνθήκες, σε υπηρεσίες που πρέπει να λειτουργούν σε 24ωρη βάση, 365 ημέρες τον χρόνο και με μεγάλες προσωπικές ευθύνες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν χάσει τη ζωή τους στη γραμμή του καθήκοντος, ενώ ιδιαιτέρως στον στρατό Ξηράς θα πρέπει να συνυπολογιστούν οι συνέπειες των συχνών μεταθέσεων για τις οικογένειες τους. Κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι και η κοινωνική προσφορά των Ε.Δ. λόγω της συχνής αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει κάθε είδους έκτακτες καταστάσεις.
Ασφαλώς υπάρχουν παθογένειες στον χώρο της εθνικής άμυνας, αλλά υπάρχουν και συγκεκριμένα αίτια: 1) το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, καθώς κάποιοι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας αξιοποίησαν την υπουργική θητεία τους για κομματικό ή προσωπικό πλουτισμό ή για την εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων τους και αδιαφόρησαν για τη χάραξη αμυντικής πολιτικής και την αποτελεσματική λειτουργία των Ε.Δ. 2) Ο κομματισμός και η μετριοκρατία, που καλλιεργήθηκαν συστηματικά από τα δύο κόμματα εξουσίας, τοποθετώντας σε θέσεις-κλειδιά ακατάλληλα στελέχη και αποθαρρύνοντας ή απομακρύνοντας πολλούς άξιους αξιωματικούς. Βεβαίως και υπάρχει εδώ και χρόνια σοβαρό ζήτημα διαφθοράς, σπατάλης, ανορθολογικής οργάνωσης και αναποτελεσματικής αξιοποίησης πόρων. Και παρατηρούνται πληθωρισμός στρατοπέδων, μονάδων και ανωτάτων αξιωματικών, μειωμένη διακλαδικότητα και σπατάλη πόρων σε όμοιες υπηρεσίες των τριών κλάδων, χωρίς δυνατότητα εκμετάλλευσης των οικονομιών κλίμακας.
Επειδή οι λόγοι διατήρησης ισχυρών Ε.Δ. δυστυχώς δεν έχουν ακόμη εκλείψει, είναι σαφής η ανάγκη υιοθέτησης ενός νέου αμυντικού δόγματος που θα λαμβάνει υπόψη το νέο παγκόσμιο και περιφερειακό περιβάλλον ασφαλείας, τις νέες τεχνολογίες, οργανωτικές δομές και μοντέλα εκπαίδευσης. Στόχο αποτελεί η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των διατιθέμενων πόρων και η διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας, στοιχείο που θα βελτιώσει και τη διαπραγματευτική μας ισχύ και περιφερειακό ρόλο. Αυτό το νέο δόγμα μπορεί να προκύψει μόνο από μια ουσιαστική αναθεώρηση της αμυντικής πολιτικής της χώρας.
*Ο κ. Θάνος Π. Ντόκος είναι γενικός διευθυντής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα