Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κάποια ερωτήματα για το μακελειό στη Λιβύη




Του Χρήστου Καπούτση

Η μετα-Καντάφι εποχή δεν θα είναι καθόλου ρόδινη για το Λαό της Λιβύης.
Η επικείμενη πτώση του  αυταρχικού καθεστώτος Καντάφι,  που για 42 χρόνια είχε επιβληθεί με τη βία στη Λιβύη, δεν οδηγεί κατανάγκην  στην «άνοιξη» της Δημοκρατίας. Η ενότητα της Λιβύης δεν είναι δεδομένη, αφού ο κίνδυνος του επερχόμενου εμφυλίου είναι πλέον ορατός. Οι ένοπλες συγκρούσεις των φυλών και των φατριών  (είναι πάνω από  40 οι φύλαρχοι και διεκδικούν νομή στην εξουσία) στην  μετακαντάφι εποχή, είναι αναπόφευκτες. Και όμως, δεν είναι ο εμφύλιος το μεγαλύτερο πρόβλημα στην μετακαντάφι εποχή. Ο μεγάλος κίνδυνος για το Λαό της Λιβύης, θα είναι η έντονη παρουσία και ο σκληρός ανταγωνισμός των πετρελαϊκών πολυεθνικών κολοσσών, που θα απαιτήσουν μερίδιο στην «αξιοποίηση» του ορυκτού πλούτου της Λιβύης.
Ποιες χώρες πρωτοστάτησαν στην στρατιωτική δράση εναντίον της Λιβύης; Οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βρετανία , η Ιταλία, η Τουρκία, η Φινλανδία  και το Κατάρ. Αυτές οι χώρες, ως εγγυητές των συμφερόντων των πετρελαϊκών εταιρειών,  θα έχουν τον πρώτο ρόλο στην μετακαντάφι εποχή. Θα μετατρέψουν τη ΛΙΒΎΗ  σε ένα ακόμη προτεκτοράτο της Δυτικής Συμμαχίας (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.).  Βέβαια θύματα, οι ατυχείς Λίβυοι  πολίτες που σήμερα,  είτε πανηγυρίζουν (αντικαθεστωτικοί), είτε  πολεμάνε απελπισμένα και θρηνούν (κανταφικοί), αφού δεν έχουν αντιληφτεί ακόμη, γιατί έγινε αυτός ο αιματηρός πόλεμος στη Λιβύη. Φυσικά ο πόλεμος δεν έγινε για να ανατραπεί ο στυγνός δικτάτορας Καντάφι και να προστατευτούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών της Λιβύης,  που αναμφίβολα περιφρονούσε το καθεστώς του Καντάφι. Η ανατροπή του δικτάτορα Καντάφι ήταν το πρόσχημα. Το διακύβευμα είναι τα πετρέλαια της ΛΙΒΥΗΣ, η γεωστρατηγική της θέση και ακόμη ο ηγετικός ρόλος του Συνταγματάρχη Καντάφι στον Αραβο-μουσουλμανικό Κόσμο.
 Η στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ χρησιμοποιήθηκε  για την καταστροφή της αεράμυνας της Λιβύης και για την κάλυψη των «αντικαθεστωτικών» στρατιωτικών δυνάμεων,  που καθοδηγούνταν  από αμερικανούς, βρετανούς και γάλλους στρατιωτικούς συμβούλους.
Αλήθεια ποιοι και γιατί εξόπλισαν με σύγχρονα οπλικά συστήματα τους αντικαθεστωτικούς; Πόσο κόστισαν,  ποιοι τα πλήρωσαν  και γιατί; Μήπως πρόκειται για μια πολύ κερδοφόρα επένδυση των πετρελαϊκών εταιρειών και των υπαλλήλων τους πολιτικών ηγετών των καταχρεωμένων και γιαυτό ευάλωτων στους τοκογλύφους κρατών της Δύσης;
Και ακόμη, κατά της διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών του ΝΑΤΟ , εκατοντάδες άμαχοι πολίτες της Λιβύης έχασαν τη ζωή τους. Θα λογοδοτήσει κάποιος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ, για αυτά τα εγκλήματα;
Φυσικά και επιβάλλεται να δικαστεί ο Καντάφι για τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος του Λαού της Λιβύης. Αλλά μόνο ο Καντάφι;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα