Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο εχθρός Λαός



Του Χρήστου Καπούτση

 Πλησιάζει η μέρα ευθύνης των Ελλήνων πολιτών. Είναι η Κυριακή των Βουλευτικών εκλογών, το τελευταίο ίσως ανάχωμα της Κοινοβουλευτικής μας  Δημοκρατίας. Οι επικείμενες Βουλευτικές εκλογές, είναι πιο σημαντικές και από τις εκλογές του 1946,  που οδήγησαν την χώρα στον εμφύλιο σπαραγμό.
Ενόψει λοιπόν των γενικών Βουλευτικών εκλογών, το ευαγές κόμμα του Μνημονίου (ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ., ο ΣΕΒ,  η οικονομική ελίτ, τα ελεγχόμενα από τους επιχειρηματίες ΜΜΕ,  οι  χρυσοκάνθαροι της δημοσιογραφίας,  οι φορο-απατεώνες «επενδυτές», οι διαπλεκόμενοι γερμανοτσολιάδες), έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή προπαγανδιστική προεκλογική εκστρατεία  κατατρομοκράτησης των ψηφοφόρων. Επιχειρούν να θέσουν τον Ελληνικό Λαό ενώπιον ακραίων διλημμάτων, όπως: Μνημόνιο ή Χάος, Ευρώ ή δραχμή, περικοπή μισθών και συντάξεων ή στάση πληρωμών, Ευρωζώνη ή έξοδος από την Ε.Ε., «λίγη» φτώχεια ή καθολική πείνα και εξαθλίωση, μερική απασχόληση ή ανεργία και μάλιστα, χωρίς την προοπτική επανεισόδου στην αγορά εργασίας!!
Το κόμμα του Μνημονίου, υποστηρίζει ότι αν δεν στηριχθεί ο Κυβερνητικός συνασπισμός ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., ο  τόπος θα καταστραφεί. Και τα χειρότερο, επιχειρούν να μεταθέσουν τις δικές τους κολοσσιαίες ευθύνες για την οικονομική  και κοινωνική  τραγωδία που βιώνουμε,  στον Ελληνικό Λαό. Αυτοί οι πολιτικοί που άσκησαν Κυβερνητική εξουσία, που με τις πολιτικές επιλογές τους από το 2007 μέχρι και σήμερα οδήγησαν, είτε από ανικανότητα,  είτε από δόλο,  τη χώρα στην οικονομική κατάρρευση, που παρέδωσαν την Ελλάδα  στη μέγγενη της ΤΡΟΙΚΑΣ, λάφυρο στους κερδοσκόπους  και τον Ελληνικό Λαό στη φτωχοποίηση και την κατάθλιψη, όχι μόνο αποποιούνται των αδιαμφισβήτητων πολιτικών και ποινικών ευθυνών τους, αλλά στρέφονται ξεδιάντροπα και εναντίον του Ελληνικού Λαού!!
Η μέθοδος είναι απλή. Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ υπερ-προβάλλουν κάποια σκάνδαλα κακοδιαχείρισης του Δημοσίου, ώστε το σύνολο του Ελληνικού Λαού να αποδεχτεί ότι είναι διαφθαρμένο, ενώ εκείνοι που κυβέρνησαν και κυβερνούν,  που αποδεδειγμένα εξέθρεψαν την διαφθορά και  το πελατειακό σύστημα , να αυτό-αθωώνονται. Είναι προφανές ότι οι μετέχοντες στο κόμμα του Μνημονίου, έχουν έναν και μοναδικό  εχθρό. Τον  σκεπτόμενο ελληνικό Λαό, τον ευαισθητοποιημένο πολίτη,  που διαθέτει εθνική συνείδηση, πολιτική κρίση  και Δημοκρατική παιδεία. Είμαστε σε έναν  αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο. Οι «Μνημονιακοί» κυβερνητικοί εταίροι και οι χρηματοδότες τους,  είναι εχθροί του Λαού και ως θανάσιμο εχθρό τους αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο της καθημερινής βιοπάλης, σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους και κυρίως, θεωρούν τον άνεργο ενοχλητικό και τις δαπάνες για την Υγεία περιττό βάρος...

Τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., δεν έχουν «ευδιάκριτες» πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές. Αντίθετα, τους ενώνει το πάθος να επιβάλλουν νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές επιλογές, όπως επιτάσσουν οι δανειστές μας, η ΤΡΟΙΚΑ  και η διεθνής των τοκογλύφων. Το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη την κυβερνητική σύμπραξη με τη Ν.Δ., προκειμένου να νομιμοποιήσει τις εγκληματικές επιλογές της κυβέρνησης του Γ.Α.Παπανδρέου. Και ακόμη, αποτελεί όρο επιβίωσης για το ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή του στην κυβερνητική εξουσία. Άλλωστε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό ακριβώς επέλεξαν για Πρόεδρό τους τον Β. Βενιζέλο, για να έχουν μερίδιο στην Κυβερνητική εξουσία, ακόμη και σε περίπτωση εκλογικής συντριβής του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και για τη Νέα Δημοκρατία, απαραίτητη προϋπόθεση να ασκήσει κυβερνητική εξουσία είναι να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Ο ορισμός της διαπλοκής, αλλά και ο επιθανάτιος ρόγχος  του δικομματισμού.   
Ποιοι όμως βρίσκονται ή θα έπρεπε να είναι, απέναντι στο υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα του δικομματισμού;
Είναι καταρχήν άτομα, με πλούσιο ηθικό υπόβαθρο, με διάθεση αλληλεγγύης και προσφοράς στον πάσχοντα συνάνθρωπο,  που οριοθετούν ευλαβικά τα  κατώτατα  όρια της υποχωρητικότητας, ώστε  να παραμένει αλώβητη η  Εθνική μας  Αξιοπρέπεια. Και ακόμη κοινωνικές ομάδες και συλλογικότητες, με βαθιά γνώση της Ιστορικής συνείδησης του Ελληνισμού, και με επίγνωση των στόχων του εχθρού.
Κυρίως όμως,  απέναντι στη λαίλαπα της Μνημονιακής πολιτικής και της αγυρτείας των εξουσιομανιών πολιτικών του δικομματισμού, είναι ο αφυπνιζόμενος και ανθιστάμενος έλληνας πολίτης. Είναι ο περιφρονημένος συνταξιούχος, ο πενόμενος δημόσιος υπάλληλος, ο λοιδορούμενος στρατιωτικός και  αστυνομικός. Είναι κυρίως  ο άνεργος , ο άστεγος και ο νεόπτωχος που έχουν στείλει στον κοινωνικό Καιάδα οι πολιτικές επιλογές των Κ. Καραμανλή, Γ.Α. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά,  Β. Βενιζέλου, Λ. Παπαδήμου, Γ. Παπακωσταντίνου, Α.Λοβέρδου και Γ. Αλογοσκούφη.
Ο Ελληνικός Λαός ζητάει από τις ηγεσίες των αντιμνημονιακών κομμάτων να εγκαταλείψουν τα αρχηγικά σύνδρομα να ενωθούν, να συσπειρωθούν γύρω από σοβαρούς ανθρώπους  και να διαμορφώσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις μετεκλογικής διακυβέρνησης της χώρας.  Αν δεν το κατορθώσουν θα είναι απλά υπηρέτες του συστήματος της διαπλοκής  και δεκανίκια του δικομματισμού. Και προφανώς,  συνυπεύθυνοι για την διάλυση της χώρας και της «επιτυχίας» των γεωπολιτικών σχεδίων που εξυφαίνονται στα διπλωματικά παρασκήνια.

·        Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ»

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα