Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι σφαγές των Τούρκων από 30 Αυγούστου μέχρι 9 Σεπτεμβρίου 1922

Η 30Η Αυγούστου θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους θριάμβους της τουρκικής ιστορίας. Είναι μια σημαντική επέτειος για την Τουρκία, αλλά και μέρα μνήμης και περισυλλογής για τον Ελληνισμό.
Πρόκειται για τη νίκη του τουρκικού στρατού επί του ελληνικού, στις 30 Αυγούστου του 1922.
Στις 26 Αυγούστου ο Μουσταφά Κεμάλ αυτοπροσώπως είχε ηγηθεί των στρατευμάτων του στην κοιλάδα του Αφιόν Καραχισάρ με το περιώνυμο παράγγελμα «Στόχος μας είναι η Μεσόγειος! Έφοδος».
Στις 30 Αυγούστου του 1922 ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε στο Ντουμλούπιναρ και η υποχώρησή του συνεχίστηκε ως τις 9Σεπτεμβρίου, ημέρα της άλωσης της Σμύρνης από τους Τούρκους.
Μέρες εφιαλτικές για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, καθώς χιλιάδες έλληνες δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, πυρπολήθηκαν οι περιουσίες τους , διωχτήκαν και εξευτελίστηκαν από τη βαρβαρότητα των τούρκων στρατιωτών.
Είναι μέρες, που η Σμύρνη παραδίνεται στις φλόγες και στο καμίνι του μίσους των Τούρκων. ΈΝΑ ΕΚΑΤΟΜΎΡΙΟ Έλληνες από τα παράλια της Ιωνίας πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.
Είναι μέρες , που οι έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι της Σμύρνης , για να θυμηθούμε και την «αντικειμενική» περιγραφή της Καθηγήτριας κ.Ρεπούση.

Το 1922 αποτελεί την ολοκλήρωση, κατά τραγικό τρόπο μιας ιστορικής διαδρομής τριών ή τεσσάρων χιλιάδων χρόνων. Είναι το τέλος μιας συγκεκριμένης μορφής ελληνικού πολιτισμού, αν έτσι ορίσουμε τη διακριτή παρουσία και τον πολιτισμό που δημιούργησαν οι Έλληνες στα παράλια της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας.
Το γεγονός ότι διατηρήσαμε το Αιγαίο, δεν αλλάζει και πολύ το αρνητικό αποτέλεσμα.
Το Αιγαίο, υπήρξε το επίκεντρο του πολιτισμού, με την Ιωνία αριστερά και την ελληνική χερσόνησο στα δυτικά, τη Θράκη και τη Μαύρη Θάλασσα στο Βορά. Η αποκοπή , οριστική και αμετάκλητη, της Ιωνίας και της Μαύρης Θάλασσας , από το Αιγαίο, την αιγαιακή μεσότητα , κατέστρεψε, εκτός από έναν ξεχωριστό πολιτισμό, και την ίδια τη γεωπολιτική σύσταση του Ελληνισμού.
Συνέχεια του 1922 είναι η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974.
Ο απόηχος του 1922 και του 1974, φτάνει και μέχρι τις μέρες μας, με την προσπάθεια αμφισβήτησης της ελληνικότητας του Αιγαίου , με πρώτο στόχο τη διχοτόμησή του.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα