Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανησυχητικές εξελίξεις στην ελληνοτουρκική μεθόριο



του Χρήστου Καπούτση

Εξαιρετικά κρίσιμη είναι η κατάσταση στην ελληνοτουρκική μεθόριο, από την περιοχή Καστανιές του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο. Επιχειρείται, μεθοδευμένη παραβίαση των ελληνικών συνόρων, από χιλιάδες «παραπλανημένους» και ταλαιπωρημένους αλλοδαπούς.
Το  προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι δημιούργημα,  γεωπολιτικών εξελίξεων, διεθνών συσχετισμών, στρατιωτικών επεμβάσεων, βομβαρδισμού αμάχων πληθυσμών, αλλά και πολιτικής εργαλειοποίησής  του,  από το σύστημα εξουσίας του Τ. Ερντογάν. Και ακόμη,  απροθυμίας ή και αδυναμίας  της Ε.Ε., να αναλάβει τις ευθύνες,  που της αναλογούν, ενώ το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, αδιαφορούν, διότι, δεν θέλουν, η ήδη προβληματική σχέση τους με την Τουρκία, να επιδεινωθεί και  να καταστεί συγκρουσιακή με την Άγκυρα. Η Τουρκία παίζει στο ανατολίτικο παζάρι με Μόσχα, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες και ποντάρει στο ότι, κανείς δεν θέλει να χάσει  την Τουρκία σύμμαχο. Έτσι , η Ελλάδα, παλεύει μόνη και αβοήθητη να αντιμετωπίσει, το μεταναστευτικό/ προσφυγικό και εξελίσσεται σε μείζονα εθνική απειλή.
Είναι η πρώτη φορά που πρόσφυγες/μετανάστες επιχειρούν μαζική εισβολή στα χερσαία ελληνοτουρκικά σύνορα, μέσω Έβρου, γεγονός που (και) οι ελληνικές αρχές το συνδέουν με τις απειλές του προέδρου Ερντογάν με αφορμή τις εξελίξεις στην Συρία. 
Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τους στόχους του Τ. Ερντογάν, η Ελληνική Κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη, να διαφυλάξει, με κάθε πρόσφορο μέσο, το απαραβίαστο των Ελληνικών Συνόρων, όπως αρμόζει σε κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Μετά την κυβερνητική σύσκεψη που συγκάλεσε εκτάκτως στο Μέγαρο Μαξίμου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας δήλωσε ότι «η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να φυλάξουμε τα σύνορά μας». Το κλίμα είναι τεταμένο,  τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια σύνορα,  με την κυβέρνηση, που δείχνει να δυσκολεύεται να σηκώσει το δυσβάσταχτο βάρος του προσφυγικού. Και η ευχή είναι,  να πρυτανεύσει η λογική και να μην ξεφύγει η κατάσταση και καταστεί ανεξέλεγκτη. Στα σύνορα, υπάρχει Στρατός που οπλοφορεί και έχει πολύ συγκεκριμένη αποστολή.
Είναι εμπρηστική η δήλωση του Προέδρου της Τουρκίας Τ. Ερντογάν:  «Ανοίξαμε τα σύνορα. Μέχρι σήμερα το πρωί, περίπου 18.000 άτομα κινήθηκαν για να περάσουν απέναντι και πιστεύω πως σήμερα ο αριθμός αυτός μπορεί να φτάσει στις 30.000. Δεν θα κλείσουμε τα σύνορα στο μέλλον».  Και η ελληνική Απάντηση: Οι ελληνικές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας ενισχύονται διαρκώς,  ενώ δυνάμεις καταφθάνουν και από την Κεντρική Μακεδονία για να μπλοκάρουν όλα τα περάσματα κατά μήκος του ποταμού Έβρου και στην περιοχή  Καστανιές βόρεια του νομού Έβρου. Στην περιοχή του Έβρου, βρίσκονται και μονάδες των ειδικών δυνάμεων του στρατού. Προβληματισμός μεγάλος υπάρχει στην Κυβέρνηση για το  αν και πως,  θα χρησιμοποιηθεί ο Στρατός, στην περίπτωση που οι αλλοδαποί πρόσφυγες και μετανάστες , σπάσουν το φράγμα των αστυνομικών δυνάμεων στον Έβρο και επιχειρήσουν την βίαιη είσοδό τους  στην Ελληνική Επικράτεια, απωθώντας τους φρουρούς των συνόρων μας τους στρατιώτες, που υπηρετούν εκεί στην πατρίδα.     
Τα όσα συμβαίνουν στην ελληνοτουρκική μεθόριο, σχετίζονται με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας.  
Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία, είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Τραγικές είναι οι συνέπειες για τους Λαούς των κρατών της περιοχής και το σημαντικότερο είναι, ότι ολόκληρη αυτή η περιοχή απειλείται , με αποσταθεροποίηση.
Από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στη Συρία, επιβεβαιώθηκε η  διάσταση απόψεων Τουρκίας και Ρωσίας και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.
Όμως, η μεγάλη Εικόνα, ο γεωστρατηγικό και ενεργειακός ανταγωνισμός στην περιοχή, είναι  ιδιαιτέρως ανησυχητική και επικίνδυνη, καθότι εγκυμονεί κινδύνους για γενικότερη ανάφλεξη, αλλά και εξόχως απειλητική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Και ο λόγος είναι ότι: Η Δύση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.)  επιθυμεί με κάθε τρόπο να επαναφέρει την Τουρκία ΣΤΗ Δυτική Συμμαχία. Για αυτό, δεν καταδικάζει τις προκλητικά παράνομες επιλογές του Τ. Ερντογάν. Από τη άλλη πλευρά, η Ρωσία, επιθυμεί να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη. Η Μόσχα επιδιώκει να αναπτύξει σχέσεις εξάρτυσης στους στρατιωτικούς   εξοπλισμούς με την Άγκυρα και μέσω της διπλωματίας των εξοπλισμών να ασκήσει πολιτική και διπλωματική επιρροή στις επιλογές του Τ. Ερντογάν . Η Τουρκία χρησιμεύει στη ρωσική εξωτερική πολιτική ως πυλώνας αποσταθεροποίησης μέσω της διαίρεσης του κύριου αντιπάλου, του ΝΑΤΟ, το οποίο θεωρεί  και δικαίως, ως «ενεργούμενο»  των ΗΠΑ. Άρα η Τουρκία, αποτελεί το Στρατηγικό διακύβευμα δυο ισχυρών αντίπαλων υπερδυνάμεων,  της Ρωσίας  και της  Αμερικής, αλλά  και του ΝΑΤΟ.
Κοντολογίς, να μην περιμένει η Ελλάδα ενεργό στήριξη από ΗΠΑ, Ρωσία, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., στην «υβριδική επίθεση»,  που δέχεται από την Τουρκία, με αιχμή ορδές  αλλοδαπών.  Και θεωρώ αυτονόητο, ότι πολιτικά κόμματα και πολίτες, θα στηρίξουν τις επιλογές της Κυβέρνησης. Απαιτείται, κοινωνική συνοχή και ομοψυχία, καθώς απειλούνται ζωτικά εθνικά συμφέροντα.                               

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα