Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

παγκόσμια Διακυβέρνηση

του Χρήστου Καπούτση

Για παγκόσμια Διακυβέρνηση μίλησε  η Βαρόνη Κάθριν Άστον,  Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας και Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Σε Διάλεξη που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής, η κορυφαία αξιωματούχος της Ε.Ε., είπε, παρουσία μάλιστα του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου,  ότι στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής περιλαμβάνεται και η  συνεργασία της Ε.Ε. με στρατηγικούς εταίρους, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και  η Ρωσία, στο πλαίσιο μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης,  όπου θα προωθούνται οι αρχές και οι αξίες της Ε.Ε., αλλά και θα αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά σοβαρά προβλήματα, που απειλούν την κοινωνική συνοχή, την ασφάλεια και την  παγκόσμια σταθερότητα.

                                **********
Τι ακριβώς σημαίνει Παγκόσμια Διακυβέρνηση, είναι ένα εύλογο ερώτημα: και ποιος εξουσιοδότησε την διορισμένη ηγεσία της Ε.Ε. να  στηρίξει τις προσπάθειες επιβολής ενός ασαφούς , προς το παρόν τουλάχιστον, σύστημα εξουσίας σε Παγκόσμιο επίπεδο, είναι ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα.
Ήδη ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα μιλάει συνεχώς, για το μοντέλο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στο συνέδριο του Economist, είχε δηλώσει ότι «Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα.»
Επίσης ο νέος Ευρωπαίος Επίτροπος για τις Εσωτερικές Υποθέσεις και τις Οικονομικές Υπηρεσίες, ο Γάλλος Μισέλ Μπαρνιέ, σε δηλώσεις του που  έκαναν τον γύρο του κόσμου, υποστηρίζει ότι: «Ο Πλανήτης όλος πρέπει να έχει έναν Κυβερνήτη.»

                                      ********

Σύμφωνα με τη νέα πολιτική και στοχαστική σύλληψη συγκεκριμένων και προνομιούχων ελίτ, «η ειρήνη και η ασφάλεια μπορούν να διασφαλιστούν μόνο  εάν εισαχθεί «ένα αποτελεσματικό σύστημα Παγκόσμιας Διακυβέρνησης»,  που θα αντικαταστήσει, σε  τελικό στάδιο, τα εθνικά κράτη! Είναι σαφές ότι, η  Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι η πολιτική έκφραση της Παγκοσμιοποίησης της Οικονομίας.
Υποστηρίζουν ακόμη οι ισχυροί της δαιδαλώδους εξουσίας, ότι μόνο η Παγκόσμια Διακυβέρνηση, την διοίκηση της οποίας θα έχει μια πεφωτισμένη ελίτ, μπορεί να σώσει τον πλανήτη από την Κρίση, είτε οικονομική, είτε κοινωνική, είτε ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ, είτε σε επίπεδο αντιμετώπισης ακραίων φαινομένων , όπως της τρομοκρατίας, των κοινωνικών εξεγέρσεων, της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης, των ένοπλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και  της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής.
Αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, το μοντέλο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης περιλαμβάνει, ως αναπόφευκτη εξέλιξη,  την  πλήρη  παρακμή των Εθνικών κρατών.
Αποβλέπει το συγκεκριμένο το μοντέλο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης,  στο να οδηγήσει εξαπατημένους λαούς να αποδεχτούν χωρίς αντίδραση το τέλος της εθνικής κυριαρχίας,  ως μια αναπόφευκτη διαδικασία, μια φυσική εξέλιξη, την οποία δεν έχουν την δύναμη να αποτρέψουν.
Όμως, η   κίνηση προς την κατεύθυνση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν είναι καθόλου «φυσική ΕΞΕΛΙΞΗ», καθώς , δεν αποκλείεται η μετάβαση σε έναν αφύσικο Κόσμο , όπου θα επιβληθεί ένα συγκεντρωτικό και δικτατορικό υπερεθνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, που θα διοικείται από τους λίγους και εκλεκτούς, σε βάρος των πολλών. Απαιτείται προσοχή από τους Πολίτες, στήριξη των Δημοκρατικών Θεσμών, όχι εν λευκώ εξουσιοδότηση στους  πολιτικούς και διαρκής επαγρύπνηση.
 Αγαθά προς προστασία, είναι η Αξιοπρέπεια του ατόμου, το αυτεξούσιο των προσώπων , η Ελευθερία της Βούλησης, ο σεβασμός στην προσωπικότητα του ατόμου και η αυτοδιάθεση και ο αυτοπροσδιορισμός, ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των Ελευθέρων πολιτών.
ΟΛΑ αυτά όμως,  δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος δημιουργικής ανάπτυξης, στην ισοπεδωτική ομοιομορφία της ελιτίστικης Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Σχόλια

  1. Πολύ σωστές οι διαπιστώσεις του άρθρου.
    Να προσθέσω πως ειδικά στην Ελλάδα διεξάγεται το πείραμα της παγκοσμιοποίησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περιγράφονται ιδανικές καταστάσεις. οι οποίες λόγω διαφορών θρησκείας, πολιτισμών, πολιτικών συστημάτων και τρόπου ζωής, είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν.
    Το πιό ακατόρθωτο όμως, είναι η ... επιλογή προσώπων που θα πλαισιώσουν αυτή την ιδανική "παγκόσμια αρχή".
    Ας μην ονειροπολούμε ότι θα έχουμε σύντομα, αλλά και στο απώτερο μέλλον, μια τέτοια κατάσταση.
    Τέλος, εκτιμάται ότι η παγκοσμιοποίηση, εκ των πραγμάτων, μοιάζει πολύ με δικτατορία, ενός μικρού αριθμού ισχυρών παραγόντων του πλανήτη μας.
    Κ.Σ.Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://christoskapoutsis.blogspot.com/2010/07/blog-post_10.html
    Αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, το μοντέλο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης περιλαμβάνει, ως αναπόφευκτη εξέλιξη,  την  πλήρη  παρακμή των Εθνικών κρατών.
    Αποβλέπει το συγκεκριμένο το μοντέλο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης,  στο να οδηγήσει εξαπατημένους λαούς να αποδεχτούν χωρίς αντίδραση το τέλος της εθνικής κυριαρχίας,  ως μια αναπόφευκτη διαδικασία, μια φυσική εξέλιξη, την οποία δεν έχουν την δύναμη να αποτρέψουν.
    Όμως, η   κίνηση προς την κατεύθυνση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν είναι καθόλου φυσική ΕΞΕΛΙΞΗ .............................................................

    ____________________________________________

    ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
    Η κυβέρνηση της Αργεντινής κατάφερε σήμερα να πραγματοποιήσει επτά θεμελιώδεις ιδιωτικοποιήσεις, σε επτά στρατηγικούς τομείς για τη χώρα. Θα προχωρήσουμε στην ιδιωτικοποίηση της τηλεόρασης, των τηλεφωνικών εταιριών, των διοδίων, σιδηροδρόμων, του ραδιοφώνου, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε την ιδιωτικοποίηση του εθνικού αερομεταφορέα.
    Δεν σώθηκε τίποτα. Άσχετα με το τι ήταν ή πόσο κόστιζε, ή αν χρειαζόταν να πουληθεί.
    Με τη μέθοδο περασμένων αιώνων, αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις, ήταν προέκταση της αποικιακής εκμετάλλευσης.
    Αρχικά απογυμνώθηκε το υπέδαφος από τα πολύτιμα μέταλλα.
    Στη συνέχεια καταληστεύθηκαν το πετρέλαιο, το νερό, οι τηλεπικοινωνίες.
    Οι ξένες εταιρίες έκαναν στη χώρα μας αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν στις δικές τους.

    ____________________________________________


    Ο δρόμος προς την σοσιαλπαγκόσμια διακυβέρνηση περνάει μέσα από την τεχνητή οικονομική κρίση που δημιούργησε το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα, με τους εξής δύο τρόπους:

    Πρώτον,
    στην δημιουργία wolf packs μεταξύ των διεθνών διαχειριστών κεφαλαίου, οι οποίοι προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις αποδόσεις τους παίζοντας εκ του ασφαλούς:

    α) σε προσυμφωνημένα χρηματιστηριακά παιχνίδια (με την συνεργασία φυτευτών εξουσιαστικών μηχανισμών σε διάφορα κράτη-θύματα),
    β) σε “τοξικά ομόλογα” που δημιουργούν οι ίδιοι
    γ) και σε ομόλογα κρατών που έχουν υψηλές αποδόσεις,

    και δεύτερον,
    στην αγαστή συνεργασία-συντονισμό μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια τράπεζα, BIS, ΟΗΕ, κ.α.)

    Η Αμερική έχει καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση νέων κανόνων παιχνιδιού και ενίσχυει-κόβει δολλάρια στους διεθνείς οργανισμούς.

    Τα κεφάλαια πρέπει να διοχετεύονται στα πρόθυμα εργαλεία-εξουσιαστικούς μηχανισμούς-κυβερνήσεις αριστερών-σοσιαλιστικών-υλιστικών απόψεων περιφερειακών χωρών ώστε οι τεχνητά δημιουργημένες κρίσεις να συναντήσουν τις μικρότερες κατά το δυνατόν αντιδράσεις στο τελικά μεγαλύτερο “φαγοπότι” των wolf packs.

    Το “σοσιαλιστικό” παρακράτος οργανώνεται έτσι ώστε να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό σενάριο κρίσης από τους διάφορους λαούς προς εξαθλίωση.

    Σκοπός είναι να αποφευχθεί η άνοδος στην εξουσία πολιτικών που θα επαναφέρουν προστατευτικά μέτρα σε μικρότερες χώρες που πλήττονται από τις μεγάλες διακυμάνσεις των αγορών.

    Ο δρόμος για την τυραννική πολιτική, οικονομική και νομική σοσιαλπαγκόσμια χούντα είναι ανοικτός με την κατάφορη παραβίαση των εθνικών Συνταγμάτων και της Δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα