Πλησιάζουμε στο σημείο ΜΗΔΕΝ

Του Χρήστου Καπούτση

Με      εκβιαστικά διλήμματα όπως, «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» ή «δραστική περικοπή μισθών και συντάξεων ή καθόλου μισθούς και συντάξεις» , επιβλήθηκαν στο Ελληνικό Λαό πολιτικές άγριας λιτότητας από τον Μάιο του 2010, όταν η χώρα με απόφαση της Κυβέρνησης του Γ.Α. Παπανδρέου υπήχθη  στον έλεγχο της ΤΡΟΙΚΑΣ.

Το Μνημόνιο δεν είναι απλά ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων νεοφιλελεύθερης  κατεύθυνσης, αλλά είναι μια ολέθρια πολιτική, πιο άγρια ακόμη και από τον Θατσερισμό.  Οδηγεί στην διάλυση των κρατικών δομών, στην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, στην εξαθλίωση των  συνταξιούχων, σε εργασιακή αιχμαλωσία τους «τυχερούς» που έχουν ακόμη δουλειά παρότι υπαμείβονται (στην καλύτερη περίπτωση)  και στην αποδυνάμωση της Δημοκρατίας,   μέσω της ακύρωσης της θεμελιώδους συνταγματικής επιταγής που είναι ασφαλώς η Λαϊκή Κυριαρχία και η προστασία της εργασίας.

Οι πολιτικές που εμπνεύστηκαν και εφάρμοσαν οι Μνημονιακές Κυβερνήσεις και η ΤΡΟΙΚΑ απέτυχαν. Ανώτατα στελέχη του Δ.Ν.Τ., κορυφαίοι  οικονομολόγοι και τραπεζίτες συνομολογούν ότι η πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα απέτυχε οικτρά !!

Και όμως, τα κορυφαία στελέχη των διαδοχικών Μνημονιακών Κυβερνήσεων, όχι μόνο δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό ή έστω να εξηγήσουν τα αίτια της αποτυχημένης πολιτικής τους, αλλά αντίθετα δηλώνουν υπερήφανοι,  διότι «έσωσαν» την Ελλάδα!! Και το χειρότερο,  επιμένουν πεισματικά στην ίδια αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας…

Η ρήξη λοιπόν με το μνημονιακό μέτωπο (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ , τα  καθεστωτικά ΜΜΕ, τους μιντιάρχες megaλοεργολάβους, τους αεριτζήδες και φοροφυγάδες  επιχειρηματίες και τα παπαγαλάκια της Δημοσιογραφίας) , είναι αναπόφευκτη,  ως έσχατο μέσο υπεράσπισης της ανεξαρτησίας του ελληνικού «Κράτους- Έθνους» και του χειμαζόμενου Ελληνικού Λαού.

Η επίδειξη πολιτικής πυγμής εναντίον απεργών και εξαθλιωμένων εργαζομένων, θα έχει και πολιτικό κόστος για την Κυβέρνηση. Ο χαρακτηρισμός των απεργιών ως αντικοινωνικών εκδηλώσεων από την Κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, έχει μάλλον πρόσκαιρα οφέλη.

Οι μέχρι και σήμερα υποτονικές αντιδράσεις των θυμάτων της Μνημονιακής πολιτικής, θα πρέπει να προβληματίζουν, παρά να καθησυχάζουν την Κυβέρνηση.

Πλησιάζουμε στο σημείο ΜΗΔΕΝ, όπου ένα τυχαίο γεγονός θα πυροδοτήσει κοινωνική έκρηξη, με απρόβλεπτες εξελίξεις!