Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πλεόνασμα υποκρισίας



του Χρήστου Α.  Καπούτση

Οι διθυραμβικές ανακοινώσεις από τα κατεστημένα, διαπλεκόμενα  και ελεγχόμενα ΜΜΕ, για το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα,  είναι αφορμή  και για «δεύτερες» σκέψεις.  Καταρχήν είναι θετικό ότι υπάρχει πλεόνασμα και ότι κάποιοι άνθρωποι  να πάρουν, μια μικρή έστω, οικονομική βοήθεια.  Για αυτό,  θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι: μιλάμε για «αιματοβαμμένο» πλεόνασμα,  αφού έχει προκύψει από τις περικοπές στην Υγεία στην Παιδεία , στους μισθούς των εργαζομένων και στις συντάξεις.  Είναι φτωχό προεκλογικό πυροτέχνημα  και προσβολή προς τους  εργαζόμενους και συνταξιούχους , που έχουν διαπιστώσει να συρρικνώνονται  από 30 έως και 50%  οι αποδοχές τους,  η εφάπαξ καταβολή ενός φιλοδωρήματος  λίγο πριν από τις δημοτικές και ευρωβουλευτικές  εκλογές.  Και το κυριότερο, αν μετά το «βεβαιωμένο» πλεόνασμα από την ΤΡΟΙΚΑ, δεν ακολουθήσει  ρύθμιση του Δημοσίου χρέους  (ήταν 299 δις ευρώ το 2009 και τώρα, μετά από 4 χρόνια εξαντλητικής λιτότητας έχει ανέβει στο 325 δισεκ. ευρώ), τότε, είναι αναπόφευκτο το νέο Μνημόνιο.
Οι διάφοροι «πανηγυρτζήδες» του πρωτογενούς πλεονάσματος , καλό θα είναι να χαμηλώσουν για λίγο τους τόνους και να δουν την καταγεγραμμένη κοινωνική πραγματικότητα.  Είναι περίπου 1.400.000 οι άνεργοι. Είναι περισσότεροι από 300 χιλιάδες οι Έλληνες που είναι ανασφάλιστοι. Είναι περίπου 800 χιλιάδες οι «εργαζόμενοι» , που ενώ εργάζονται , αμείβονται με καθυστέρηση 3,5, ή και 7 μηνών και μάλιστα,  πολλοί παίρνουν τα μισά από τα οφειλόμενα , αλλά δεν διαμαρτύρονται για την μη χάσουν την κακοπληρωμένη δουλειά τους.  Φθάνει στα 2 εκατομμύρια ο αριθμός των Ελλήνων πολιτών που ζουν στα όρια ή κάτω από αυτά , της φτώχειας. Το κατοχικό φαινόμενο της πείνας έχει κάνει την εμφάνισή τους. Είναι πλέον εκατοντάδες  χιλιάδες οι Έλληνες που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το φαγητό της μέρας και σιτίζονται στους Δήμους και τις Εκκλησίες.  Και το τραγικότερο,  έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες κατά 46% την τριετία του μνημονίου!!
Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet,  ο ερευνητης Δρ. Ντειβιντ Στάκλερ, επισημαίνει ότι στην Ελλάδα είναι ορατή η κλιμακούμενη ανθρωπιστική κρίση και  αναφέρει ότι: «το κόστος της λιτότητας το φέρουν κυρίως οι μέσοι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα της υγείας που έχουν υπάρξει στην Ευρώπη στη σύγχρονη εποχή. Μεταξύ των συμπτωμάτων της κρίσης είναι ότι αυξήθηκε η παιδική θνησιμότητα κατά 43%. Και ακόμη, ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως καρκινοπαθείς, δεν έχουν την αναγκαία φαρμακευτική περίθαλψη και αφήνονται  να πεθάνουν αβοήθητοι» .
Τέλος, σε εμπεριστατωμένη έκθεση που δημοσίευσε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ),  καταγράφεται εντυπωσιακή αύξηση των φαινομένων κατάθλιψης και παραίτησης των ελλήνων πολιτών, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.   
Γι’ αυτό, ας είναι πιο συγκρατημένοι  οι Κυβερνητικοί παράγοντες, διότι αν το πρωτογενές πλεόνασμα εξελιχθεί σε πλεόνασμα υποκρισίας,  τότε το προεκλογικό «δωράκι», πιθανόν να μην «εκτιμηθεί»  δεόντως στις κάλπες, ακόμη και από τους  δικαιούχους … 




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα