Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πως η Τουρκία αναζωπύρωσε το Κουρδικό

Πως η Τουρκία αναζωπύρωσε το Κουρδικό

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
Η εμπλοκή της Τουρκίας στη συριακή κρίση έγινε στη βάση δύο παραγόντων: α) ότι η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ θα συντελείτο με ταχύτατους ρυθμούς, οπότε η υποστήριξη που θα παρείχε η Άγκυρα προς την αντιπολίτευση θα μετετρέπετο αυτομάτως σε πολιτική επιρροή με την νέα τάξη πραγμάτων στη Συρία, και β) η υποστήριξη προς τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, αποτελεί στρατηγική ευθυγράμμιση με το ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση η Τουρκία ευελπιστεί ότι θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της στη Μέση Ανατολή, αν ανατραπεί ο Άσαντ, με δεδομένη την υποβάθμιση που δέχθηκε τα τελευταία χρόνια λόγω της ακύρωσης του άξονα με το Ισραήλ. Η αντοχή που επιδεικνύει το συριακό καθεστώς, εξασφαλίζοντας παράταση της επιβίωσής του, σε συνδυασμό με την απουσία προοπτικής διεθνούς επέμβασης, δημιουργεί στρατηγικά αδιέξοδα για την Τουρκία . Όσο θα περνά ο καιρός και οι αντοχές του Άσαντ θα αποδεικνύονται ισχυρές, η Τουρκία θα επικεντρώνεται περισσότερο στην στρατιωτική αντιμετώπιση του Κουρδικού, το οποίο αναζωπυρώθηκε στο έδαφός της, παρά στην προσπάθεια ανατροπής του συριακού καθεστώτος.  
Αυτή η πραγματικότητα ωθεί την τουρκική κυβέρνηση να αυξήσει τα στρατεύματά της στa νότια σύνορα της. Η αναζωπύρωση του Κουρδικού στη Νοτιοανατολική Τουρκία αποτελεί υποπροϊόν της ανάμειξης της Τουρκίας στο συριακό εμφύλιο πόλεμο, η οποία υπαγορεύτηκε από το νεοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό στη Μέση Ανατολή («δόγμα του στρατηγικού βάθους»). Το αποτέλεσμα είναι να βαλτώσει η Τουρκία σε αδιέξοδα, με κίνδυνο για την δικής της εθνική ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα.
Όταν άρχισε τη κρίση, το Μάρτιο του 2011, οι Κούρδοι της Συρίας υποστήριξαν τους εξεγερμένους στη βάση της διεκδίκησης πολιτικών μεταρρυθμίσεων καθώς επίσης και της θρησκευτικής αλληλεγγύης, αφού και οι Κούρδοι είναι σουνίτες. Επίσης, είναι νωπό ακόμη στη μνήμη τους το γεγονός ότι ο Χάφεζ αλ Άσαντ, πατέρας του σημερινού ηγέτη της Συρίας, ανάγκασε τον Αμντουλλάχ Οτσαλάν να εγκαταλείψει τη χώρας, γεγονός που αργότερα οδήγησε στη σύλληψή του από τους Τούρκους. Επίσης, στο αρχικό στάδιο η Τουρκία υπεστήριξε τον Άσαντ, λόγω των στενών σχέσεων που ανέπτυξε μαζί του τα τελευταία χρόνια και άλλαξε γραμμή μόνο όταν οι ΗΠΑ έδειξαν αποφασισμένες να στηρίξουν τους εξεγερμένους.   
Όταν πλέον η Τουρκία αναγκάστηκε να αλλάξει στάση και να εμπλακεί στην κρίση, οι Κούρδοι εκ των πραγμάτων ήρθαν πιο κοντά στον Άσαντ. Η επέκταση της κρίσης στις δύο μεγάλες πόλεις, Χομς και Αλέπο, ανάγκασε τον Άσαντ μεταφέρει στρατεύματα από τα βόρεια σύνορα προκειμένου να εξουδετερώσει την αντίσταση των ισλαμιστών. Η κίνηση αυτή άφησε σοβαρό κενό ασφαλείας στα σύνορα με την Τουρκία. Το κενό αυτό το κάλυψε ο Άσαντ, παραχωρώντας τον έλεγχο στις πολιτοφυλακές των Κούρδων, επιτρέποντας ταυτόχρονα στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) να μεταφέρει μεγάλο μέρος των δυνάμεών του από τα όρη Καντίλ του Βορείου Ιράκ στις κουρδικές περιοχές της Βορείου Συρίας. Σήμερα, το ΡΚΚ κυριαρχεί στην περιοχή αυτή και οι Κούρδοι απολαμβάνουν μία άτυπη αυτονομία. Επιπλέον, σε επίπεδο τακτικής πολέμου, το ΡΚΚ δημιούργησε βάσεις ανταρτών και διεύρυνε τους δρόμους ανεφοδιασμού των ομάδων του εντός της Τουρκίας, πέραν αυτών που έχει από το Βόρειο Ιράκ. Έτσι, όσο η Τουρκία ενισχύει τους ισλαμιστές αντάρτες που μάχονται κατά του Άσαντ, το ΡΚΚ κλιμακώνει με θεαματικό τρόπο τις επιθέσεις του εντός της Τουρκίας, η οποία φαίνεται να αδυνατεί να περιορίσει την επέκταση αυτής της κλιμάκωσης.    
Η δυσχερής αυτή θέση φέρει τον Ερντογάν σε επώδυνο δίλημμα. Από τη μια γνωρίζει ότι παρατεταμένη στρατιωτικοποίηση του Κουρδικού, θα σημάνει την παραχώρηση στο στρατό της διαχείρισης της κρίσης με επικίνδυνες πολιτικές προεκτάσεις για το μέλλον του ανταγωνισμού ισχύος μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλικών και από την άλλη γνωρίζει ότι έχει πολλούς περιορισμούς στα πολιτικά ανοίγματα που μπορεί να κάνει προς τους Κούρδους. Τα αδιέξοδα, στα οποία βρίσκεται ο Ερντογάν, προδίδουν και τα άνευ προηγουμένου ανοίγματα που έκανε στο ΡΚΚ κατά τη διάρκεια του πρόσφατου συνεδρίου του κόμματός του, όπου εμμέσως πλην σαφώς εμφανίστηκε έτοιμος για αποφυλάκιση του Αμντουλλάχ Οτσαλάν, καθώς επίσης, διατεθειμένος για διαπραγματεύσεις μαζί του. Με αυτή τη στάση κατέστησε τον ιστορικό ηγέτη του ΡΚΚ ως τον επίσημο πολιτικό διαπραγματευτή του τουρκικού κράτους για την επίλυση του Κουρδικού, όπως έκανε δύο δεκαετίες πριν το Ισραήλ με τον Γιάσσερ Αραφάτ στο Παλαιστινιακό.
Εν κατακλείδι, η Τουρκία, εμπλεκόμενη στη συριακή κρίση, έκανε λάθος υπολογισμούς, τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και σε επίπεδο στρατηγικής. Υπερεκτίμησε τις δυνατότητες το δόγματος του στρατηγικού βάθους και υποτίμησε τις αντοχές του Άσαντ, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί στην εξέλιξη του συριακού εμφυλίου πολέμου, χωρίς άμεση έξοδο απαγκίστρωσης. Η πορεία της κρίσης στην Συρία θα κρίνει την επιβίωση του δόγματος του στρατηγικού βάθους καθώς επίσης, το πιο επώδυνο και επικίνδυνο για το μέλλον του Ερντογάν, τη μορφή που θα πάρει το Κουρδικό Ζήτημα στην Τουρκία.
www.geopolitics-gr.blogspot.com 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα