Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μεγάλη απώλεια ο θάνατος του αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ

   
« Ο Στίβεν Χόκινγκ, μια φορά είχε πει "δεν θα ήταν και πολύ σπουδαίο αυτό το σύμπαν, αν δεν ήταν το σπίτι των ανθρώπων που αγαπάς". Θα μας λείπει για πάντα», αναφέρεται στην  ανακοίνωση των παιδιών του.  Ο  διαπρεπής βρετανός θεωρητικός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ ((Stephen Hawking, 8 Ιανουαρίου 1942 – 14 Μαρτίου 2018) απεβίωσε  σε ηλικία 76 ετών.
Ο Στίβεν Χόκινγκ έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους διαπρεπέστερους θεωρητικούς φυσικούς από την εποχή του Άλμπερτ Αϊνστάιν.  Το έργο του σχετικά με την προέλευση και τη δομή του σύμπαντος, από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι τις μαύρες τρύπες, έφερε επανάσταση στην επιστημονική κοινότητα.
Στις αρχές του 1963, λίγο μετά τα 21α γενέθλιά του, ο Χόκινγκ διαγνώσθηκε με μια νόσο του κινητικού νευρώνα, γνωστή και ως νόσο του Λου Γκέριγκ. Οι γιατροί τού έδιναν δύο χρόνια ζωής. Σύμφωνα με τις προβλέψεις τους, δεν θα προλάβαινε να ολοκληρώσει το διδακτορικό του. Ωστόσο ο Χόκινγκ, διαψεύδοντας τους γιατρούς του, όχι μόνο απέκτησε διδακτορικό τίτλο, αλλά τις επόμενες δεκαετίες άνοιξε νέους δρόμους στην κατανόηση του σύμπαντος. Για δεκαετίες βρισκόταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξαιτίας της ανίατης νευρολογικής νόσου.  Ένας μεγάλος επιστημονας, ένα γενναίος άνθρωπος που παρόλο που μιλούσε με συνθετική φωνή,  ενέπνευσε πολλούς άλλους επιστήμονες με τις πρωτοποριακές ιδέες του.
Μεταξύ των σημαντικών επιστημονικών εργασιών του ήταν μια συνεργασία με τον Ρότζερ Πένροουζ επάνω σε θεωρήματα βαρυτικής μοναδικότητας στα πλαίσια της γενικής σχετικότητας και η θεωρητική πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, που συχνά καλείται ακτινοβολία Χόκινγκ.
Ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ επέκτεινε τη θεωρία του για τις «μαύρες τρύπες» του διαστήματος, υποστηρίζοντας ότι είναι πύλες σε ένα άλλο σύμπαν.
Ο Χόκινγκ αφιέρωσε τη ζωή του στο πάντρεμα των δύο ακρογωνιαίων λίθων της Φυσικής- της θεωρίας του Αϊνστάϊν περί σχετικότητας και της κβαντικής θεωρίας. Ωστόσο, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια για τον διάσημο αστροφυσικό παρέμεινε η παρουσία των ανθρώπων στο σύμπαν. «Νομίζω ότι το ανθρώπινο γένος δεν έχει μέλλον εάν δεν πάει στο διάστημα. Για αυτό το λόγο πιστεύω ότι τα διαστημικά προγράμματα και οι εκκολαπτόμενες διαστημικές εταιρείες είναι σημαντικές για να βοηθήσουν στην εξάπλωση του ανθρώπινου είδους μακριά από τη γη», υπογράμμιζε με έμφαση μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του.

Χρήστος Καπούτσης Μαθηματικός

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα