Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Παπαδήμος είναι ρομπότ

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις,  περίπου 80% των Ελλήνων χαίρονται γιατί δεν ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Φίλιππος Πετσάλνικος, ένας πολιτικός-μαριονέτα, αλλά ο Λουκάς Παπαδήμος. Μετά τη χθεσινοβραδινή του εμφάνιση στη Βουλή, μένει να δούμε πόσοι εξακολουθούν να έχουν την ίδια γνώμη και σήμερα, αφού άρχισαν να υποψιάζονται τι είναι στην πραγματικότητα ο κύριος Παπαδήμος.

Η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Παπαδήμου στη Βουλή ήταν ιδιαίτερη. Πολλοί στήθηκαν μπροστά στις οθόνες τους μόνο και μόνο για να τον ακούσουν να μιλά. Ήταν πρωτάκουστο, να αποκτάς πρωθυπουργό και να έχεις ακούσει τη φωνή του μόνο τέσσερα λεπτά δέκα ολόκληρα χρόνια. Άλλος τη βρήκε φρέσκια κι άλλος παλιομοδίτικη. Ρομποτική, σαν του Χαλ της Οδύσσειας του Διαστήματος τη χαρακτήρισε αναγνώστης του protagon. Τότε μου ήρθε. Ο κύριος Παπαδήμος δεν είναι΄Ελληνας. Δεν είναι καν κύριος. Είναι ρομπότ!

Δεν είναι μόνο ο μονότονος δυαδικός ρυθμός στις στεγνές κι ασπρόμαυρες φράσεις του που τον προδίδει. Είναι και ότι το υπαινίσσεται ο ίδιος, πως είναι τελείως μα τελείως διαφορετικός από όσους είχαμε δει ως τώρα. «Δεν είμαι πολιτικός», ξεκαθάρισε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο. Τον ρώτησε κανείς; Όχι. Κι όμως ένιωσε την ανάγκη να το πει. Θα μπορούσε να πει κι άλλα. Δεν είναι στρατιώτης κάποιου κομματικού στρατού. Δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Δεν έχει δια-φθαρεί τόσες δεκαετίες στην Ελλάδα, με μίζες, ίντριγκες και γαλαζοπράσινα ρουσφέτια. Δεν έχει σημασία αν είναι όντως έτσι. Οι πολίτες ενθουσιάζονται τόσο που βρέθηκε κάποιος να τους κυβερνήσει χωρίς να είναι σαρξ εκ σαρκός ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία που δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Κι ας μην έχει «μαγικές ικανότητες», όπως ξεκαθάρισε (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων;) στο δελτίο του Μέγκα ο Γιάννης Πρετεντέρης.  Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην είναι ο πρωθυπουργός μας γαλάζιος ή πράσινος. Να μη βρωμάει δηλαδή, κι ας είναι ό,τι θέλει. Και ρομπότ; Ναι, ρομπότ. Βρωμάει το ρομπότ;

Δεν βρωμάνε τα ρομπότ, όλοι το ξέρουμε αυτό. Αυτό που δεν ξέραμε ή τουλάχιστον δεν ήμασταν σίγουροι ως τώρα, είναι τι θέλαμε από ένα νέο πρωθυπουργό. Πρώτα νομίζαμε πως θα μας έσωζε ένας άνθρωπος-θεός της πολιτικής. Κάποιος σαν τον Καραμανλή, στο βάθρο του ψηλά πάνω από μας. Κι ας «στέγνωσε την ψυχή του» όπως έλεγε, κάναμε λάθος. Δεν μας έσωσε. Μετά θελήσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, «ζεστό» κι ας είχε πάθη. Δοκιμάσαμε τον Αντρέα και πάλι κάναμε λάθος. Νομίζαμε έπειτα πως θέλαμε έναν Ελληνάρα, «να τα λέει ωραία». Το δοκιμάσαμε κι αυτό με τον Κωστάκη τον Καραμανλή και κάναμε μεγάλο λάθος. Νομίζαμε τέλος πως θα βοηθούσε ένας «ξένος», ένας όχι σαν κι εμάς, με όλα τα στραβά μας. Δοκιμάσαμε GAP αλλά Δανία του Νότου δεν γίναμε. Ε, μένει τίποτα άλλο πια; Τις ξεφτιλίσαμε όλες τις συνταγές κι όλες τις νόρμες. Κι αν δεν έμεινε τίποτα άλλο εκτός από ρομπότ; Μήπως να το δούμε δοκιμαστικά κι αυτό;

Το μοντέλο Παπαδήμος ναι, τραβάει τον κόσμο σαν μαγνήτης (ή είναι μαγνήτης). Δεν προσελκύει μόνο την αρνητική ψήφο απελπισίας, «σε στηρίζουμε επειδή δεν είσαι Πασοκονουδού κι αυτό μας φτάνει». Έλκει και όσους θεωρούν πια πως η πολιτική δεν είναι τόσο το μπλα-μπλα, το όραμα, η ιδεολογία και το Αριστερά-Δεξιά. Είναι αντίθετα management, η τεχνοκρατική διοίκηση μιας χώρας σαν να ήταν επιχείρηση, με μετρήσιμους στόχους και ανθρώπους-αριθμούς. Εδώ που φτάσαμε, στην ελληνική πολιτική σκηνή αυτό που λες πια δεν μετράει. Μετριέται.
ΥΓ. Σε ευρώ ή σε δραχμές; Αυτό, ούτε ρομπότ δεν μπορεί να το απαντήσει ακόμα…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα