Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι διασώσεις των τραπεζιτών


Οι διασώσεις των τραπεζιτών
Οι διασώσεις δεν ήταν καθόλου για την Ελλάδα. Ήταν διασώσεις «στα κρυφά» για τις μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης.Τα χρήματά τους δεν δόθηκαν σε τεμπέληδες Έλληνες, αλλά σε ήδη διασωθέντες τραπεζίτες οι οποίοι, παρά το κούρεμα της προσωπικής τους αξίας, κατέληξαν να έχουν κέρδος από την συμφωνία.
Οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται μακριά από την Ελλάδα˙ βρίσκονται στην αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής τραπεζικής . Όταν το ευρώ δημιουργήθηκε το 1999, όχι μόνο οι Έλληνες δανείζονταν όπως οι Γερμανοί, αλλά όλων οι τράπεζες δανείζονταν και δάνειζαν σε αυτό που ήταν ουσιαστικά ένα φτηνό ξένο νόμισμα. Και με σούπερ-χαμηλά επιτόκια, οι χώρες φώναζαν για να μπουν στο ευρώ, καθώς με μια πιστωτική έκρηξη σε εξέλιξη σε ολόκληρη την ήπειρο, είχε νόημα για τις εθνικές τράπεζες να επεκτείνουν τον ιδιωτικό δανεισμό όσο περισσότερο μπορούσε να φθάσει το ευρώ.
Οπότε τα ίχνη των περιουσιακών στοιχείων των ευρωπαϊκών τραπεζών (δάνεια και λοιπά στοιχεία ενεργητικού) επεκτάθηκαν μαζικά σε όλη την πρώτη δεκαετία του ευρώ, ιδίως στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Πράγματι, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών , από το 2010, όταν ξέσπασε η κρίση, οι γαλλικές τράπεζες κρατούσαν το ισοδύναμο των περίπου 465 δισεκατομμυρίων ευρώ σε λεγόμενα απομειωμένα περιφερειακά περιουσιακά στοιχεία (impaired periphery assets), ενώ οι γερμανικές τράπεζες είχαν 493 δισεκατομμύρια στα βιβλία τους. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των απομειωμένων περιουσιακών στοιχείων ήταν ελληνικά, και εδώ είναι το πρόβλημα: Η Ελλάδα μετρούσε μέχρι το 2% της ευρωζώνης το 2010 και το αναθεωρημένο έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά ήταν στο 15% του ΑΕΠ της χώρας, που είναι το 0,3% της οικονομίας της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, το ελληνικό έλλειμμα ήταν [σε επίπεδο ίσο με] ένα λάθος στρογγυλοποίησης, δεν ήταν λόγος πανικού. Εκτός αν, φυσικά, οι άνθρωποι που κατέχουν ελληνικά χρέη, αυτές οι μεγάλες τράπεζες στον πυρήνα της ευρωζώνης, είχαν, κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, διπλασιάσει το μέγεθός τους (από την άποψη των στοιχείων του ενεργητικού) -και με επιχειρησιακούς δείκτες μόχλευσης (ενεργητικό προς παθητικό) διπλάσιους- σε σχέση με τους «πολύ μεγάλους για να χρεοκοπήσουν» (too big to fail) αμερικανούς ομολόγους, που όμως το είχαν κάνει  . Σε έναν τέτοιο υπερ-μοχλευμένο κόσμο, αν η Ελλάδα πτώχευε, οι εν λόγω τράπεζες θα έπρεπε να πωλήσουν άλλα παρόμοια κρατικά στοιχεία ενεργητικού για την κάλυψη των ζημιών. Αλλά αν όλα αυτά τα συμβόλαια πώλησης έβγαιναν μονομιάς στην αγορά θα προκαλούσαν τραπεζικό πανικό σε όλες τις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, ο οποίος [πανικός] θα μπορούσε να εξαλείψει τις τράπεζες του ευρωπαϊκού πυρήνα .

Είναι σαφές ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει η σήψη, και αυτό το κάτι ήταν το πρόγραμμα της τρόικας για την Ελλάδα , το οποίο πέτυχε να σταματήσει τον πανικό στην αγορά ομολόγων –κρατώντας τους Έλληνες μέσα [στο σύστημα] και τις αποδόσεις [των ομολόγων] χαμηλά- με κόστος να γίνει το ένα τέταρτο των Ελλήνων άνεργοι και να καταστραφεί σχεδόν το ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας. Συνεπώς, η Ελλάδα μετρά πλέον μόλις το 1,7% της ευρωζώνης, και η αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών ήταν για την φορολογία και το μίγμα των δαπανών για μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί, τότε, δεν υπήρχε καμία συμφωνία για την Ελλάδα, ειδικά όταν οι έρευνες του ίδιου του ΔΝΤ  έχουν πει ότι αυτές οι πολιτικές είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιπαραγωγικές; Και πώς μια τόσο μικρή οικονομία κατάφερε να δημιουργήσει μια τέτοια θανάσιμη απειλή για το ευρώ;
Αρχικά, στην Ελλάδα δόθηκαν δύο πακέτα διάσωσης . Το πρώτο διήρκεσε από τον Μάιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2013 και αποτελείτο από ένα οικονομικό πρόγραμμα (Stand By Agreement) 30 δισεκατομμυρίων ευρώ από το ΔΝΤ και 80 δισεκατομμύρια σε διμερή δάνεια από άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ. Το δεύτερο διήρκεσε από το 2012 μέχρι το τέλος του 2014 (στην πράξη, αυτό κράτησε μέχρι πριν από λίγες ημέρες) και περιελάμβανε άλλο ένα πρόγραμμα 19,8 δισεκατομμυρίων ευρώ από το ΔΝΤ και άλλα 144,7 δισ. ευρώ που καταβλήθηκαν από μια οντότητα που έχει συσταθεί στα τέλη του 2010 και ονομάστηκε Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility,EFSF, τώρα πλέον Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, European Stability Mechanism, ESM). Δεν εκταμιεύθηκαν όλα αυτά τα κεφάλαια. Το τελικό ποσό που «δανείστηκε» στην Ελλάδα ήταν περίπου 230 δισεκατομμύρια ευρώ.
Το EFSF  ήταν ένας οργανισμός που συνέστησε η ΕΕ στο Λουξεμβούργο «για την διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας στην οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης» με την έκδοση ομολόγων ύψους 440 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα παρήγαγαν δάνεια σε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Οπότε, τι έκαναν με την εν λόγω χρηματοδότηση; Έφτιαξαν ομόλογα για να διασώσουν τους πιστωτές της Ελλάδας -τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας, κυρίως- μέσω δανείων προς την Ελλάδα. Η Ελλάδα ήταν επομένως ένας απλός αγωγός για ένα σχέδιο διάσωσης. Δεν ήταν αποδέκτης καθ’ οιονδήποτε σημαντικό τρόπο, παρά τα όσα επαναλαμβάνονται συνεχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Από τα περίπου 230 δισεκατομμύρια ευρώ που εκταμιεύθηκαν προς την Ελλάδα, υπολογίζεται ότι μόνο 27 δισ.  πήγαν προς την διατήρηση του ελληνικού κράτους σε λειτουργία. Πράγματι, από το 2013 η Ελλάδα είχε πλεόνασμα και δεν χρειάζεται τέτοιου είδους χρηματοδότηση. Κατά συνέπεια, το 65% των δανείων προς την Ελλάδα πήγε κατ ' ευθείαν από την Ελλάδα στις τράπεζες του πυρήνα για πληρωμές τόκων, για ληξιπρόθεσμα χρέη, και για την εγχώρια τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση που απαιτήθηκε από τους πιστωτές. Με έναν άλλο υπολογισμό, το 90% των «δανείων προς την Ελλάδα» παρέκαμψε τελείως την Ελλάδα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα