Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

69 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το έπος του 1940.


Ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος που ξεκίνησε την 28η  Οκτωβρίου 1940 και μετά,  η Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, ήταν συγκρούσεις  με δυσανάλογες δυνάμεις, σχετικά με τα στρατιωτικά  μέσα και τα  όπλα, των εισβολέων και των αμυνομένων.
Από τη μια ο Γολιάθ, οι φασιστικές δυνάμεις του άξονα με βαρύ οπλισμό σύγχρονης τεχνολογίας , από την άλλη,  ο Δαυίδ ο Ελληνικός στρατός με αναχρονιστικά μέσα, που αγωνίζεται , όχι με τα όπλα,  αλλά με την ψυχή του. Και αγωνίζεται για την ύπαρξή του, την ιστορία του και  για τις παραδόσεις του.

Ένα ήταν το όραμα του Ελληνικού Στρατού το 1940.
Να διατηρήσει Ελεύθερη  την  Πατρίδα. Να μην κατορθώσουν οι δυνάμεις του φασισμού, της βίας και του σκότους , να αλυσοδέσουν τον Ελληνικό Λαό.

Στον αγώνα αυτόν ο ελληνικός λαός, παρότι στέναζε κάτω από το Δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά,  έδωσε και πάλι το δυναμικό παρόν,  μέσα από το προσωπικό του ύφος.
 ΚΑΙ το επένδυσε,  με το ανυπέρβλητο ηθικό του μεγαλείο και την ακατάβλητη αγωνιστικότητά του.
Αλλά, και η τότε ηγεσία της Ελλάδας, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Μετά όμως από τις πρώτες εντυπωσιακές επιτυχίες του Ελληνικού Στρατού , με τη συνδρομή και του Λαού, η κατάσταση στο μέτωπο διαφοροποιήθηκε.
Η Γερμανική συντριπτική υπεροχή στην στρατιωτική τεχνολογία ,  χάρις στον σιδερένιο της όγκο, θα πετύχει,  να γονατίσει τη μαχόμενη Ελληνική ψυχή.

 Το ελληνικό μέτωπο κατάρρευσε τον Απρίλιο του 1941 και τα γερμανικά «πάντσερ» απλώθηκαν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Ακολουθούν τα μαύρα χρόνια της κατοχής.
 Ο Ελληνικός Λαός αναβαίνει τον δικό του Γολγοθά.
Η πείνα, το κρύο  και οι ασθένειες αποδεκατίζουν τον αστικό κυρίως πληθυσμό.
Τα έκτακτα Στρατοδικεία και τα Γερμανικά εκτελεστικά αποσπάσματα , σημαδεύουν και αποδεκατίζουν Έλληνες πατριώτες,  αγωνιστές της ελευθερίας.
Είναι η εποχή που οι δωσίλογοι καλοπερνούν και οι μαυραγορίτες θησαυρίζουν.

 Κατά την διάρκεια της κατοχικής περιόδου (1941-1944) το Έθνος των Ελλήνων συνέχισε, πλην  θλιβερών εξαιρέσεων,  με κάθε τρόπο την αντίσταση κατά του Άξονα, τόσο στην κατεχόμενη Ελλάδα,  όσο και στη Βόρεια Αφρική, την Ιταλία και τα νησιά του Αιγαίου.
Μέχρι που ήρθε η πολυπόθητη απελευθέρωση. Αποτέλεσμα της δράσης των Ελεύθερων στο φρόνημα Ελλήνων.

Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η εποποιία, το καύχημα και η δόξα της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού Έθνους, που στηρίχτηκε σε μια λέξη. Την ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ.
Αντίσταση στον Εισβολέα. Αντίσταση στον Καταχτητή. Αντίσταση στη ΣΚΛΑΒΙΑ.
Δυστυχώς όμως, το ηθικό πλεονέκτημα των Ελλήνων της περιόδου 1940-44, καταρράκωσε,  ο φρικτός εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε και καταβύθισε το γένος των Ελλήνων στην αδελφοκτόνο συμφορά, ο απόηχος της οποίας , ΈΣΤΩ και εξασθενισμένος, φτάνει και ως τις μέρες μας.
Είναι χαρακτηριστικό,  ότι οι νεκροί έλληνες του ελληνο-ιταλικού και ελληνο-γερμανικού πολέμου,  έφτασαν στις 15 χιλιάδες περίπου.
Οι έλληνες,  που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ξεπέρασαν τις 70 χιλιάδες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα