Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο βίαιος εκδυτικισμός των μουσουλμανικών κρατών είναι ανέφικτος


Η εξάρθρωση  της τρομοκρατικής οργάνωσης ΑΛ-ΚΑΙΝΤΑ, αποτελεί,  αν όχι προσχηματικό, αλλά τουλάχιστον έναν από τους λόγους της αμερικανο-νατοϊκής στρατιωτικής επέμβασης στο Αφγανιστάν.
Οι άλλοι λόγοι είναι, ο γεωπολιτικός έλεγχος της περιοχής, η ανατροπή της Θεοκρατικής Κυβέρνησης των Ταλιμπάν,   η εγκατάσταση φιλοδυτικού καθεστώτος με δημοκρατικό μανδύα και η αλλαγή των πολιτιστικών δεδομένων.
Παρά τη  συγκέντρωση ισχυρών στρατιωτών δυνάμεων της Δυτικής Συμμαχίας (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.) στο Αφγανιστάν, δεν θεωρείται πιθανή η στρατιωτική νίκη των εισβολέων, λόγω της λυσσώδους αντίστασης των Ταλιμπάν, της διεφθαρμένης Κυβέρνησης Καρζάι  και των αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών στα δυτικά πολιτικά και πολιτιστικά σχέδια.

Κερδίζει πλέον  έδαφος η άποψη, ότι στόχος δεν μπορεί να είναι  η ολοκληρωτική στρατιωτική νίκη των αμερικανο-νατοϊκών  δυνάμεων στο Αφγανιστάν, αλλά, η  συγκρότηση μιας νομιμοποιημένης δημοκρατικής εξουσίας , στο πλαίσιο φυσικά  των ιδιορρυθμιών των κοινωνικών και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων της περιοχής.  

Είναι  σαφές , ότι δεν μπορούν να μεταφέρονται μηχανιστικά ή και να επιβάλλονται άκριτα διάφορα αμερικανικά ή δυτικο-ευρωπαϊκά πολιτικά και πολιτιστικά  πρότυπα σε μουσουλμανικές χώρες , αλλά θα πρέπει   ο κοινωνικός και πολιτικός εκσυγχρονισμός να έχει  ευελιξία και απεριόριστο σεβασμό στις ιδιομορφίες,  κάθε κοινωνίας και κάθε χώρας.
Ο βίαιος εκδυτικισμός των μουσουλμανικών κρατών, όχι μόνο είναι ανέφικτος, αλλά υπονομεύει το σύστημα αξιών του Δυτικού πολιτισμού, που στηρίζεται στον ουμανισμό, στη μετριοπάθεια, στο διάλογο, στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην ανοχή και αποδοχή της διαφορετικότητας. Οι αμερικανο-νατοϊκές δυνάμεις στο Αφγανιστάν «αποδοκιμάζονται» από τους κατοίκους,   διότι πέρα από την εκατόμβη θυμάτων που προκαλούν στους άμαχους, επιπλέον, εκφράζουν και ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό πρότυπο με το οποίο διαφωνούν.  
                                                             Χ.Α.Κ.

Σχόλια

  1. Για αυτό και θα πνιγούν στο αίμα.

    Σε αντίθεση με τον κινέζικο και ινδικό πολιτισμό που περιορισμένα δυτικοποιουντε πιο εύκολα.

    Ενώ θα έπρεπε να σεβόμαστε τον μουσουλμανικό πολιτισμό τα δυτικά κέντρα αποφάσεων βλέπουν ότι δυστυχώς δεν αφομοιώνουν τα “ δυτικά ” πρότυπα άρα μοιραία θα υπάρξει μεγάλη σύγκρουση.

    Άρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα