Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Τουρκία επιμένει στην αναθεωρητική πολιτική της, παρά την σοβαρή απειλή της πανδημίας


 άρθρο του Χρήστου Καπούτση

 Η αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού,  ευνοεί τη συνεργασία, ειδικά των γειτονικών κρατών και  θα έπρεπε , να παραμερίσουν τις όποιες διμερείς διαφορές τους και να δώσουν τον αγώνα,  υπερασπιζόμενα την υγεία των πολιτών, των Λαών.
Από το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, μέχρι και σήμερα, έχουμε, μια εντυπωσιακή δραστηριότητα της Τουρκίας,  κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων, συνόρων.
Είχαμε, την προσπάθεια εισβολής στην περιοχή του Έβρου, οργανωμένων,  από τη τουρκική στρατοχωροφυλακή,  ομάδων, προσφύγων, μεταναστών και άλλων, που προέρχονταν κυρίως από χώρες,  της Ασίας και της Αφρικής.
Μια προσπάθεια, κατάλυσης της μεθορίου στο Έβρο, που απέτυχε, λόγω της έγκαιρης και αποφασιστικής αντίδρασης του ελληνικού κράτους. Ωστόσο, η επιχείρηση αυτή της Τουρκίας στον Έβρο, αποτελεί, μία μορφή υβριδικού πολέμου,  σε βάρος της Ελλάδας.
Από τότε,  μέχρι και σήμερα,  έχουμε κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο. Οι τούρκοι πιλότοι, δεν αρκούνται πλέον σε παραβιάσεις του εθνικού μας εναερίου χώρου, αλλά προβαίνουν σε υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά εδάφη. Οπλισμένα τούρκικα μαχητικά αεροσκάφη, πετούν, όχι μόνο πάνω από μικρά νησιά και βραχονησίδες, όπως Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Οινούσες, Πανάγια, αλλά για πρώτη φορά και πάνω από μεγάλα νησιά, όπως τη Ρόδο, τη Χίο,  τη Λέσβο και τη Λήμνο. Και  όλα αυτά εν μέσω της φονικής πανδημίας του κορωνοϊού.
 Το μεταναστευτικό και οι απόπειρες παραβιάσεως των ελληνικών συνόρων,  αποτελούν έναν ισχυρό μοχλό πίεσης σε βάρος της χώρας μας. Ενώ η μεταφορά 30.000 μουσουλμάνων στη Βόρειο Ήπειρο ή νότια Αλβανία, όπως έχουν συμφωνήσει ο Πρόεδρος της Τουρκίας Τ. Ερντογάν και ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Εντυ Ραμα,  δημιουργεί μια δυναμική εστία αποσταθεροποίησης  και στα βορειοδυτικά σύνορά μας.  
Και ακόμη, τουρκικά μεταγωγικά αεροσκάφη αγνοούν επιδεικτικά  το FIR Λευκωσίας και μεταφέρουν πολεμικό υλικό στη Λιβύη, προκειμένου να ενισχυθούν οι δυνάμεις του Πρωθυπουργού ΣΑΡΑΤΖ, ώστε να επικρατήσει του αντιπάλου του Στρατάρχη  Χαλιφα Χαφτάρ και να εφαρμόσει το τουρκολιβυκό Σύμφωνο,  που οριοθετεί  τις θαλάσσιες ζώνες στην Μεσόγειο , θίγοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως επισημαίνει σε  επίσημη ανακοίνωσή του το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.
Επίσης τουρκικά  γεωτρύπανα, που τα συνοδεύουν πολεμικά πλοία του τουρκικού στόλου,  είναι εντός της Κυπριακής ΑΟΖ και ετοιμάζονται, παρανόμως,   να ξανατρυπήσουν  το βυθό, για γεωλογικές έρευνες. Σημείο προβληματισμού είναι ασφαλώς και η επιδερμική λεκτική στήριξη της Ε.Ε. προς την Κυπριακή Δημοκρατία στο πρόσφατο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών για τη νέα παράνομη γεώτρηση του Yavuz στην κυπριακή ΑΟΖ. Κυρίως όμως, αποδεικνύεται ότι, η  σημαντική διαφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ότι,  η Ελλάδα επιμένει στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, ενώ η Τουρκία, προωθεί τα εθνικά της συμφέρονται,  που είναι κατά βάση αναθεωρητικά και επεκτατικά, είτε περιφρονώντας τη διεθνή νομιμότητα, είτε ερμηνεύοντας τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες κατά το  δοκούν. 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα