Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ «ΤΡΕΛΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ»: 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016 ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ

Το πραξικόπημα στην Τουρκία και η επισφαλής επικράτηση, τελικά, του νυν προέδρου Ερτογάν, προσφέρουν την αφορμή να γραφτούν τα πιο κάτω. Είναι περιγραφές και εκτιμήσεις που απορρέουν όχι από τα εν θερμώ γεγονότα αλλά από πιο μόνιμα χαρακτηριστικά του τρελού λεωφορείου-Τουρκία, όπως ήταν ο τίτλος πολλών παρεμβάσεών μας τα τελευταία χρόνια. Πρώτον, πραξικοπήματα όπως αυτά και μάλιστα ολοφάνερα ερασιτεχνικά είναι η κορυφή του παγόβουνου:
  • Μετά το 1922 το νεοτουρκικό κράτος ήταν και συνεχίζει να είναι εσωτερικά διαφοροποιημένο, διαιρεμένο, πολιτικά-πνευματικά-κοσμοθεωρητικά διχασμένο και κρατικά επισφαλές. Μια βιώσιμη κοινωνική συνοχή, βασικά, ποτέ δεν υπήρξε. Κύριες διαιρέσεις είναι οι ταξικές, οι θρησκευτικές και ασφαλώς οι εθνικές μιας και πάνω από 20 εκατομμύρια είναι Κούρδοι.
    • Στη δε περιοχή που ονομάζεται Μικρά Ασία κανείς δεν μπορεί να ξέρει την υποκείμενη ανθρωπολογία η οποία είναι ποικίλων καταβολών, μεταλλάξεων, αφομοιώσεων και αξιώσεων που υπνώττουν ή και κοχλάζουν μέσα στο διαφοροποιημένο κοινωνικό υπόβαθρο.
    • Η Μικρά Ασία ήταν πάντα το σημείο συνάντησης, συμπλοκής και σύγκρουσης πολιτισμών, θρησκειών, αυτοκρατοριών, εμπόρων, πολεμαρχών κάθε είδους και αποικιοκρατών.
  • EnallaktikesDavutogluΣτην πιο σύγχρονη περιοχή είναι η κύρια περιφέρεια των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων για γεωπολιτική υπερίσχυση και για κατοχή ή έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Ουσιαστικά, οι περισσότερες υπερπόντιες εξισορροπήσεις στην αέναη διαπάλη των ηγεμονικών δυνάμεων έχουν, εκτελεστεί στην ζώνη όπου αρχίζει από τα Βαλκάνια και φτάνει στον Περσικό κόλπο και πιο πέρα.
    • Όταν κατέρρεε η Οθωμανική Αυτοκρατορία όλοι οι εμπλεκόμενοι προσπάθησαν να σταθεροποιήσουν διάδοχα κράτη τα οποία θα συμπεριελάμβαναν τις εθνικές τους υποστάσεις. Ήταν αδύνατο και διόλου γραμμικό. Όταν ένα μακραίωνα αλληλεξαρτώμενο πεδίο διασπάται, τα κομμάτια του, οι σάρκες και τα αίματα διασκορπίζονται. Στην συνέχεια ακολουθεί μια μακραίωνη εποχή σταθεροποίησης των τετελεσμένων εν μέσω εχθροτήτων, πολέμων, γενοκτονιών και εναλλαγής «φίλων» και «εχθρών» σύμφωνα με τις ανάγκες για ισχύ, επιβίωση και αύξηση της ισχύος που διασφαλίζει την επιβίωση. Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα και επαναλαμβάνονται σταθερά.
  • Η «κοσμική» Κεμαλική εξουσία πορεύτηκε εν μέσω αντιφάσεων και αντιθέσεων σχοινοβατώντας μεταξύ της ισλαμικής μερίδας του πληθυσμού που είναι και οι περισσότεροι και των «κοσμικών» που κυριαρχούσαν στα δώματα της εξουσίας. Διαβάζοντας πρόσφατα το μικρό αλλά αριστουργηματικά γραμμένο βιβλίο του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή «Η οικογένεια στην Τουρκία» εμπέδωσα πολύ περισσότερο από ότι ήξερα το γεγονός πως οι ταξικές διαιρέσεις είναι εγγενείς και προκλήθηκαν από την εξεζητημένη, πατερναλιστική και βίαιη μετακίνηση των παραδοσιακών ανθρώπων της Ανατολής και την «εγκατάστασή τους» σε παράγκες γύρω από τις μεγαλουπόλεις συγκροτώντας ένα ιεραρχημένο πλην βαθύτατα διαιρεμένο κράτος.
  • Οθωμανισμός, νέο-Οθωμανισμός, κεμαλισμός, κοσμικό κράτος και θρησκευτικά δόγματα ποτέ, βασικά, δεν σταθεροποιήθηκαν. Κάθονταν πάνω σε κινούμενη άμμο και η σταθερότητα ήταν πάντα επίπλαστη, εφήμερη και συγκρατημένη με διαδοχικά πραξικοπήματα που κρατούσαν στην κορυφή το δήθεν κοσμικό κράτος.
ERDOGAN-SYZYGOS11-06JUNE2015Δεύτερον, Νταβούτογλου, Ερτογάν, Γκιουλ και μέχρι πρόσφατα Γκιουλέν δεν είναι «πολιτικοθρησκευτικά ζώα» που προέκυψαν με παρθενογένεση. Τα όνειρα και οι αξιώσεις αναβίωσης μιας νέας Οθωμανικής δομής με ισλαμικά πρόσημα υπέβοσκαν και κόχλαζαν ενίοτε δε αναδύονταν στην επιφάνεια για να έχουμε το επόμενο κεμαλικό πραξικόπημα που έθετε ξανά το νέο-τουρκικό κράτος σε μια νέα επισφαλή σταθερότητα. Αυτά μέχρι που πριν δύο περίπου δεκαετίες. Εδώ και δύο δεκαετίες προέκυψε ένα πιο εξεζητημένο (νέο-ισλαμικό) σχήμα με στοχαστικό μέντορα τον Αχμέτ Νταβούτογλου.
  • Είναι σημαντικό να πούμε ότι το σημαντικότερο κείμενο των νέο-ισλαμιστών δεν είναι το «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Σε αυτό το κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρον κείμενο ο μέντορας του Ερτογάν κατά κάποιο τρόπο προτείνει αναβολή του πλανητικού ισλαμικού οράματος ούτως ώστε σε μια χρονικά απροσδιόριστη μεταβατική φάση το νεοτουρκικό κράτος να σηκώσει την πανισλαμική σημαία, να καταστήσει τους μουσουλμάνους ισότιμους των κοινωνιών των άλλων δυνάμεων και να διασφαλίσει τα συμφέροντά τους με ανάδειξη της Τουρκίας σε ηγεμονικό κράτος πλανητικής εμβέλειας.
  • Πιο σημαντικό είναι το πνευματικό και κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο που υποκινούσε και τελικά μεταμφίεσε το νέο-Οθωμανικό σχέδιο το οποίο αφότου οι νέο-ισλαμιστές κατέλαβαν την εξουσία μεταμφιέζει τις νέο-τουρκικές ηγεμονικές φιλοδοξίες.
  • 5Πρόκειται, κατά βάση, για ένα τερατώδες, αντιφατικό και γεμάτο αντιφάσεις σχήμα χωρίς την κατανόηση του οποίου δεν θα κατανοούμε επαρκώς την πορεία της νέο-ισλαμικής ηγεσίας και του τουρκικού κράτους. Ας δούμε μερικές πτυχές.
    • Η Νταβουτογλιανή ισλαμική κοσμοθεωρία όπως την περιγράφει στο «Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες» είναι αναχρονιστική γιατί στηρίζεται σε εν πολλοίς πρωτόγονες ερμηνείες του Κορανίου όταν ο Αλλάχ και οι διάδοχοί του επιχείρησαν να συμμαζέψουν και να ιεραρχήσουν ένα μεγάλο ετερογενές φάσμα πιστών του οποίου ο ανομοιογενής χαρακτήρας των ομάδων στην πορεία του χρόνου είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί μεγαλύτερη διαφοροποίηση. Στην συνέχεια η κρατοκεντρική δόμηση του κόσμου που μετά η αποαποικιοποίηση που οδήγησε στην δημιουργία δεκάδων κρατών διαφοροποίησε βαθύτατα τους μουσουλμάνους καθότι σταδιακά η κρατική νομιμοφροσύνη τείνει να υπερισχύσει της μουσουλμανικής πίστης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγκαταλείπουν την τελευταία.
    • Χωρίς να είμαι «ισλαμολόγος» αυτό το οποίο αποκόμισα αβίαστα μελετώντας το «Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες» του Νταβούτογλου είναι το γεγονός πως υιοθετεί μια αρχέγονη θεώρηση: Τίποτα δεν παρεμβαίνει μεταξύ του Αλλάχ και του πιστού. Οι ενδιάμεσες εξουσίες είναι επίπλαστες και επισφαλείς. Ρητά, μάλιστα, υιοθετεί την ίδια θέση για την Τουρκία πλην εξεζητημένα το παρακάμπτει στο «Στρατηγικό βάθος».
    • EnallaktikesDavutogluΑυτό καλό είναι να το δούμε σε αναφορά με μια ακόμη μεγάλη αντίφαση. Το γεγονός ότι για να κάνουν την δουλειά τους οι νέο-ισλαμιστές όχι μόνο ευχαρίστως κληρονόμησαν το πανίσχυρο τουρκικό κράτος αλλά επιχείρησαν να το ενισχύσουν για να μπορέσουν να ασκήσουν εσωτερική εξουσία και να εκπληρώσουν σχέδια εξωτερικής πολιτικής. Μεγάλες αυτές οι αντιφάσεις, πρέπει να τις εμπεδώσουμε για να κατανοήσουμε τον επίπλαστο χαρακτήρα του νεοτουρκικού κράτους.
    • Συντομεύοντας, καθότι τον νέο-ισλαμισμό τον έχουμε εξετάσει πολλοί και από πολλές πλευρές αφότου κυκλοφόρησαν τα δύο αυτά σημαντικά έργα του μέντορα των σύγχρονων νέο-Οθωμανών, λέμε πως η προσπάθεια δύο δεκαετιών τόσο για να εφαρμοστεί ενδοκρατικά το Νταβουτόγλιο σχήμα όσο και να εκπληρωθεί το ευρύτερο ηγεμονικό σχέδιο που συμπεριελάμβανε το εξεζητημένο σύστημα «μηδενικών προβλημάτων –εξ αντικειμένου καταδικασμένο να αποτύχει–, μπλέχτηκε δημιουργώντας ένα Γόρδιο δεσμό εντός της Τουρκίας και ένα χάος σε όλο το φάσμα των Ανατολικών της συνόρων.
      • Στο σημείο αυτό να πούμε ότι δική μας εκτίμηση είναι πως ένας από τους σκοπούς του Νταβούτογλου ήταν μέσω Ισλαμισμού να εκκενώσει τις Κουρδικές αξιώσεις για ανεξαρτησία και να τις συμβιβάσει σε ένα σχήμα αυτονομίας εντός της Τουρκίας. Ούτε που πρόλαβε να δημοσιοποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο. Προσθέτουμε ότι το «Κουρδικό καζάνι» δεν είναι μόνο Τουρκικό αλλά και συνδεδεμένο με ένα περίπλοκο τρόπο με όλα τα επί μέρους κομμάτια τους στις γειτονικές χώρες. Ταυτόχρονα, βέβαια, οι ηγεμονικές δυνάμεις και το Ισραήλ σύμφωνα με μακροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα σχέδια ανάπτυξαν σχεδιασμούς γύρω από το Κουρδικό και την Τουρκία που αν και γνωρίζουμε την τυπολογία (Η σύρραξη στη Συρία κ ο ανελέητος ηγεμονικός ανταγωνισμός ως παράγων των περιφερειακών διενέξεων http://www.ifestosedu.gr/130MearsheimerSyria.htm …) είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τις επί μέρους (ρευστές) πτυχές τους.
Τρίτον, με βάση την πιο πάνω περίπλοκη κατάσταση που γινόταν ολοένα και πιο μπερδεμένη όσο προχωρούσε το νέο-ισλαμικό σχέδιο τις δύο τελευταίες δεκαετίες, περιφερειακές και εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις είναι αναπόδραστο να εντείνονται και να εκδηλώνονται ακατάπαυστα. Επισημαίνω τις εξής κύριες πτυχές απείρου μεταβλητότητας και αστάθμητης και απρόβλεπτης συμπλοκής:
  • Κοσμικοί/Κεμαλικοί – Νέο-ισλαμιστές
  • Κεμαλική και τώρα Νέο-ισλαμική πλουτοκρατία – ταξικά υποβαθμισμένες μερίδες του τουρκικού λαού (εδώ και αν κολλάει το «λαός» καθότι τουρκική κοινωνία ή τουρκικό έθνος είναι αστείο ακόμη και να το πεις)
  • Τούρκοι – όλοι οι υπόλοιποι συμπεριλαμβανομένων κρυπτο-μειονοτήτων
  • Κούρδοι – Τούρκοι και όχι μόνο
  • Τουρκία – περιφερειακές δυνάμεις ενός ελέω ηγεμονικών δυνάμεων αλλά και Τουρκίας κατακερματισμένου και ως εκ τούτου ανορθολογικού περιφερειακού περιβάλλοντος
  • (Κυρίως) Τουρκία – Ισλαμική πίστη
Για το τελευταίο στέκομαι στα δόγματα του Νταβούτογλου για την αυτονομία της πίστης από το κράτος, για την απευθείας σχέση του πιστού με τον Αλλάχ και για την εχθρότητα που ως εκ τούτου ένας πιστός γαλουχημένος με ισλαμική θρησκευτική συνέπεια αντιμετωπίζει το κράτος (κάθε κρατική δομή).
Όπως επανειλημμένα υπογραμμίσαμε σε πολλές αναλύσεις τα τελευταία χρόνια, ο νέο-ισλαμικός φονταμενταλισμός των νέων ηγετών που φαινομενικά εκτόπισαν τους Κεμαλιστές αναπόφευκτα θα έχει «αρνητικές αποδόσεις». Δηλαδή, ενόσω οι εσωτερικές και εξωτερικές αντιθέσεις, αντιφάσεις και προβλήματα θα εντείνονται, οι πιστοί που καλλιεργήθηκαν να είναι «συνεπείς μουσουλμάνοι» θα συμπεριφερθούν σύμφωνα με τα νάματα και τα δόγματα του Αλλάχ.
Η πίστη δεν ελέγχεται, ιδιαίτερα αυτού του είδους η θεοκεντρική πίστη που εύκολα διολισθαίνει σε θεοκρατία. Θεοκρατία πολλών ειδών και κυρίως δύο: Τύπου Ερτογάν που φιλοδόξησε να ισλαμοποιήσει το τουρκικό κράτος και αυτονομημένη Θεοκρατία ομάδων ή ατόμων όπως τα μέλη του ISIS («ισλαμικού κράτους»).
Βασικά, η ιστορία δεν μπορεί παρά να δει τι προκάλεσε το νέο-ισλαμικό σχέδιο: την αναβίωση ενός αρχέγονου ισλαμισμού ασύμβατου με το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ο οποίος βοηθούντων και των ηγεμονικών στρατηγικών σχεδιασμών και υπερπόντιων εξισορροπήσεων διασκορπίζεται πλανητικά. Βασικά και στην Τουρκία. Δυστυχώς, όσον αφορά την τρομοκρατία, είμαστε μόνο στην αρχή.
0 Trio DavΤέλος, ας πούμε και το εξής: Όσον αφορά την πιο πάνω περιγραφή καλό είναι υπογραμμίσουμε ότι ουδόλως υποτιμούμε το νέο-Τουρκικό κράτος, τα διάφορα κοινωνικά κομμάτια του «λαού» και τις πολιτικές παραδόσεις και τους πολιτισμούς που υποβόσκουν ή υπερίπτανται.
  1. Αντίθετα με αποικιακές και νέο-αποικιακές αντιλήψεις, οι «Άνθρωποι» Ανατολικά του Αιγαίου ανήκουν σε έθνη μακραίωνων πολιτικών παραδόσεων και πολιτισμών και αποτελεί μεγάλο λάθος εάν βλέποντας την μιζέρια των κακότυχων προσφύγων που συρρέουν στα κράτη μας λόγω δικών μας «επεμβάσεων» (των δυτικών κρατών) υποτιμήσουμε την υπόστασή τους. Μάλιστα, κανείς δεν έχει παρά να δει κατά πρόσωπο πολλές γυναίκες και άνδρες εκεί κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και αλλού για να καταλάβει ότι μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι ακόμη και αγράμματοι ενσαρκώνουν μεγάλες υποστάσεις πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων. Όσοι βρίσκονται εντός του νεοτουρκικού κράτους, πάντως, και δεν εννοούμε τους πρόσφυγες, η εξουσία του Ερτογάν θα πρέπει να τους «συμμαζέψει» και «ενοποιήσει» κάτι εξ αντικειμένου δύσκολο καθότι το νέο-Τουρκικό κράτος όπως ήδη αναφέραμε είναι επίπλαστο, διαφοροποιημένο και οι πολιτικοανθρωπολογικές συγκολλήσεις όποτε και όπου επιχειρήθηκαν απέτυχαν.
  2. Δεν υποτιμάται ακόμη ότι ένα πολύ μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο κομμάτι του Τουρκικού «λαού» αυτό-προσδιορίζεται (πόσο βάθος έχει παραμένει να αποδειχθεί) ως «Τούρκοι». Δεκάδες εκατομμύρια διεκδικούν πλέον τουρκική εθνική υπόσταση.
    1. Αν κάτι εντυπωσιακό υπάρχει στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 –που πρέπει να θεωρούμε ως ένα σταθμό μιας τρελής τροχιάς– είναι ότι οι πραξικοπηματίες έχασαν επειδή εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκοι κρατώντας τουρκικές σημαίες υποχρέωσαν τα τανκς να υποχωρήσουν, κάτι που φαινομενικά τουλάχιστον ήταν και ο κύριος λόγος της επισφαλούς επικράτησης του Ερτογάν. Ερτογάν ο οποίος, πλέον, θα πρέπει να αναμένεται να εξελιχθεί σε μια από τις πιο δεσποτικές μορφές του διεθνούς συστήματος (με οτιδήποτε σημαίνει αυτό εντός και εκτός Τουρκίας, και κυρίως τους γείτονές του).
  3. Για να είμαστε συνεπείς με την ανάλυσή μας αλλά και την αλήθεια απαιτείται να πούμε με έμφαση ότι αν θεωρήσουμε την εξέγερση των Τούρκων πολιτών κατά των πραξικοπηματιών ως αυθόρμητη και φυσική, αποτελεί μια Παραδειγματική υπεράσπιση του κράτους.
  4. Υποδειγματική και Παραδειγματική σε βαθμό και έκταση που δεν ισχύει, για παράδειγμα, για κοινωνίες που θεωρούνται πιο συνεκτικές πλην η κατάληψη του κράτους τους από κερδοσκόπους και τοκογλύφους προκάλεσε φόβο, σιωπή, μετανάστευση, ταπείνωση και υποταγή που αποτελεί θανατηφόρα κατάσταση για κάθε σύγχρονο εθνοκράτος.
    1. Εντολέας της εξουσίας είναι ή πρέπει να είναι η κοινωνία και κανείς άλλος, ιδιαίτερα όταν είναι ξένος οπότε υπάρχει ξένη κατάκτηση.
    2. Ανεξάρτητα του τι θα ακολουθήσει στην Τουρκία αυτή η στάση μεγάλης μερίδας του «λαού» είναι όχι μόνο αξιοπρόσεκτη αλλά θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο αναλύσεων και εκτιμήσεων για την δομή και τις πολιτικοανθρωπολογικές τάσεις εντός του Τουρκικού κράτους.
Απαιτείται να διευκρινιστεί με σαφήνεια ότι κάνοντας αυτές τις δύο επισημάνσεις δεν συνηγορούμε με την υποκριτική και ανακριβή παραφιλολογία πως διασφαλίστηκε κάποια δημοκρατική τάξη πραγμάτων. Ο Ερντογάν είναι δεσποτικός, αυταρχικός και ο ελάχιστα ή διόλου δημοκράτης. Πρέπει όμως να το δούμε ευρύτερα. Πρώτον, οι πολίτες υπερασπίστηκαν το κράτος κατά κάποιων παντελώς άγνωστων οι οποίοι θα εκτελούσαν κατάληψη της εξουσίας όπως πολλές φορές έπραξαν οι κεμαλιστές στρατιωτικοί στο παρελθόν. Δεύτερον, λογικό είναι το ήμισυ των Τούρκων αφού είναι ισλαμιστές και ψηφίζουν την νεο-ισλαμιστική εξουσία να εξεγερθούν σύμφωνα με την τυπική λογική τους. Τρίτον και πιο σημαντικό, υπάρχει ένα έλλειμμα γνώσης στην Δύση για την πίστη και τις πολιτικές παραδόσεις των ανθρώπων Ανατολικά του Αιγαίου στον πρώην αποικιακό χώρο. Τέλος, στο ίδιο πλαίσιο με το τελευταίο σημείο και τονίζοντας ότι αναμένουμε τους ανθρώπους να λειτουργούν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με την τυπική λογική τους, υπάρχει ένα έλλειμμα γνώσης για τον τουρκισμό ως μια ιδιαίτερη και ιδιόμορφη τάση στον ισλαμικό χώρο. Μεγάλο ζήτημα και αφορά τις καταγωγές και την διαδρομή των τουρκικών φύλων τα οποία πρωτίστως κατακτούσαν, διοικούσαν δεσποτικά και ελάχιστα εμπλουτιζόταν από τους πολιτισμούς και τις πολιτικές παραδόσεις των ηττημένων. Μέγα ζήτημα το τελευταίο, ας το αφήσουμε για άλλη φορά ή για άλλους. Εδώ υπογραμμίζουμε ότι αποτελεί φυσιολογική και Υποδειγματική στάση εάν και όταν οι πολίτες ενός κράτους (εδώ οι ισλαμιστές που όπως φαίνεται πλειοψηφούν) σύμφωνα με την συλλογική τους τυπική λογική υπερασπίζονται το κράτος τους, την εθνική του ανεξαρτησία και το πολίτευμα που αυτοί δεδηλωμένα θέλουν.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν ακόμη. Ας τελειώσουμε λέγοντας ότι η νέα αφετηρία μετά την επικράτηση του Ερντογάν και με δεδομένα τα πιο πάνω όσον αφορά την σύνθεση και τις αντιφάσεις και αντιθέσεις του νεοτουρκικού κράτους, καλά κάνουμε να θεωρήσουμε την επόμενη μέρα ως μια μεγάλη, δύσκολη και ακραία επικίνδυνη αφετηρία του νεοτουρκικού κράτους και όσων συμπλέκονται ή απειλούνται από αυτό. Το πραξικόπημα που απέτυχε σίγουρα πέτυχε κάτι: Δίνει την αφορμή και την δικαιολογία σε ένα δεδηλωμένα αυταρχικό ηγέτη να εγκαταστήσει μια δεσποτική εξουσία.
Η Ελλάδα ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει από μια δυναμική προς δυτικά εκτόνωση της τουρκικής ηγεσίας για να αποπροσανατολίσει και φανατίσει τον τουρκικό «λαό».
Η Κύπρος και η Ελλάδα κινδυνεύουν θανάσιμα εάν, όπως υποστηρίχθηκε με λογικούς όρους ξανά και ξανά, η Κύπρος δεθεί στο τρελό-λεωφορείο Τουρκία κάτι που αφενός θα καταδικάσει τους Έλληνες της Κύπρου σε αργό θάνατο και αφετέρου θα καταστήσει την Μεγαλόνησο στρατηγικό όμηρο της Τουρκίας και μέσο εκβιασμού της Αθήνας.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.grinfo@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα