Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πιέσεις για λύση του Κυπριακού

Έντονη κινητικότητα παρατηρείται στο Κυπριακό, καθώς ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και αμερικανο-βρετανική διπλωματία πιέζουν για άμεση λύση του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου.
Ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ κ.Ρασμούσεν που επισκέφτηκε την προηγούμενη βδομάδα την Αθήνα και την Άγκυρα, δήλωσε ότι η μη επίλυση του Κυπριακού , αποτελεί εμπόδιο στη συνεργασία της Ε.Ε. με το ΝΑΤΟ.
Η δήλωση αυτή προκάλεσε την αντίδραση και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Η Τουρκία είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα σε θέματα ασφάλειας ΕΕ - ΝΑΤΟ, με το να εμποδίζει τη συμμετοχή της Κύπρου σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς», δήλωσε στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

O υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, τη Τρίτη πραγματοποίησε παράνομη επίσκεψη στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου.
Έδωσε οδηγίες στην τουρκοκυπριακή διοίκηση, εν όψει του δευτέρου γύρου των συνομιλιών του Προέδρου Χριστόφια με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.
Ο κ. Ταλάτ δήλωσε ότι σε συνάντηση που είχε με τον κ. Νταβούτογλου, έγινε αξιολόγηση των έως τώρα εξελίξεων στο Κυπριακό.
Μάλιστα ο κ. Νταβούτογλου προειδοποίησε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να μην κάμει οποιοδήποτε λάθος, όπως δήλωσε, στην έκθεσή του για το Κυπριακό, κατά την αξιολόγηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Αναφερόμενος στις απευθείας συνομιλίες με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δ . Χριστόφια, ο κ. Ταλάτ είπε ότι υπήρξε συμφωνία για τα κεφάλαια της διοίκησης και της κατανομής εξουσιών, της οικονομίας και των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σοβαρές αποκλίσεις, είπε, υπάρχουν στο περιουσιακό, ενώ η συζήτηση για το εδαφικό θα γίνει τελευταία.
Ο κύριος Ταλάτ είπε ακόμη ότι δεν υπήρξε συμφωνία, ούτε στον τρόπο εκλογής του Προέδρου και του Αντιπροέδρου του «συνεταιρικού κράτους».
Επίσης κατηγόρησε την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι δεν τήρησε τη συμφωνία για μη πολιτικοποίηση του θέματος των αγνοουμένων.
Αναφέρεται προφανώς στην επιβεβαίωση της εν ψυχρώ δολοφονίας πέντε Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων στρατιωτών και μιας τετραμελούς οικογένειας , από τους τούρκους εισβολείς το 1974 σε ελληνικά κυπριακά εδάφη.
Κατά τον κ.Ταλάτ θα έπρεπε το θέμα της βαναυσότητας των τούρκων στρατιωτών να αποσιωπηθεί!

***
Από την άλλη πλευρά τώρα, υπάρχουν σαφή μηνύματα από διάφορα κέντρα εξουσίας, ότι στην περίπτωση που μέχρι το τέλους του έτους, δεν υπάρξει κατάληξη των απευθείας συνομιλιών, που θα επικυρωθεί με δημοψήφισμα αποδοχής της επίλυσης του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου, τότε πιθανόν, να επιβληθεί στα κατεχόμενα Κυπριακά εδάφη το μοντέλο της Ταιβάν. Δηλαδή, το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος να αποκτήσει αυτοτελώς διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με ισχυρά κράτη του Πλανήτη, όπως π.χ με την Κίνα, τη Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν, αλλά και την Βρετανία.
Εξέλιξη σαφώς οδυνηρή, διότι οδηγεί αναπόφευκτα στη διχοτόμηση της Κύπρου. Και προφανώς στην de facto νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της στρατιωτικής εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα