Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΡΝΤΟΓΑΝ, Πρόεδρος ή Σουλτάνος;




Του Χρήστου Α. Καπούτση

    Η σχεδόν βέβαιη εκλογή του Ταγίπ  Ερντογάν,  ως νέου προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας,   σηματοδοτεί την αφετηρία μιας «νέας εποχής», όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά για την γεωπολιτική  σταθερότητα της ευρύτερης γεωγραφικής  περιοχής  συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών  γίνεται αύριο 10 Αυγούστου και στις  24 του ίδιου μήνα, εφόσον απαιτηθεί, ο δεύτερος γύρος.
Αντίπαλοι στην υποψηφιότητα του Ισλαμιστή Πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdoğan, είναι ο πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης  Ekmeleddin İhsanoğlu τον οποίον υποστηρίζει  το κεντροαριστερό  Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) σε συνεργασία με το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) και  ο υποψήφιος την κουρδικών κομμάτων  ο πρώην δήμαρχος του Diyarbakır, Selahattin Demirtaş.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν άνετη επικράτηση του 60χρονου Ταγίπ Ερντογάν, από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό άνω του 52%. Ο Εκμελεντίν Ιχσάνογλου, κοινός υποψήφιος των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της τουρκικής αντιπολίτευσης, συγκεντρώνει ποσοστό περί το 33-38 %. Και ο Κούρδος Σελαχατίν Ντεμιρτάς εμφανίζεται με ποσοστό μικρότερο από 10%.
Στους διακηρυγμένους στόχους του Τ. Ερντογάν, εφόσον εκλεγεί,  είναι, να μείνει στην εξουσία τουλάχιστον ως το 2023 - την 100ή επέτειο από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας - για να ανακηρυχτεί  ο μεγαλύτερος ηγέτης της χώρας μετά τον Ατατούρκ.  Είναι ακόμη, η αλλαγή του Συντάγματος,  ώστε να δημιουργηθεί μια υπερ-προεδρία με εκτελεστικές εξουσίες, σαν αυτές ενός προέδρου των ΗΠΑ. Και τρίτος κατά σειρά στόχος του, είναι η Τουρκία να αναδειχτεί ηγέτιδα δύναμη του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και περιφερειακή υπερδύναμη στην ενιαία γεωγραφική περιοχή που περιλαμβάνει τα Βαλκάνια,  τον Καύκασο , την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Στις προεκλογικές ομιλίες του Τ. Ερντογάν κυριαρχούν οι αναφορές  στα δραματικά γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας, όπου ασκεί έντονη κριτική στο Ισραήλ. Επίσης αναφέρεται  στα γεγονότα  της Συρίας και του Ιράκ, ενώ στις προτεραιότητες του αναφέρει ότι είναι η   «κοινωνικοποίηση» του Ισλάμ  με ευθείες αναφορές στο Κοράνι.
Από την πλευρά του ο μετριοπαθής υποψήφιος της αντιπολίτευσης (υποστηρίζεται από την κεντροαριστερά κα την άκρα δεξιά) ο 70χρονος Εκμελεντίν Ιχσάνογλου,  που είναι και  ιδιαίτερα δημοφιλής, προωθεί την ιδέα της συμφιλίωσης και υποστηρίζει πως η τουρκική κοινωνία έχει ανάγκη από ειρήνη και ηρεμία. «Θέλουν, οι Τούρκοι πολίτες,  να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους και να είναι ευτυχισμένοι» υποστηρίζει στις προεκλογικές ομιλίες του ο Ε. Ιχσάνογλου.
Σε περίπτωση  που διεξαχθεί δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στις 24 Αυγούστου 2014, οι εκλογολόγοι υποστηρίζουν ότι , όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά συμπεριλαμβανόμενης και της νίκης İhsanoğlu. Στην περίπτωση αυτή (εκλογική αποτυχία του Τ.Ερντογαν, Πρόεδρος Ε. Ιχσάνογλου ),  εκτιμάται ότι θα αλλάξει ρότα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας,  καθώς θα κινηθεί  προς μια φιλο-αμερικανική και φιλο-ευρωπαϊκή κατεύθυνση, ενώ θα υπάρξουν και ανατροπές στις σχέσεις της Τουρκίας με  τον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο.
Εφόσον νέος Πρόεδρος της Τουρκίας εκλεγεί  ο Τ. Ερντογάν, που είναι και το πιθανότερο, αναμένεται αναβάθμιση του βασικού συμβούλου του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Α. Νταβούτογλου. Ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, είναι ο εμπνευστής του νεοοθωμανισμού που περιέχει τον  πολιτιστικό επεκτατισμό, στα γεωγραφικά όρια της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.   
Ο  πολιτιστικός και πολιτικός νεο-οθωμανισμός  με σαφή επεκτατικά χαρακτηριστικά,  όπως τον σχεδιάζει ο Α. Νταβούτογλου, συνθέτει  τον τουρκικό εθνικισμό με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό (φορώντας τη «μπούργκα» των  θρησκευτικών πολιτιστικών παραδόσεων) , έτσι ώστε,  να διαμορφώνει ένα  εκρηκτικό μείγμα της εξ ανατολών απειλής, για την Ελλάδα και για την Κύπρο.
Ωστόσο, η μέχρι τώρα εξωτερική πολιτική των Ερντογάν- Νταβούτογλου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα επιτυχημένη, διότι:
Η  Άγκυρα, στη Μέση Ανατολή,  έχει  διαταραγμένες σχέσεις  με το Ιράκ, τη Συρία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Οι μοναδικοί συνομιλητές της Τουρκίας είναι  η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιρακινού Κουρδιστάν, ο λεγόμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός (συμμετέχουν η ΑΛ-ΚΑΙΝΤΑ, οι μαχητές του ΙΚΙΛ, μισθοφόροι και φανατικοί τζιχαντιστές) που αγωνίζεται να ανατρέψει το καθεστώς του προέδρου  Μπασάρ αλ Ασαντ  και η Παλαιστινιακή Χαμάς που είναι σε πόλεμο με το Ισραήλ. 
Αντίθετα καλύτερη είναι η κατάσταση στα Βαλκάνια, όπου  Τουρκία αυξάνει την πολιτική και πολιτισμική επιρροή της στη Βουλγαρία, την π.Γ.Δ. Μακεδονίας , το Κόσσοβο  και την Αλβανία.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις παραμένουν «στάσιμες», πάρα τις προσπάθειες των Ελληνικών Κυβερνήσεων να βελτιωθούν, αφού η ισλαμική Τουρκική Κυβέρνηση  επιμένει στην αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική της στο Αιγαίο και τη Θράκη. Επίσης η Τουρκία ακολουθεί μια προκλητικά αδιάλλακτη στάση στο κυπριακό, με στόχο την «τουρκοποίηση» της Κύπρου.
 Το περίφημο δόγμα Νταβούτογλου «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», σήμερα αποτελεί αντικείμενο χλευασμού από την Τουρκική αντιπολίτευση.
Οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ είναι μάλλον «ψυχρές», ενώ αντίθετα, αναθερμαίνονται οι σχέσεις της Άγκυρας με τη Μόσχα.  

Το εντυπωσιακό είναι ότι τα πολλά και σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, όπως, η  κακή κατάσταση στον τομέα της υγείας, τα σκάνδαλα της οικογένειας Ερντογάν, η έντονη αντιπαράθεση  με το κίνημα του ισλαμιστή ιμάμη Γκιουλέν, ο αυταρχισμός με τις απαγορεύσεις του Twitter και του YouTube, η διεθνής κατακραυγή για τα βίαια επεισόδια σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, δεν απείλησαν σοβαρά τη δημοφιλία του Τ. Ερντογάν.  Η εκλογική βάση του Κυβερνώντος Ισλαμικού κόμματος  του ΑΚΡ, που αποτελείται από έναν συνασπισμό θρησκευόμενων ισλαμιστών, εθνικιστών και νέων επιχειρηματιών, δεν πέφτει κάτω από 40%.
Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel που κυκλοφόρησε με  εξώφυλλο τον Τ. Ερντογάν,  στο εκτενές κύριο άρθρο του αναφέρει χαρακτηριστικά ότι:  «κατά της διάρκεια της πρωθυπουργίας του η Τουρκία μεταμορφώθηκε ριζικά»,  καθώς «Από χώρα σε κρίση έγινε περιφερειακή δύναμη. Αλλά και ο ίδιος ο Ερντογάν άλλαξε. Από θρησκευτικός φονταμενταλιστής έγινε δημοκράτης εκσυγχρονιστής που αποδυνάμωσε την ελίτ, δρομολόγησε ένα οικονομικό “μπουμ” και απελευθέρωσε τη συντηρητική θεοσεβή πλειοψηφία από τη φτώχεια και την πολιτική αφωνία. Με κάθε εκλογική νίκη, ωστόσο, γινόταν και πιο αυταρχικός. Διέταξε την αιματηρή καταστολή διαδηλώσεων και τη φυλάκιση επικριτών του και καθιέρωσε σταδιακά τις ισλαμικές θέσεις περί ηθικής. Από εκσυγχρονιστής έγινε πατριάρχης, από φέρελπις πολιτικός, παράγων κινδύνου».
Απομένει να αποδειχτεί στην πράξη, αν οι τούρκοι πολίτες την Κυριακή εκλέξουν Πρόεδρο Δημοκρατίας ή Σουλτάνο…






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα