γράφει Ενας Παλιός
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εργοδότες του Τύπου, των ηλεκτρονικών και των ψηφιακών ΜΜΕ έχουν εκπονήσει εκτεταμένο σχέδιο ομαδικών και βίαιων απολύσεων παντού καθώς και αυταρχικών περικοπών του κόστους της εργασίας (υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, επέκταση της δουλειάς με το "κομμάτι", εισφοροκλοπή, outsourcing, εντατικοποίηση, χειραγώγηση του ενημερωτικού προϊόντος κ.ά).
Γνωρίζοντας τον τρόπο που δρουν τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά τώρα που η κρίση των κερδών τους καθιστά “προβληματικές” τις επιχειρήσεις τους, προβλέπω ότι σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα επιδιώκοντας να φοβίσουν και να διασπάσουν τους ήδη απογοητευμένους εργαζόμενους και τα, έτσι κι αλλιώς αποσυντονισμένα και “λίγα”, σωματεία του κλάδου.
Ολα δείχνουν ότι οι εργοδότες, στο χειρότερο γι αυτούς -αλλά και ελεγχόμενο από αυτούς- σενάριο, προτιμούν και ωθούν τα σωματεία να προχωρήσουν “για την τιμή των όπλων”, σε μια γενική 24ωρη απεργία σε όλο τον Τύπο ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση χωρίς να εμποδιστούν οι επόμενοι γύροι ομαδικών απολύσεων και αφαιρέσεων των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αλλωστε μια απεργία σε όλο τον Τύπο στην ουσία δεν κοστίζει και πολλά στους εργοδότες εφόσον εξοικονομούν τα μεροκάματα της απεργίας, το κόστους του χαρτιού κ.λπ, και
εν πάση περιπτώσει δεν επωφελείται καμιά έκδοση σε βάρος των ανταγωνιστών της και τούμπαλιν. Απλά μαρξιστικά πράγματα.
Εκείνο που θα “πόναγε” τις επιχειρήσεις θα ήταν ένα πολύμορφο απεργιακό πρόγραμμα όλων των σωματείων μαζί, π.χ, πρώτα σε μια δυο εφημερίδες, μετά σε μια δυο άλλες, μετά σε ένα δυο κανάλια, μετά σε ένα ραδιόφωνο κ.ο.κ Φυσικά στο τέλος και αφού σταθμιστούν τα αποτελέσματα της κάθε ξεχωριστής και ενωτικής κινητοποίησης, πρέπει να πάμε σε μια γενική 48ωρη απεργία με συγκεντρώσεις και πορείες για να ακουστεί όσο γίνεται πιο δυνατά η φωνή μας. Μόνο έτσι θα υποχρεώσουμε τους εργοδότες (αν φυσικά δεν βγάλουν τις απεργίες μας
“παράνομες”), τις εργοδοτικές οργανώσεις και την κυβέρνηση της τρόϊκας να μας πάρουν στα σοβαρά και να κάτσουν στο τραπέζι με όλα τα σωματεία για βρεθούν οι όποιες καλύτερες λύσεις. Εκτός αν οι ομαδικές σφαγές που ζούμε δίπλα μας καθημερινά είναι “αναπόφευκτες” (“καλά δεν το περίμενες;”) οι οποίες επιβεβαιώνουν την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο “είχαμε εγκαίρως αποκαλύψει”… γι αυτό “ψήφισε μας στις επόμενες εκλογές”…
Τα λέω όλα αυτά, γιατί φοβάμαι ότι στην παρούσα φάση των αποκεφαλισμών και της ανασφάλειας πιθανότατα να συμβούν δυο πράγματα στο συνδικαλισμό: Είτε θα επικρατήσουν τα μεγάλα λόγια, ανέξοδα και υποκριτικά στην ουσία, για τις “επαναστάσεις” που δεν θα έρθουν ποτέ. Είτε, από την άλλη, θα πρυτανεύσει ο “ρεαλισμός” και η αδιαφορία των κυνικών -και των ρουφιάνων- ότι δεν “γίνεται τίποτα” και ότι “αν δεν διώξουν μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους οι επιχειρήσεις σε λίγο θα κλείσουν και όλοι θα βρεθούμε στο δρόμο”. Ε, λοιπόν, όσοι
ισχυρίζονται αυτές τις “αλήθειες” Να φύγουν αυτοί πρώτοι από μπροστά μας!
Υ.Γ. Δημοκρατικές Συνελεύσεις, ψηφίσματα και εκλογή Εργασιακών Επιτροπών με αυξημένες ευθύνες παντού, σε κάθε επιχείρηση, με όλους τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων.
Συνδικάτο Τύπου στην πράξη. Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Περισσότερα στο http://syspeirosi.wordpress.com/
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εργοδότες του Τύπου, των ηλεκτρονικών και των ψηφιακών ΜΜΕ έχουν εκπονήσει εκτεταμένο σχέδιο ομαδικών και βίαιων απολύσεων παντού καθώς και αυταρχικών περικοπών του κόστους της εργασίας (υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, επέκταση της δουλειάς με το "κομμάτι", εισφοροκλοπή, outsourcing, εντατικοποίηση, χειραγώγηση του ενημερωτικού προϊόντος κ.ά).
Γνωρίζοντας τον τρόπο που δρουν τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά τώρα που η κρίση των κερδών τους καθιστά “προβληματικές” τις επιχειρήσεις τους, προβλέπω ότι σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα επιδιώκοντας να φοβίσουν και να διασπάσουν τους ήδη απογοητευμένους εργαζόμενους και τα, έτσι κι αλλιώς αποσυντονισμένα και “λίγα”, σωματεία του κλάδου.
Ολα δείχνουν ότι οι εργοδότες, στο χειρότερο γι αυτούς -αλλά και ελεγχόμενο από αυτούς- σενάριο, προτιμούν και ωθούν τα σωματεία να προχωρήσουν “για την τιμή των όπλων”, σε μια γενική 24ωρη απεργία σε όλο τον Τύπο ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση χωρίς να εμποδιστούν οι επόμενοι γύροι ομαδικών απολύσεων και αφαιρέσεων των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αλλωστε μια απεργία σε όλο τον Τύπο στην ουσία δεν κοστίζει και πολλά στους εργοδότες εφόσον εξοικονομούν τα μεροκάματα της απεργίας, το κόστους του χαρτιού κ.λπ, και
εν πάση περιπτώσει δεν επωφελείται καμιά έκδοση σε βάρος των ανταγωνιστών της και τούμπαλιν. Απλά μαρξιστικά πράγματα.
Εκείνο που θα “πόναγε” τις επιχειρήσεις θα ήταν ένα πολύμορφο απεργιακό πρόγραμμα όλων των σωματείων μαζί, π.χ, πρώτα σε μια δυο εφημερίδες, μετά σε μια δυο άλλες, μετά σε ένα δυο κανάλια, μετά σε ένα ραδιόφωνο κ.ο.κ Φυσικά στο τέλος και αφού σταθμιστούν τα αποτελέσματα της κάθε ξεχωριστής και ενωτικής κινητοποίησης, πρέπει να πάμε σε μια γενική 48ωρη απεργία με συγκεντρώσεις και πορείες για να ακουστεί όσο γίνεται πιο δυνατά η φωνή μας. Μόνο έτσι θα υποχρεώσουμε τους εργοδότες (αν φυσικά δεν βγάλουν τις απεργίες μας
“παράνομες”), τις εργοδοτικές οργανώσεις και την κυβέρνηση της τρόϊκας να μας πάρουν στα σοβαρά και να κάτσουν στο τραπέζι με όλα τα σωματεία για βρεθούν οι όποιες καλύτερες λύσεις. Εκτός αν οι ομαδικές σφαγές που ζούμε δίπλα μας καθημερινά είναι “αναπόφευκτες” (“καλά δεν το περίμενες;”) οι οποίες επιβεβαιώνουν την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο “είχαμε εγκαίρως αποκαλύψει”… γι αυτό “ψήφισε μας στις επόμενες εκλογές”…
Τα λέω όλα αυτά, γιατί φοβάμαι ότι στην παρούσα φάση των αποκεφαλισμών και της ανασφάλειας πιθανότατα να συμβούν δυο πράγματα στο συνδικαλισμό: Είτε θα επικρατήσουν τα μεγάλα λόγια, ανέξοδα και υποκριτικά στην ουσία, για τις “επαναστάσεις” που δεν θα έρθουν ποτέ. Είτε, από την άλλη, θα πρυτανεύσει ο “ρεαλισμός” και η αδιαφορία των κυνικών -και των ρουφιάνων- ότι δεν “γίνεται τίποτα” και ότι “αν δεν διώξουν μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους οι επιχειρήσεις σε λίγο θα κλείσουν και όλοι θα βρεθούμε στο δρόμο”. Ε, λοιπόν, όσοι
ισχυρίζονται αυτές τις “αλήθειες” Να φύγουν αυτοί πρώτοι από μπροστά μας!
Υ.Γ. Δημοκρατικές Συνελεύσεις, ψηφίσματα και εκλογή Εργασιακών Επιτροπών με αυξημένες ευθύνες παντού, σε κάθε επιχείρηση, με όλους τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων.
Συνδικάτο Τύπου στην πράξη. Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Περισσότερα στο http://syspeirosi.wordpress.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου