Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. της 16ης ΜΑΡΤΙΟΥ 2010



Σύμφωνα με τη Σύνοδο Κορυφής, οι αποτελεσματικοί μηχανισμοί παρακολούθησης είναι ουσιαστικοί για την επιτυχή εφαρμογή της στρατηγικής και στο πλαίσιο αυτό επισημαίνεται ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα προβαίνει κάθε χρόνο σε αποτίμηση της προόδου που θα έχει σημειωθεί σε εθνικό και κοινοτικό επίπεδο με παράλληλη εξέταση των μακροοικονομικών και διαρθρωτικών εξελίξεων και των εξελίξεων στην ανταγωνιστικότητα.


Στα συμπεράσματα υπογραμμίζεται επίσης ότι ο γενικός συντονισμός των οικονομικών πολιτικών θα ενισχυθεί με την καλύτερη αξιοποίηση των μέσων, ενώ για την ενίσχυση του συντονισμού της ευρωζώνης προβλέπεται ότι η Επιτροπή θα υποβάλει μέχρι τον Ιούνιο σχετικές προτάσεις κάνοντας χρήση των νέων μέσων οικονομικού συντονισμού που παρέχει η Συνθήκη της Λισαβόνας (άρθρο 136). Οι ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρουν ακόμη ότι η ανάγκη πολιτικής δράσης είναι ιδιαίτερα επείγουσα στα κράτη-μέλη που παρουσιάζουν επίμονα υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και μεγάλες απώλειες ανταγωνιστικότητας. Το θέμα αυτό θα επανεξεταστεί τον Ιούνιο.

Στα συμπεράσματα επισημαίνεται ακόμη ότι η εξασφάλιση της ποιότητας της αξιοπιστίας και της έγκαιρης παράδοσης στατιστικών στοιχείων από τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες θα αποτελεί τον πυρήνα για την εξασφάλιση αξιόπιστης και αποτελεσματικής επιτήρης.

Τέλος, υπογραμμίζεται ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να ορίσει σε συνεργασία με την Επιτροπή ειδική ομάδα στην οποία θα συμμετέχουν εκπρόσωποι των κρατών-μελών, η εναλλασσόμενη προεδρία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η ομάδα αυτή θα υποβάλει στο Συμβούλιο πριν από το τέλος του χρόνου τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί ο στόχος για βελτίωση του πλαισίου επίλυσης των κρίσεων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, διερευνώντας όλες τις δυνατότητες ενίσχυσης του νομικού πλαισίου.
http://www.flashads.gr/manager/www/delivery/avw.php?zoneid=7&cb=%25n&n=ad4f1e84&ct0=%25c

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα