Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ηθική διάσταση του ανεξόφλητου Χρέους ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



του Χρήστου Καπούτση

 Η διεκδίκηση του ανεξόφλητου χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα,  που προέκυψε κατά τη διάρκεια της κατοχής 1941-44, περιέχει πρωτίστως ένα ηθικό αίτημα.  Τη δικαίωση του αντιφασιστικού αγώνα των Ελλήνων πολιτών, που αυτοβούλως προέταξαν την προσωπική Ελευθερία και  την Εθνική Ανεξαρτησία, «μη φειδόμενοι της ζωής», έναντι της εθελοδουλίας ή της σιωπηρής αποδοχής της απεχθούς πραγματικότητας,  που επέβαλαν οι κατοχικές δυνάμεις και οι συνεργάτες τους.
‘Όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την εκδήλωση στη ΛΑΕΔ, που συνδιοργάνωσαν , το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και η Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα,  νοιώσαμε ένα εσωτερικό συγκλονισμό, από το οπτικοακουστικό υλικό,  που είχε ετοιμάσει το Πολεμικό Μουσείο, όπου ξεχείλιζε ο ανθρώπινος πόνος, η ανείπωτη τραγωδία  των κατακτημένων Ελλήνων και η απίστευτη βαρβαρότητα των κατακτητών.
Στην παρέμβασή της η πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανέδειξε μια ακόμη πτυχή, δυστυχώς παραγνωρισμένη, της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων. Απαίτησε η Πρόεδρος, την επιστροφή στη χώρα μας, ΟΛΩΝ των μνημείων του Πολιτισμού, που εκλάπησαν από την Ελλάδα,  κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής.
Επίσης,  έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ανακοίνωση από τον ΑΝΥΠΕΘΑ Κ. Ήσυχο, ότι η αρμόδια Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, πρόσφατα απέκτησε 400 χιλιάδες έγραφα της ΒΕΡΜΑΧΤ, όπου καταγράφονται λεπτομερώς οι καταστροφές που προξένησαν , σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε οικογένεια της Ελληνικής Επικράτειας  τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και μάλιστα, με προσωποποιημένες ευθύνες, των γερμανών αξιωματικών και των συνεργατών τους.
Συνιστά επομένως ανοσιούργημα και βαρύτατη  προσβολή της μνήμης των θυμάτων, κάθε  προσπάθεια συσχέτισης ή και συμψηφισμού,   του βεβαιωμένου  δημοσιονομικού χρέους της Ελλάδας προς τους δανειστές μας, με το ηθικό αίτημα , να αποδεχτεί και να αναγνωρίσει η σημερινή Δημοκρατική και ευημερούσα Γερμανία, τις απαράγραπτες οφειλές της προς τους Λαούς της Ευρώπης, που υπέφεραν τα πάνδεινα από τον γερμανικό φασισμό.  



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα