Χρήστος Καπούτσης

 Η επέτειος για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης είναι και μια ευκαιρία , όχι μόνο για να αναθεωρήσουμε   (όπου πρέπει)    την ιστορία,   αλλά και για να θυμηθούμε πόσο «τίμησε»   το ελληνικό κράτος τους   ηρωικούς και ανιδιοτελείς αγωνιστές, όσο ήταν ακόμη εν ζωή, αυτούς που έδωσαν τα πάντα για την Ελευθερία και δεν κράτησαν τίποτα απολύτως για τον εαυτόν τους. Από τις βασικές αιτίες του «αλληλοφαγώματος» των ελλήνων αγωνιστών,   είναι τα συμφέροντα των φατριών, οι εμφύλιες διαμάχες , η εξουσιολαγνεία, η μισαλλοδοξία, η απληστία κάποιων Καπεταναίων και πολιτικών που άσκησαν πολιτική και διπλωματική   εξουσία   και είδαν ως αντίπαλους τους και εχθρούς, τους   συναγωνιστές τους,   τις εμβληματικές μορφές    του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.   Ας μην ξεχνάμε τον   φρικτό   Εμφύλιο της περιόδου 1823 – 1825 και ακόμη τις ολέθριες επιδράσεις   του κομματισμού.   Κατά τη διάρκεια της Επανάσταση και αργότερα , κυρίαρχος ήταν ο ρόλος   τριών κομμάτων,   το ρωσικό, το αγγλικό και το γαλλι

  Πρώτα να συμφωνήσουμε στα βασικά. Η ΒΊΑ, είναι ανήθικη, αποκρουστική , απαράδεκτη. Η ΒΙΑ του τραμπούκου, του αληταρά, του μπαχαλάκια, του ανεκπαίδευτου αστυνομικού. Απερίφραστα καταδικαστέα. Ομοίως καταδικαστέα είναι και η λεκτική βία και η επαγγελματική βία και η σεξουαλική βία, των ανίκανων και μισαλλόδοξων εγκαθέτων της κομματοκρατίας της εκάστοτε Κυβέρνησης, των διορισμένων, Γενικών Γραμματέων , Γενικών ΔΙΕΥΘΥΝΤΏΝ, Διευθυντών, στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, που βλέπουν τους εργαζόμενους ως κομματικούς αντιπάλους και μεριμνούν να περνάνε καλά και να αμείβονται πλουσιοπάροχα τα δικά τους παιδιά,   που είναι προφανώς και οι ΑΡΊΣΤΟΥ. Εξίσου αποκρουστική είναι και η βία, η βία της Κυβερνητικής εξουσίας,   που διχάζει το Λαό και που γεννά κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, που προκαλεί ανεργία, φτωχοποίηση και δεν σέβεται την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Τα θλιβερά, από κάθε άποψη επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, αποτελούν και μία υπενθύμιση,   ότι η βία προκαλεί τη βία. Και κυρίως,