Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κύπρος εκβιάζεται …



Του Χρήστου Καπούτση

Τα δύο ελληνικά κράτη (Ελλάδα και Κύπρος) , λόγω οικονομικής δυσπραγίας, βιώνουν μια ιστορικών διαστάσεων τραγωδία. Βρίσκονται σε αδυναμία να υπερασπιστούν  ακόμη και ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα.  Οι διεθνείς υποθέσεις, οι διακρατικές διαφορές, στο σημερινό διεθνο-πολιτικό περιβάλλον, δεν διευθετούνται με βάση την ισχύ του Δικαίου, αλλά με το Δίκαιο του ισχυρότερου.  Άλλωστε, «τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ΙΣΟΠΑΛΟΙ σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του», μας διδάσκει ο ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ από τα βάθη των αιώνων.
Ειδικότερα για τον Κυπριακό Ελληνισμό, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό.
Προσωπικότητες που επηρεάζουν τις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις (πολιτικοί, διπλωμάτες, τραπεζίτες, αναλυτές), συσχετίζουν την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Κύπρο με την επίλυση του πολιτικού προβλήματος , του Κυπριακού, σύμφωνα με τις προγραφές και πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που ομοθύμως είχε απορρίψει ο κυπριακός ελληνισμός στο δημοψήφισμα του 2004. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ο αμερικανός διπλωμάτης Τόμας Νάιλς, σε δηλώσεις του, υποστηρίζει ότι, η επιβολή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, να είναι απόλυτος όρος, για την χορήγηση δανείου στην Κυπριακής Δημοκρατία!
Ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ήταν ο πλέον ένθερμος υποστηριχτής του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν. Άρα, λογικά, ο Ν. Αναστασιάδης ,  δεν θα πρέπει να προβάλλει και ισχυρές αντιστάσεις στην επαναφορά του σχεδίου Ανάν, ώστε να εξασφαλίσει από την Μνημονιακή ΤΡΟΙΚΑ το δάνειο – οικονομικής επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Υπενθυμίζω ότι, το περιώνυμο σχέδιο Ανάν, προέβλεπε τη δημιουργία ενός sui generis κρατικού μορφώματος, οιονεί τουρκικού προτεκτοράτου, με προφανείς δυσμενείς συνέπειες για την ασφάλεια και την γεωπολιτική παρουσία του Ελληνισμού,  σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι του Κόσμου.
Με το σχέδιο Ανάν, περιθωριοποιείτο η τρισχιλιετής πολιτιστική και πνευματική δημιουργική παρουσία του Ελληνισμού στην Μεγαλόνησο.
Εύχομαι  να διαψευστώ , αλλά πιστεύω,  ότι ο Ν. Αναστασιάδης θα είναι ο έβδομος και τελευταίος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Εκτός και αν ο Ν. Αναστασιάδης  λειτουργήσει αντισυμβατικά και διαψεύσει εκείνους που τον θεωρούν δεδομένο! Η γεωπολιτική θέση της Κύπρου είναι περιζήτητη και η Κυπριακή ΑΟΖ κρύβει θησαυρούς . Αυτά είναι τα πολύ ισχυρά και αξιοποιήσιμα  πολιτικά δεδομένα, για την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία … Αλλά για να αξιοποιηθούν απαιτείται η πολιτική βούληση και η συνειδητοποιήσει της Εθνικής Συνείδησης των ελληνοκυπρίων πολιτικών. Υπάρχει; Αμφιβάλλω …
   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα