Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΥΠΡΟΣ


ΚΥΠΡΟΣ
Το Εθνικό Συμβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποφάσισε, το Δεκέμβρη στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., η Κύπρος να μη συναινέσει στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, αν η Άγκυρα δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ε.Ε. και ειδικά τις υποχρεώσεις που αφορούν την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το Εθνικό Συμβούλιο συνεδρίασε για τέσσερις ημέρες, με τη συμμετοχή των εκπροσώπων όλων των κομμάτων , υπό την Προεδρία του Δημ. Χριστόφια. Το Συμβούλιο αποφάσισε ότι θα πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο το ορόσημο του Δεκεμβρίου.
Το Εθνικό Συμβούλιο επαναβεβαιώνει την εμμονή του στην εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης στη βάση των περί Κύπρου ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των Συμφωνιών Υψηλού επιπέδου του 1977 και 1979 για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, λύση που θα πρέπει να επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας.
Παράλληλα, όπως ανέφερε ο Εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας, το Εθνικό Συμβούλιο κατέληξε στο ότι η λύση θα πρέπει να συνάδει με το διεθνές δίκαιο, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το κοινοτικό δίκαιο, καθώς και τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και στο ότι η ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει μία και μόνη κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια ιθαγένεια, και να αποτελεί μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δήλωσε ακόμη ότι, σύμφωνα με την ανακοίνωση, η λύση πρέπει να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, με τον τελικό στόχο να είναι η αποστρατικοποίηση της Κύπρου με την απομάκρυνση και των Βρετανικών Βάσεων. Επίσης, συμφώνησαν στο ότι θα πρέπει να υπάρξει «αποκατάσταση της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιτότητας και ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας" και ότι "στην ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος της ΕΕ, δεν νοούνται εγγυητές και εγγυήσεις».
Η πρόταση αυτή του Εθνικού Συμβουλίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί την επιτομή της λύσης του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου. Λύση δίκαιη, βιώσιμη , συμβατή με τη διεθνή νομιμότητα.
Υπάρχει όμως ένα σοβαρό εμπόδιο στην υλοποίηση αυτής της πρότασης. Δεν συμφωνεί η Άγκυρα. Το ισλαμο-κεμαλικό κατεστημένο προωθεί λύση του Κυπριακού , που θα βασίζεται στον συνεταιρισμό δύο ισότιμων κρατών! Και επίσης, την παραμονή των τούρκων εποίκων στη Μεγαλόνησο, τη διατήρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974.
Απόψεις διαμετρικά αντίθετες. Επομένως, το αδιέξοδο στο Κυπριακό είναι πλήρες και η δίκαιη λύση ανέφικτη.
Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, υποχωρεί ο ασθενέστερος. Γι’ αυτό άλλωστε, η αμερικανο-βρετανική διπλωματία , αλλά και η Σουηδική Προεδρία της Ε.Ε., ασκούν ασφυκτικές πιέσεις στους ελληνοκύπριους για λύση του Κυπριακού μέχρι το τέλος του χρόνου και μάλιστα πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα