Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΕΥΡΩ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΕ ΑΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ "ΘΑΝΑΤΟ"!




Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ!

Ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι αρθρογραφώντας στους Financial Times, προειδοποιεί πως το έλλειμμα διακυβέρνησης στην Ευρωζώνη οδήγησε σε μειωμένης αποτελεσματικότητας μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, κάτι που αν συνεχιστεί εκτιμά πως θα οδηγήσει το ευρώ σε «άτακτες εξελίξεις» και θα έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση της ίδιας της νομισματικής ενοποίησης.
Ο Ρουμπίνι σημειώνει πως η Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση δεν ανταποκρίθηκε ποτέ πλήρως στις προϋποθέσεις ενός βέλτιστου νομισματικού χώρου, αφενός διότι η επίδραση της πρόωρης σύγκλισης των επιτοκίων, επέτρεψε να δημιουργηθούν μεγαλύτερες αποκλίσεις στις δημοσιονομικές πολιτικές και αφετέρου διότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καθυστέρησαν, ενώ η μισθολογική ανάπτυξη σε σχέση με την ανάπτυξη της παραγωγικότητας απόκλινε περαιτέρω.
«Οι ευρωπαϊκές κινήσεις προς την πολιτική ενοποίηση έχουν μείνει στάσιμες, ενώ οι κινήσεις προς την δημοσιονομική ενοποίηση θα απαιτήσουν σημαντικά έσοδα, καθώς και ευρεία έκδοση ευρωομολόγων», σημειώνει ο διάσημος οικονομολόγος, προσθέτοντας πως η μείωση του χρέους της Ευρωζώνης ή το «reprofiling» θα βοηθήσει να επιλυθεί το ζήτημα του υπερβολικού χρέους αλλά δεν θα αποκαταστήσει την οικονομική σύγκλιση.

Ο ίδιος εκτιμά ότι η αδυναμία της Ευρωζώνης: α) να προχωρήσει σε υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου ώστε να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της περιφέρειας, β) να επιβάλει μεταρρυθμίσεις ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα και να περιοριστούν οι μισθολογικές αυξήσεις και γ) να υιοθετήσει κάθετα αποπληθωριστικές πολιτικές - τις οποίες ο Ρουμπίνι θεωρεί εσφαλμένες – οδηγεί στην ουσία μόνο σε ένα δρόμο, σε αυτόν της εγκατάλειψης του ευρώ, επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και επιβολής μιας μεγάλης ονομαστικής και πραγματικής υποτίμησης.

Στο κάτω κάτω, σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις κρίσεων σε αναδυόμενες αγορές όπου αποκαταστάθηκε η ανάπτυξη, η ελαστικοποίηση του συναλλαγματικού μηχανισμού ήταν απαραίτητη και αναπόφευκτη, πέρα από την παροχή ρευστότητας, την λιτότητα και τις μεταρρυθμίσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την αναδιάρθρωση και μείωση του χρέους.

Ο Ρουμπίνι καταλήγει σημειώνοντας πως η σύγκλιση στην Ευρωζώνη έχει πια ξεχαστεί, οι μεταρρυθμίσεις είναι στάσιμες, η δημοσιονομική και νομισματική ενοποίηση αποτελεί πλέον μακρινό όνειρο, ενώ επαναλαμβάνει πως αναδιάρθρωση χρέους θα γίνει αν και δεν θα είναι επαρκής για να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη.

ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ FT
Τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικούς χρέους επαναφέρουν σε σημερινό τους άρθρο οι Financial Times.

Ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας Σόνυ Καπούρ σημειώνει πως το αρχικό σχέδιο της ΕΕ και του ΔΝΤ για τη στήριξη της Ελλάδας δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και ως εκ τούτου απαιτείται η ενεργοποίηση εναλλακτικού σχεδίου που θα προβλέπει μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει πλήρως τα χρέη της και ο επιμερισμός του βάρους σε άλλα κράτη της Ευρωζώνης αποκτά πλέον «τοξικό» χαρακτήρα.

Στο ίδιο πλαίσιο η αναδιάρθρωση χρεών που οφείλονται στον ιδιωτικό τομέα, εκτιμάται πως θα «χρεοκοπήσει» το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και θα πυροδοτήσει ντόμινο πτωχεύσεων.

Έτσι, θεωρεί πως το «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα είναι αριθμητικά αναπόφευκτο και απαιτείται εναλλακτικό σχέδιο που θα κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους ποικίλους πιστωτές, δίνοντας προτεραιότητα στα δάνεια της ΕΕ και εν συνεχεία στις ελληνικές τράπεζες.

Μάλιστα, ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας υποστηρίζει πως το επόμενο βήμα θα είναι ότι τα ελληνικά ομόλογα που υπάρχουν στην ΕΚΤ και τις ελληνικές τράπεζες θα ανταλλαχθούν με νέα ομόλογα αντικατάστασης, που θα εξαιρεθούν από την αναδιάρθρωση.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα