Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και τις Βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου

άρθρο του Χρήστου Καπούτση

  «Οι ψήφοι θα έπρεπε να ζυγίζονται όχι να καταμετρώνται» υποστήριζε ο  Φρίντριχ φον Σίλερ . Και εξηγούσε το γιατί ο Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου»
Η χώρα οδεύει, προς τις Βουλευτικές εκλογές, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ευωχίας μέχρι υστερίας για τους μεν, απελπισίας και ηττοπάθειας για τους άλλους. Η μεγαλύτερη και πιο έγκυρη Δημοσκόπηση, για τις  επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, είναι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, όχι όμως χωρίς προϋποθέσεις και υποσημειώσεις. Το εκλογικό αποτέλεσμα απαιτεί , ψύχραιμη σοβαρή και σε βάθος ανάλυση... Η συντηρικοποίηση και η Δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος είναι μόνο ένα από τα συμπεράσματα. Προφανώς υπάρχουν και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα. Εκτιμώ,  ότι ορθολογικές προσεγγίσεις της εκλογικής συμπεριφοράς, δεν είναι αρκετές,  για την πολιτική ερμηνεία του αποτελέσματος των ευρωεκλογών.  Νομίζω πιο ρεαλιστικές είναι οι «αναλύσεις» στα ελάχιστα εναπομείναντα παραδοσιακά καφενεία.
Είπε στο καφενείο θυμόσοφος φίλαθλος «η διαφορά 9.6% υπέρ της Ν.Δ., δεν ανατρέπεται σε 40 μέρες,  ούτε με τον Γκουαρδιόλα στον πάγκο!». Και του «απαντά» ένας συνταξιούχος από το απέναντι τραπέζι: « ξέρεις τι  δεν έχω καταλάβει ακόμη; Γιατί πανηγυρίζει η ΦΩΦΗ; Για το 7,6% του ΚΙΝΑΛ ή για τις +10% της Ν.Δ.;».
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το εκλογικό σώμα απλά τιμώρησε τον Α. Τσίπρα, με ανώδυνο τρόπο, λόγω «χαλαρής» ψήφου των ευρωεκλογών,   ενώ θα έχει διαφορετική συμπεριφορά στις Βουλευτικές εκλογές. Ίδωμεν...
 Με αυτά ως δεδομένα, έχω τρεις (3) παρατηρήσεις - σχόλια:
1.     Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος είναι παρορμητικός. Ψηφίζει με το θυμικό με το συναίσθημα και όχι με την Λογική. Ψηφίζει και με ιδιοτέλεια και προσδοκά  προσωπικά και οικογενειακά και επαγγελματικά  οφέλη από το κόμμα του,  όταν γίνει Κυβέρνηση. Ουσιαστικά συμπεριφέρεται σαν οπαδός και ΟΧΙ ως υπεύθυνος πολίτης. Είναι ευμετάβλητος και δεν έχει ισχυρό και  σταθερό πολιτικο-ιδεολογικό  υπόβαθρο, κυρίως λόγω ανεπαρκούς Παιδείας.   Ο Έλλην ψηφοφόρος εύκολα απογοητεύεται και πανεύκολα ενθουσιάζεται ... Για αυτό, μετά την έξοδο από το εκλογικό τμήμα,  συνήθως, έχει ήδη μετανιώσει για την επιλογή του!  Είναι  η συμπαθής και πολυπληθής τάξη των «κοψοχέρηδων». Αλλά ξεχνάει και εύκολα. Έχει όμως ένα Μεγάλο  προτέρημα.  Απεχθάνεται και τιμωρεί τους αλαζόνες πολιτικούς. Αλλά και ένα μειονέκτημα, επιβραβεύει «ηδονικά»  τους ψεύτες πολιτικούς, που υπόσχονται τα πάντα!  Ίσως, οι μετανιωμένοι των ευρωεκλογών να είναι αρκετοί, ώστε, να δημιουργήσουν και άλλη ... μεγάλη έκπληξη (από την ανάποδη) στις Βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου! (σ.σ. Είναι προφανές ότι αναφέρομαι στην πλειοψηφία όσων αποτελούν το εκλογικό σώμα, καθότι υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις υπευθύνων πολιτών με πολιτική κουλτούρα).
2.     Πρέπει οι αρχηγοί των κομμάτων που δεν τα κατάφεραν στις Ευρωεκλογές, να πάρουν γενναίες αποφάσεις, το συντομότερο και εν όψει βουλευτικών εκλογών. Να παραμερίσουν προσωπικές φιλοδοξίες, ιδεοληψίες ή δογματικές αγκυλώσεις και να συνεργαστούν, ώστε να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη του Λαού και να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση , που είναι όρος πολιτικής και κομματικής επιβίωσης στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αν δεν συνασπιστούν, θα εξαφανιστούν... Και φυσικά, η πολιτική περιθωριοποίησή τους, ενισχύει τον δικομματισμό, που υποτίθεται ότι «μάχονται».
3.     Τι απεικονίζουν  οι εκλογές;. Την  ποιότητα του Δεσμού του ατόμου με την κοινωνία, με την Πολιτεία, με το Έθνος. Γι αυτό η  συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, είναι κορυφαίο καθήκον συμμετοχής στην εύρυθμο λειτουργία της Κοινοβουλευτικής  μας Δημοκρατίας.  Είναι προσωπική ευθύνη.... Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν ανάγκη από τον ενεργό πολίτη, ο οποίος δραστηριοποιείται καθημερινά τόσο στα τοπικά όσο και στα εθνικά κατά τα διεθνή προβλήματα, που είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα,  «μόνοι γάρ τον τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν»( Επιτάφιος του Περικλή  )
Τέλος,  ας έχουμε κατά νουν, ότι «ο της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» (Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο μ’ αυτό εκείνων που την κυβερνούν», είχε επισημάνει ο  Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης ( 436-338 π.Χ.).  Δηλαδή, ας μην «χαϊδεύουμε αυτιά» , εξυμνώντας τη Σοφία του εκλογικού σώματος στις επιλογές του, διότι, αυτό είναι υπέρτατος λαϊκισμός, που εν τέλει υπονομεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα