Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Στρατηγικό έλλειμμα της Ε.Ε.

Στα θεσμικά όργανα της  Ευρωπαϊκής Ένωσης  τα  σύνορα της Ελλάδας αναγνωρίζονται επισήμως,  ως εξωτερικά σύνορα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο , ακόμα και με τη νέα συνθήκη της Λισσαβόνας, δεν μπορεί η Ε.Ε. να εγγυηθεί έμπρακτα, δηλαδή με διπλωματικά και  στρατιωτικά μέσα τα εξωτερικά σύνορά της, που συμπίπτουν με τα Ελληνικά.
 Αυτό εξάλλου είναι και το μεγάλο στρατηγικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι το κόστος, της ανολοκλήρωτης πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε.
                   Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας μεγάλος οικονομικός Οργανισμός, δεν είναι όμως και ένας εξίσου ισχυρός  πολιτικός Οργανισμός,  που διαθέτει εκείνα τα αναγκαία μέσα,  πολιτικά, διπλωματικά  και στρατιωτικά ,  που θα υλοποιούσαν την αρχή της κοινοτικής αλληλεγγύης, και στην περίπτωση που κάποιο από τα κράτη –μέλη της Ε.Ε., βρεθεί σε αδυναμία υπεράσπισης της εθνικής του κυριαρχίας.
Η Νομισματική και Οικονομική ενοποίηση δεν επεκτάθηκε και στην πολιτική ενοποίηση. Ο οικονομικός γίγαντας, δεν διαθέτει ισχυρή εξωτερική πολιτική και πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, ώστε η Ε.Ε. να αποκτήσει  πολιτική οντότητα και ενεργό ρόλο στις διεθνείς οικονομικές , πολιτικές , διπλωματικές και στρατιωτικές εξελίξεις.
Είναι προς διερεύνηση, αν αυτό  το πολιτικό έλλειμμα της Ε.Ε. είναι επιλογή των Ευρωπαίων , ή  αν έχει  επιβληθεί από την υπερεθνική οικονομική ελίτ, τον στυλοβάτη του χρηματοτραπεζικού συστήματος και των κερδοσκοπικών παιγνίων σε βάρος του ΕΥΡΩ και των κρατών της Ευρωζώνης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα. Παρότι ανήκει στην ευρωζώνη, εντούτοις υφίσταται μια εξευτελιστική  συμπεριφορά από οικονομικούς κύκλους των Βρυξελών, του Λονδίνου, του Βερολίνου  και της Ουάσιγκτον, που προσβάλει βάναυσα την Εθνική μας Αξιοπρέπεια, αλλά και  κονιορτοποιεί  ταυτόχρονα την κοινοτική αλληλεγγύη. 

Συνεπώς, η χώρας μας , που αντιμετωπίζει μείζονα εξωτερική απειλή και βαθειά οικονομική κρίση, θα πρέπει ,  να οργανώσει μόνη της την   εθνικής μας άμυνας.  Ούτε το ΝΑΤΟ και πολύ περισσότερο η Ε.Ε., δεν εγγυώνται την Εθνική Ανεξαρτησία και Αξιοπρέπεια, την Ελευθερία των ελλήνων πολιτών και την εδαφική ακεραιότητα της  χώρας μας.
                                                              Χ.Α.Κ.
                                     **********************
Αυτή την εποχή η Ελλάδα, είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Προφανώς, λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων, με αποτέλεσμα να έχει υποστεί και μείωση του πολιτικού της κύρους.
Αυτή λοιπόν τη δύσκολη στιγμή, η Τουρκία προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί και να προωθήσει τις πάγιες επεκτατικές και αναθεωρητικές πολιτικές της στη Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη, όπως έχει κάνει άλλωστε και στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις.
Τέλος να προσθέσω και το εξής: τη βδομάδα που μας πέρασε , το σύνολο σχεδόν του Τουρκικού τύπου, υποστήριζε με διθυραμβικά δημοσιεύματα  ότι, η ελληνική οικονομία κατέρρευσε,  επειδή η Ελλάδα δαπανούσε πολλά χρήματα για στρατιωτικούς εξοπλισμούς,  προκειμένου να αντιμετωπίσει την υπεροπλία και στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας.
«Η Ελλάδα κατέρρευσε από το φόβο της Τουρκίας» είναι χαρακτηριστικό  σε πρωτοσέλιδο μεγάλης τουρκικής εφημερίδας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα