Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επαναπατρίστηκε η Ελληνική Στρατιωτική Δύναμη από το Αφγανιστάν

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η αποστολή της Ελληνικής Στρατιωτικής Δύναμης στο Αφγανιστάν, και ολόκληρη η δύναμη επέστρεψε στην Ελλάδα.
          Η ΕΛΔΑΦ (Ελληνική Δύναμη Αφγανιστάν) συγκροτήθηκε ως Μονάδα στην έδρα της 71 Α/Μ Ταξιαρχίας, στις 14 Ιανουαρίου 2002, στο πλαίσιο συμμετοχής της Ελλάδας στη Διεθνή Δύναμη Ασφαλείας και Βοήθειας (ISAF). Περιλάμβανε τον Ειδικό Λόχο Μηχανικού Ειρηνευτικών Αποστολών (ΕΛΜΧΕΑ), Τμήμα Υποστήριξης – Ασφαλείας, Εθνικό Στοιχείο Υποστήριξης και μικρό αριθμό επιτελών στην ISAF.
          Τον Ιούνιο 2005, η αποστολή μετονομάστηκε σε ΤΕΣΑΦ (Τάγμα Ειδικής Συνθέσεως Αφγανιστάν) και σε συνδυασμό με το 299 Κινητό Χειρουργικό Νοσοκομείο Εκστρατείας (από 22 Αυγούστου 2005 έως 2 Απριλίου 2007), την ΟΕΣΣΑΦ και το προσωπικό που αναπτύχθηκε σε επιτελεία, αποτέλεσαν την ΕΛΔΑΦ-2.
Στο ΤΕΣΑΦ υπηρέτησαν συνολικά 3.295 στελέχη (524 Αξιωματικοί και 2.771 Υπαξιωματικοί) ενώ συνολικά 28 Ανώτεροι Αξιωματικοί διετέλεσαν ως Διοικητές.
          Το έργο της Ελληνικής Δύναμης στο Αφγανιστάν περιλάμβανε διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατροφαρμακευτικού υλικού, ανακατασκευή κυβερνητικών κτιρίων και συντήρηση έργων κοινής ωφελείας, ανακατασκευή σχολείων και παιδικών χαρών, αποχιονισμό κατά τη χειμερινή περίοδο, έρευνα υπόπτων χώρων από εξειδικευμένο προσωπικό του ΤΕΝΞ (Τάγμα Εκκαθαρίσεως Ναρκοπεδίων Ξηράς) και απόδοσή τους στις συμμαχικές δυνάμεις για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας και τέλος, τη διάθεση προσωπικού και μέσων του Μηχανικού για τον απεγκλωβισμό Αφγανών πολιτών από τα ερείπια του Νοσοκομείου της Καμπούλ, που κατέρρευσε στις 26 Ιουλίου 2004.
Στην τελετή επαναπατρισμού της Ελληνικής Αποστολής από το Αφγανιστάν (ΕΛΔΑΦ – ΤΕΣΑΦ), που πραγματοποιήθηκε στην έδρα της 34 Μ/Κ Ταξιαρχίας στο Στρατόπεδο «ΠΡΟΚΟΠΙΔΗ», στην Άσσηρο Θεσσαλονίκης παρέστησαν  ο  Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, Δημήτρης Ελευσινιώτης συνοδευόμενος από τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα