Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Φρουρός των συνόρων», η γυναίκα που ζει ολομόναχη σε χωριό στην οριογραμμή με την Αλβανία


«Φρουρός των συνόρων», η γυναίκα που ζει ολομόναχη σε χωριό στην οριογραμμή με την Αλβανία
Μαθήματα θάρρους, δυναμισμού και επιμονής να κρατηθεί στον τόπο της, δίνει μία γυναίκα 62 ετών, κτηνοτρόφος. Η Σοφία Δημητρίου, ζει ολομόναχη στο έρημο ακριτικό χωριό Ορεινό Πωγωνίου. Στην οριογραμμή των συνόρων με την Αλβανία, στα 730 μέτρα υψόμετρο, το Ορεινό είναι ένα χωριό «φάντασμα». Αυτή την εικόνα αντικρίζει ο επισκέπτης φτάνοντας στον οικισμό. Πέτρινα παλιά σπίτια με κλειστά παράθυρα, χορταριασμένες αυλές και μία νεκρική σιγή που «σπάει» το γαύγισμα των σκυλιών της Σοφίας Δημητρίου η οποία μας περίμενε στο δρόμο κάτω από το σπίτι της. Η πρώτη συνάντησή μας με την αγέρωχη γυναίκα είναι μια τεράστια έκπληξη, καθώς την βλέπουμε να κυκλοφορεί οπλισμένη με καραμπίνα.

«Δεν ζει χωρίς όπλο μία γυναίκα μόνη στα σύνορα», λέει αυθόρμητα και χαμογελάει. Η προσωπική γνωριμία με την Σοφία επιβεβαιώνει την «φήμη» που έχει σε όλα τα χωριά του Πωγωνίου, γεγονός που στάθηκε και η αφορμή για την συνάντηση μαζί της. Είναι μία γυναίκα από την οποία αντλούν δύναμη και θάρρος οι ηλικιωμένοι των γύρω χωριών, που νιώθουν ανασφάλεια στον τόπο τους, την ξεχασμένη Ελλάδα όπως λένε, δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία. Τόπος που πολλές φορές έγινε πεδίο παράνομων δραστηριοτήτων.

Ένα ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί από το δρόμο στο σπίτι της κ. Δημητρίου. Πρόκειται, για ένα οίκημα «οχυρό», με σιδερόφραχτα παράθυρα, διπλές μαντεμένιες πόρτες και θέα μέχρι τον κάμπο του Αργυροκάστρου, στην γειτονική χώρα.

Όταν πριν από 17 χρόνια έχασε τον άνδρα της, όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Σοφία, πήρε την απόφαση να μην εγκαταλείψει το χωριό, γιατί εκεί, είχαν την περιουσία τους, την στάνη με τα πρόβατα. Παρά το γεγονός, πως το χωριό άρχισε να ερημώνει, καθώς οι νέοι έφυγαν αναζητώντας καλύτερη τύχη και την τελευταία δεκαετία κανένας δεν μένει πλέον μόνιμα στο Ορεινό, η Σοφία αρνείται πεισματικά να το εγκαταλείψει. Δεν την πτοούν ούτεω τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει με επιθέσεις δολιοφθοράς που δέχεται η στάνη της. Μέσα σε δύο μήνες τον χειμώνα που πέρασε, άγνωστοι έκαψαν ολοσχερώς τρεις φορές τις αποθήκες με την τροφή για το κοπάδι. «Είχα μία πολλή μεγάλη οικονομική ζημιά. Πιστεύω πως κάποιοι θέλουν να με διώξουν για να εκμεταλλευτούν τα βοσκοτόπια. Νομίζω, είναι Αλβανοί βοσκοί. Τα σύνορα είναι εδώ, στα 100 μέτρα, όμως εγώ δεν θα φύγω», λέει με πείσμα και μας δείχνει, την μικρή απόσταση μιας βουνοκορφής από την στάνη της.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα