Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υποκείμενα πολιτικού εκβιασμού οι δυο έλληνες στρατιωτικοί

Υποκείμενα πολιτικού εκβιασμού  οι δυο έλληνες στρατιωτικοί

«Πέμπτο ηχηρό όχι από τις δικαστικές αρχές της Τουρκίας στο Αίτημα,  για την αποφυλάκιση των δυο ελλήνων στρατιωτικών, που συμπληρώνουν 140 μέρες    στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Αδριανούπολη, χωρίς την απαγγελία σε βάρος τους, της σχετικής  κατηγορίας.
Το νέο ΟΧΙ των δικαστικών αρχών της Τουρκίας, είναι και προς πολιτική  αξιολόγηση, αφού  έρχεται,  μετά την θριαμβευτική επανεκλογή του Τ. Ερντογάν στην προεδρία της Τουρκίας,  της συνάντησης του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα με τον τούρκο πρόεδρο στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ όπου το κορυφαίο θέμα ήταν η απελευθέρωση  δυο στρατιωτικών, αλλά και μετά την τοποθέτηση του Στρατηγού Ακάρ, στην ηγεσία του τουρκικού Υπουργείου Άμυνας. Όσοι έτρεφαν ελπίδες για αλλαγή της πολιτικής στάσης της Άγκυρας, με προσανατολισμό το ΔΙΚΑΙΟ και τον σεβασμό στα Ανθρώπινα δικαιώματα,  απλά διαψεύστηκαν. 
Το τουρκικό δικαστήριο,  αιτιολόγησε την απόφασή του, επικαλούμενο τη συνέχιση των ερευνών των δεδομένων που βρέθηκαν στα κινητά των δυο ελλήνων στρατιωτικών.  Ουσιαστικά,  οι τουρκικές αρχές αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο, της στρατιωτικής κατασκοπείας. Εκτιμάται, ότι αυτό το ενδεχόμενο (της βαρύτατης κατηγορίας της στρατιωτικής κατασκοπίας, που επιφέρει ποινές πολυετούς φυλάκισης), μπορεί (ενδέχεται) ακόμη και  να χρησιμοποιείται από την Τουρκία,  ως μέσον ισχυρής   πίεσης και πολιτικού εκβιασμού προς την Ελλάδα, προκειμένου  να επιτύχει σοβαρά ανταλλάγματα , που δεν θα περιορίζονται μόνο στην απαίτηση για έκδοση στην Τουρκία των 8 τούρκων στρατιωτικών, αλλά πιθανόν και σε άλλα, όπως η εκλογή Μουφτή στη Θράκη.  Ενδεχόμενη συμφωνία ανταλλαγής των 2 με τους 8 στρατιωτικούς , συνιστά  ασέβεια προς τον Δικαικό Πολιτισμό,   τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ταπείνωση της Ελλάδας.
 Η ικανοποίηση ή μη, των τουρκικών απαιτήσεων, εκτιμάται ότι,  θα είναι το κλειδί, προκειμένου οι δικαστικές αρχές της Τουρκίας  να αποσύρουν τις  βαριές κατηγορίες  σε βάρος των δυο ελλήνων στρατιωτικών και να  τους απελευθερώσουν.
Η  αρνητική απόφαση  της τουρκικής Δικαιοσύνης, έρχεται λίγες μόλις ώρες μετά τη συνέντευξη του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Κατρούγκαλου στο ΑΠΕ, που  ξεκαθάρισε,  ότι η πλήρης  εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα επέλθει , μόνο μετά την  απελευθέρωση των δυο ελλήνων στρατιωτικών.  Ο παράνομος εγκλεισμός των δυο ελλήνων στρατιωτικών, αναδεικνύεται σε μείζον πολιτικό ζήτημα,  κορυφαίο στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών  θεμάτων και η αντιμετώπισή του από την Άγκυρα, εμποδίζει  κάθε προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης  στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. » (το παραπάνω κείμενο είναι το ρεπορτάζ όπως μεταδόθηκα στο Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Ρ/Σ ΑΘΗΝΑ 984)
Χρήστος Καπούτσης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα