του Γιάννη Γεωργακόπουλου
Όλα ξεκίνησαν με τον καλύτερο τρόπο. Από την ώρα που έπεσε το μάτι μου
πάνω του, στο ράφι του βιβλιοπωλείου, μέχρι και τη στιγμή που άρχισα να
το διαβάζω. Θυμάμαι να χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της
γραμμής να είναι ο φίλος μου ο Θοδωρής. Όχι ένας οποιοσδήποτε φίλος,
αλλά βασικός συντελεστής στις αλήστου μνήμης κραιπάλες που μου έχουν
«προκύψει» σε τούτη τη ζωή και εκ των ιδρυτικών μελών της οργάνωσης «και
το νερό γλυφό» που δρούσε προς πάσης φύσεως ανυποψίαστους παραθεριστές
ει την νήσο Αίγινα στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Είναι αυτό που
λέμε, πως μαζί έχουμε κάνει τα όσα!
Με ρωτάει λοιπόν με τι ασχολούμαι και του απαντώ πως διαβάζω ένα καινούργιο βιβλίο για να το παρουσιάσω στο protagon. Τι τίτλο έχει, επανέρχεται. «Περί αλητείας» του λέω, γελώντας. Αυτό ήταν. Το πιάνει ο “Teddy Rockman” και μου πετάει το περίφημο.. «και γιατί Γιαννάκη δε γράφεις τις δικές σου παρά διαβάζεις των άλλων;!». Φύγανε βιβλία, σχόλια απίστευτου χαβαλέ ακολούθησαν, ο ένας να κόβει, ο άλλος να ράβει. Ακόμα ακόμα και η μόνιμη ατάκα του δόλιου του πατέρα μου ήχησε για πολλοστή φορά στ’ αυτιά μου. «Τι θα γίνει Γιάννη αγόρι μου μ’ εσένα; Που θα πάει αυτή η κατάσταση;». Ομολογώ, πως καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσε να γίνει. Και πράγματι, οι πρώτες ογδονταπέντε σελίδες του βιβλίου του Γιώργου Κακουλίδη είναι σκέτο πανηγύρι.
Η πρώτη ιστορία καλύτερη από τη δεύτερη και η τρίτη καλύτερη από την πρώτη. Το ένα ευτράπελο να διαδέχεται το άλλο, με φάρσες που όμοιες δεν είχαν γίνει ποτέ στο παρελθόν να ξεδιπλώνονται ενώπιων μας. Αφού νόμιζα πως πρόκειται για το «Εντιμότατοι φίλοι μου», στην ελληνική του έκδοση. Όπως ακριβώς το λέω, δίχως ίχνος υπερβολής, θα έδινα ότι είχα και δεν είχα για να τις είχα ζήσει από πρώτο χέρι. Αυτό περιγράφει και στο οπισθόφυλλο. «Ιστορίες τρέλας που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Μια παρέα μποέμ, ζωγράφοι, ποιητές, αλκοολικοί, αποτυχημένοι ηθοποιοί και καθ’ ολοκληρίαν απατεώνες μεταμορφώνουν τις δύσκολες στιγμές τους σε φάρσα». Τώρα για το δύσκολες στιγμές επιτρέψτε μου να αμφιβάλω, μάλλον δουλειά δεν είχαμε δουλειά βρήκαμε μου κάνει. Όπως και να ‘χει το βιβλίο ήταν αυτό που περιέγραφε η περίληψη. Γέλιο, μέχρι δακρύων! Και ξαφνικά…τέλος! Όχι, δεν καταλάβατε καλά. Μιλάμε τέλος! Δεν ξέρω τι του προέκυψε του συγγραφέα, αλλά για τις υπόλοιπες εκατόν είκοσι σελίδες πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Σα να περνάς στη ζώνη του λυκόφωτος ένα πράγμα. Μια συνομιλία με τον Αριστομένη Προβελέγγιο, ένα ποίημα του ιδίου, μια ρούκου ιστορία με πρωταγωνιστή ένα στρατηγό, ένα κλεφτρόνι ψυχοπαθή και από κοντά ο ζωγράφος Παρθένης και για επιδόρπιο το άλογο φαλαμπέλα, το οποίο, κρατηθείτε λίγο, ναι έλα…το ‘χουμε...μιλάει! Ότι να ‘ναι! Ο βάλτος ο ίδιος. Αφού άρχισα να αμφιβάλλω για το μυαλό μου, το λίγο τέλος πάντων που μου έχει απομείνει. Τι διάολο έγινε σκεφτόμουνα; Τόσο χαμένα τα έχω; Άλλο βιβλίο κρατάω στα χέρια μου, αναρωτιόμουνα ξανά και ξανά. Είπαμε, το ‘χω κάψει, αλλά όχι κι έτσι. Τι είναι τούτο που με βρήκε;
Όπως και να ‘χει πάντως, μία ανάγνωση αξίζει το κόπο, τουλάχιστον για το ατελείωτο γέλιο που βγάζει το πρώτο μισό. Ιδίως η ιστορία με τον «και ερωτώ και απαντώ» είναι όλα τα λεφτά. Όσο για το υπόλοιπο, ας το διαβάσει κάποιος μπας και μου εξηγήσει και μένα τι ακριβώς γίνεται, γιατί άκρη δεν βγάζω.
*Το βιβλίο του Γιώργου Κακουλίδη "Περί αλητείας", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Με ρωτάει λοιπόν με τι ασχολούμαι και του απαντώ πως διαβάζω ένα καινούργιο βιβλίο για να το παρουσιάσω στο protagon. Τι τίτλο έχει, επανέρχεται. «Περί αλητείας» του λέω, γελώντας. Αυτό ήταν. Το πιάνει ο “Teddy Rockman” και μου πετάει το περίφημο.. «και γιατί Γιαννάκη δε γράφεις τις δικές σου παρά διαβάζεις των άλλων;!». Φύγανε βιβλία, σχόλια απίστευτου χαβαλέ ακολούθησαν, ο ένας να κόβει, ο άλλος να ράβει. Ακόμα ακόμα και η μόνιμη ατάκα του δόλιου του πατέρα μου ήχησε για πολλοστή φορά στ’ αυτιά μου. «Τι θα γίνει Γιάννη αγόρι μου μ’ εσένα; Που θα πάει αυτή η κατάσταση;». Ομολογώ, πως καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσε να γίνει. Και πράγματι, οι πρώτες ογδονταπέντε σελίδες του βιβλίου του Γιώργου Κακουλίδη είναι σκέτο πανηγύρι.
Η πρώτη ιστορία καλύτερη από τη δεύτερη και η τρίτη καλύτερη από την πρώτη. Το ένα ευτράπελο να διαδέχεται το άλλο, με φάρσες που όμοιες δεν είχαν γίνει ποτέ στο παρελθόν να ξεδιπλώνονται ενώπιων μας. Αφού νόμιζα πως πρόκειται για το «Εντιμότατοι φίλοι μου», στην ελληνική του έκδοση. Όπως ακριβώς το λέω, δίχως ίχνος υπερβολής, θα έδινα ότι είχα και δεν είχα για να τις είχα ζήσει από πρώτο χέρι. Αυτό περιγράφει και στο οπισθόφυλλο. «Ιστορίες τρέλας που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Μια παρέα μποέμ, ζωγράφοι, ποιητές, αλκοολικοί, αποτυχημένοι ηθοποιοί και καθ’ ολοκληρίαν απατεώνες μεταμορφώνουν τις δύσκολες στιγμές τους σε φάρσα». Τώρα για το δύσκολες στιγμές επιτρέψτε μου να αμφιβάλω, μάλλον δουλειά δεν είχαμε δουλειά βρήκαμε μου κάνει. Όπως και να ‘χει το βιβλίο ήταν αυτό που περιέγραφε η περίληψη. Γέλιο, μέχρι δακρύων! Και ξαφνικά…τέλος! Όχι, δεν καταλάβατε καλά. Μιλάμε τέλος! Δεν ξέρω τι του προέκυψε του συγγραφέα, αλλά για τις υπόλοιπες εκατόν είκοσι σελίδες πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Σα να περνάς στη ζώνη του λυκόφωτος ένα πράγμα. Μια συνομιλία με τον Αριστομένη Προβελέγγιο, ένα ποίημα του ιδίου, μια ρούκου ιστορία με πρωταγωνιστή ένα στρατηγό, ένα κλεφτρόνι ψυχοπαθή και από κοντά ο ζωγράφος Παρθένης και για επιδόρπιο το άλογο φαλαμπέλα, το οποίο, κρατηθείτε λίγο, ναι έλα…το ‘χουμε...μιλάει! Ότι να ‘ναι! Ο βάλτος ο ίδιος. Αφού άρχισα να αμφιβάλλω για το μυαλό μου, το λίγο τέλος πάντων που μου έχει απομείνει. Τι διάολο έγινε σκεφτόμουνα; Τόσο χαμένα τα έχω; Άλλο βιβλίο κρατάω στα χέρια μου, αναρωτιόμουνα ξανά και ξανά. Είπαμε, το ‘χω κάψει, αλλά όχι κι έτσι. Τι είναι τούτο που με βρήκε;
Όπως και να ‘χει πάντως, μία ανάγνωση αξίζει το κόπο, τουλάχιστον για το ατελείωτο γέλιο που βγάζει το πρώτο μισό. Ιδίως η ιστορία με τον «και ερωτώ και απαντώ» είναι όλα τα λεφτά. Όσο για το υπόλοιπο, ας το διαβάσει κάποιος μπας και μου εξηγήσει και μένα τι ακριβώς γίνεται, γιατί άκρη δεν βγάζω.
*Το βιβλίο του Γιώργου Κακουλίδη "Περί αλητείας", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου