Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Ελλάδα ως μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό προτεκτοράτο.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα Εθνικής Ασφάλειας. Είναι το μοναδικό κράτος-μέλος της Ε.Ε., που αμφισβητούνται κυριαρχικά του δικαιώματα και απειλείται με πόλεμο, από συμμαχικό κράτος , την Τουρκία. Επίσης η βαθύτατη οικονομική κρίση και εξαιτίας αυτής η διάλυση των κρατικών υπηρεσιών, έχουν αναθαρρήσει και άλλα γειτονικά κράτη, όπως Αλβανία και FYROM, που εγείρουν και αυτά  εδαφικές αξιώσεις από τη Ελλάδα!
Η απάντηση στο ερώτημα,  αν η Ελλάδα θα συνεχίσει  την ιστορική της διαδρομή, ως κράτος ελεύθερο και κυρίαρχο, είναι συνάρτηση τεσσάρων προϋποθέσεων, που είναι:
Ισχυρή οικονομία, ευέλικτη και παρεμβατική διπλωματία, αξιόπιστες και αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις και κοινωνική συνοχή.
Ποιες από αυτές τις προϋποθέσεις ισχύουν σήμερα;
Η παρουσία ύπατου αρμοστή, εκπροσώπου της ΤΡΟΙΚΑΣ,  στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με αρμοδιότητα να ελέγχει τις αμυντικές δαπάνες της χώρας, συνιστά ισχυρή ένδειξη ότι η Ελλάδα έχει ήδη μετατραπεί σε ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό προτεκτοράτο. Τα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. , γνωρίζουν «λεπτομέρειες»,  για την ισχύ, τη διάταξη, τις αδυναμίες  και τον εξοπλισμό των Ενόπλων μας Δυνάμεων! Επίσης, η ελληνική διπλωματία είναι απούσα, από τις κοσμογονικές εξελίξεις που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή μας (Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια), παρότι η έκβαση αυτών των γεγονότων θα επηρεάσει αποφασιστικά και την πορεία των ανοικτών εθνικών μας προβλημάτων. Η φωνή της Ελλάδας, δεν «ακούγεται» στα διεθνή φόρα.
Και σε ότι αφορά την κοινωνική συνοχή αυτή έχει διαρραγεί με μια σειρά νομοθετημάτων,  που έχουν εμπεδώσει ένα αίσθημα αδικίας, αηδίας  και απόγνωσης  στον Ελληνικό Λαό.
Η πολιτικο-οικονομική ελίτ έχει τεράστιες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της χώρας μας. Οι πολιτικοί και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, με γνώμονα το κομματικό και προσωπικό όφελος, υιοθέτησαν εγκληματικές πολιτικές,  που έχουν οδηγήσει τη χώρα σε ουσιαστική χρεοκοπία και σε διεθνή ανυποληψία.
Η Ελλάδα , είναι εξαιρετικά αμφίβολο,  αν μπορεί να χειριστεί , χωρίς να υποχρεωθεί να υποκύψει, μια μείζονα Εθνική κρίση! 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα