Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να «ταρακουνήσουμε» το σύστημα



Του Χρήστου Καπούτση

Δεν   με εκπλήσσει  ο κυνισμός των υπαλλήλων της ΤΡΟΙΚΑΣ,  που αγγίζει τα όρια της κτηνωδίας, απέναντι στην συντελούμενη ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα, εξαιτίας των Μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας που έχουν επιβάλλει.  Οι  άνθρωποι απλά κάνουν πολύ καλά τη δουλειά,  που τους έχουν αναθέσει , το ιερατείο των Βρυξελών, η ηγεμονεύουσα την Ευρώπη νεοφιλελεύθερη Γερμανική πολιτική ελιτ,  το Δ.Ν.Τ. και η Διεθνής των τοκογλύφων – δανειστών.  Η έκπληξή μου προέρχεται από την «παθητική», την δουλοπρεπή  στάση και την διαρκή υποχωρητικότητα της τρικομματικής Κυβέρνησης , στις πέρα από κάθε λογική, απαιτήσεις της ΤΡΟΙΚΑΣ.
Είναι δυνατόν , τα μέλη της Κυβέρνησης και οι βουλευτές των συγκυβερνώντων κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), να μην έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής τους;  Η Οικονομία είναι σε ύφεση για 6η συνεχή χρονιά, η ανεργία στο τέλος του 2013 θα φτάσει το 30%, περίπου 2,5 εκατομμύρια έλληνες «ζουν» κάτω από τα όρια της φτώχιας, καθημερινά σχεδόν κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν την αυτοκτονία επειδή δεν αντέχουν την ατίμωση που επιφέρει η οικονομική καταστροφή τους, ενώ αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των αποκλεισμένων από τα στοιχειώδη αγαθά, όπως η καθημερινή τροφή , η στέγη , η περίθαλψη και η παιδεία.
Η τραγωδία που βιώνει το Έθνος είναι πρωτοφανής και είναι κατά πολύ χειρότερη, από εκείνη, αν θα είχαμε ηττηθεί σε Πόλεμο!
Τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή, όπου η ανθρώπινη Αξιοπρέπεια συνθλίβεται, τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καταπατούνται βάναυσα, το Σύνταγμα κατακρεουργείται, η Δικαιοσύνη πολιτικοποιείται και η πολιτική ποδοσφαιροποιείται;
Και το σημαντικότερο: Μέχρι πότε θα παρακολουθούμε απαθείς το συντελούμενο Ολοκαύτωμα της Πατρίδας μας και την εξόντωση των Ελλήνων;
Θα πρέπει τώρα, ει δυνατόν και σήμερα, να γίνει το πρώτο  μεγάλο βήμα, που είναι  η συγκρότηση ενός ευρύτατου  λαϊκού μετώπου, που θα «ταρακουνήσει» το σύστημα.  Να διαμορφωθούν οι αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, πέρα και πάνω από τα ξεπερασμένα και διεφθαρμένα πολιτικά  κόμματα  και να καταρτιστεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας, από την βέβαιη καταστροφή.
Επείγει να τερματιστεί η οικονομική κατοχή της Πατρίδας  μας, να αποτινάξουμε  τα δεσμά του νεοφιλελευθερισμού και της Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης των Τραπεζιτών, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Ευρώπη των πολιτών, του πολιτισμού, της Δημοκρατίας , του ουμανισμού  και της αλληλεγγύης των κρατών.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα