Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κρίσιμη δοκιμασία για την ελληνική Κυβέρνηση



Σε δεκαετίες μετριέται η επίμονη προσπάθεια της τουρκικής διπλωματίας, να εντάξει στα πλαίσια του ελληνοτουρκικού διαλόγου,  τις επεκτατικές αξιώσεις της σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας.
Με βάση αυτό το ιστορικό προηγούμενο, είναι πολύ πιθανόν,  η Συνεδρίαση του Συμβούλιου Ανώτατης Συνεργασίας   μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας,  που θα γίνει 4-5 Μαρτίου σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη και θα συμπροεδρεύουν οι Πρωθυπουργοί των δύο κρατών Α.Σαμαράς και Τ. Ερντογάν, να εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη δοκιμασία για την ελληνική Κυβέρνηση.
Θα περιλαμβάνεται στην ατζέντα των συζητήσεων η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και υφαλοκρηπίδα) στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο;  Για να συζητηθεί το θέμα αυτό στην ελληνοτουρκική  συνάντηση κορυφής, θα πρέπει να έχει προετοιμαστεί πολύ καλά και να υπάρχουν πιθανότητες στοιχειώδους συμφωνίας.
Όμως, οι μέχρι τώρα διερευνητικές επαφές, αναδεικνύουν τις αποκλίνουσες απόψεις Αθηνών και Άγκυρας στο ζωτικής σημασίας θέμα της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών.  Μάλιστα,  όταν η Ελληνική Κυβέρνηση κατέστησε γνωστό,  ότι  προτίθεται να καταθέσει στον ΟΗΕ τις γεωγραφικές  συντεταγμένες της ελληνικής ΑΟΖ , προβαίνοντας έτσι σε μονομερή ανακήρυξή της, η απάντηση της Τουρκίας , ήταν ότι θα απαντήσει  ανάλογα!
Επειδή όμως, τα ελληνοτουρκικά και η ελληνική ΑΟΖ σχετίζονται  με το Κυπριακό , με το Ισραήλ και τις γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο,  είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν διεθνείς πολιτικές και διπλωματικές παρεμβάσεις. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι σε εξέλιξη η πιο ενδιαφέρουσα  «παρτίδα» στην ενεργειακή σκακιέρα, όπου ανταγωνίζονται μεγάλοι «παίχτες» ΗΠΑ, Ρωσία, Ισραήλ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία,   Κίνα και πολυεθνικές εταιρείες κολοσσοί στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.  Επομένως, δεν θα αποτελέσει «μεγάλη έκπληξη»  αν η αμερικανοβρετανική διπλωματία κατορθώσει να επιβάλει μια καταρχήν συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στον τομέα της ενέργειας  και κυρίως,  της από κοινού εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και  της Ανατολική Μεσογείου, στις περιοχές που οριοθετούνται «επικαλυπτόμενες»  οι ΑΟΖ της Ελλάδας,  της Τουρκίας και της Κύπρου.
Το ερώτημα είναι: Θα υπάρξει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας , έναντι οικονομικού οφέλους; 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα