Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Απαράδεκτη η απόφαση του ΕΔΑΔ για τις περιουσίες των ελληνοκυπρίων

Η απαράδεκτη , πολιτικά και νομικά, απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων  Δικαιωμάτων( ΕΔΑΔ), για τις περιουσίες των ελληνοκυπρίων,  που άρπαξαν οι Τούρκοι έποικοι, εισάγει νέα δεδομένα στη διαδικασία επίλυσης του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου.
Δικαίως πανηγυρίζει ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούντογλου, που χαρακτηρίζει την απόφαση του ΕΔΑΔ «ιστορικής  σημασίας. Η πρώτη νομική νίκη της Βόρειας Κύπρου από το 1974»!

Η απόφαση του ΕΔΑΔ αποτελεί όνειδος για τη δικαιοσύνη  και προκαλεί νομικά, οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα στους θιγόμενους ελληνοκυπρίους.

Το ΕΔΑΔ , με  την απόφασή του  αναγνώρισε για πρώτη φορά στην κατοχική διοίκηση του ψευδοκράτους, το  δικαίωμα να νομοθετεί και να δημιουργεί θεσμούς στο υπό κατοχή τμήμα της Κύπρου!  Επίσης το  ΕΔΑΔ  αποφαίνεται ότι,  δεν είναι ανάγκη να επιστρέφονται όλες οι περιουσίες των Ελληνοκυπρίων ,  αφού μπορεί να βρίσκονται και σε ευαίσθητες στρατιωτικές περιοχές της κατοχικής δύναμης!!

Το χειρότερο είναι ότι, το ΕΔΑΔ, προτείνει στους ελληνοκυπρίους να απευθυνθούν στην «Επιτροπή Αποζημιώσεων» που  έχει δημιουργήσει το κατοχικό καθεστώς, προκειμένου να διεκδικήσουν, όχι την επιστροφή των περιουσιών τους, αλλά αποζημίωση για  την αρπαγείσα περιουσία τους. Σε περίπτωση δε, σύμφωνα με την απόφαση του ΕΔΑΔ, που πρωτόδικα δεν ικανοποιηθεί ο προσφεύγων, αναγνωρίζεται η ύπαρξη δευτεροβάθμιου διοικητικού δικαστηρίου στα κατεχόμενα για άσκηση έφεσης! Αν και μετά από αυτήν την προσφυγή δεν ικανοποιηθεί ο προσφεύγων, τότε μπορεί να προσφύγει στο ΕΔΑΔ.

Είναι προφανές ότι με  την απόφαση του ΕΔΑΔ, η Τουρκία από θύτης και άρπαγας γίνεται δικαστής!  

Βέβαια, το ΕΔΑΔ αναφέρει ρητά ότι δεν αναγνωρίζει την κρατική οντότητα του κατοχικού  ψευδοκράτους, τη λεγόμενη και «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και θεωρεί υπεύθυνη την Τουρκία για όσα γίνονται στα κατεχόμενα. Αλλά τότε, γιατί στέλνει τους ελληνοκύπριους πρόσφυγες να βρουν το δίκιο τους, σε θεσμό που δημιούργησε το παράνομο ψευδοκράτος;

Πάντως οι Τούρκοι ζητούσαν επιμόνως να κρατήσουν τις περιουσίες των ελληνοκυπρίων, που άρπαξαν βιαίως  το 1974.  Οι ευρωπαίοι δικαστές με την απόφασή τους,  προσφέρουν ισχυρή νομική βάση στους τούρκους κατακτητές ,  να νομιμοποιήσουν  τα αποτελέσματα της στρατιωτικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. 


                                                                                           Χ.Α.Κ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα