Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Start with the declaration of “Our Guiding Principles and Values

By PAUL KRUGMAN

Count me among those who always believed that President Obama made a big mistake when he created the National Commission on Fiscal Responsibility and Reform — a supposedly bipartisan panel charged with coming up with solutions to the nation’s long-run fiscal problems. It seemed obvious, as soon as the commission’s membership was announced, that “bipartisanship” would mean what it so often does in Washington: a compromise between the center-right and the hard-right. My misgivings increased as we got a better feel for the views of the commission’s co-chairmen. It soon became clear that Erskine Bowles, the Democratic co-chairman, had a very Republican-sounding small-government agenda. Meanwhile, Alan Simpson, the Republican co-chairman, revealed the kind of honest broker he is by sending an abusive e-mail to the executive director of the National Older Women’s League in which he described Social Security as being “like a milk cow with 310 million tits.”
We’ve known for a long time, then, that nothing good would come from the commission. But on Wednesday, when the co-chairmen released a PowerPoint outlining their proposal, it was even worse than the cynics expected.
Start with the declaration of “Our Guiding Principles and Values.” Among them is, “Cap revenue at or below 21% of G.D.P.” This is a guiding principle? And why is a commission charged with finding every possible route to a balanced budget setting an upper (but not lower) limit on revenue?
Matters become clearer once you reach the section on tax reform. The goals of reform, as Mr. Bowles and Mr. Simpson see them, are presented in the form of seven bullet points. “Lower Rates” is the first point; “Reduce the Deficit” is the seventh.
So how, exactly, did a deficit-cutting commission become a commission whose first priority is cutting tax rates, with deficit reduction literally at the bottom of the list?
Actually, though, what the co-chairmen are proposing is a mixture of tax cuts and tax increases — tax cuts for the wealthy, tax increases for the middle class. They suggest eliminating tax breaks that, whatever you think of them, matter a lot to middle-class Americans — the deductibility of health benefits and mortgage interest — and using much of the revenue gained thereby, not to reduce the deficit, but to allow sharp reductions in both the top marginal tax rate and in the corporate tax rate.
It will take time to crunch the numbers here, but this proposal clearly represents a major transfer of income upward, from the middle class to a small minority of wealthy Americans. And what does any of this have to do with deficit reduction?
Let’s turn next to Social Security. There were rumors beforehand that the commission would recommend a rise in the retirement age, and sure enough, that’s what Mr. Bowles and Mr. Simpson do. They want the age at which Social Security becomes available to rise along with average life expectancy. Is that reasonable?
The answer is no, for a number of reasons — including the point that working until you’re 69, which may sound doable for people with desk jobs, is a lot harder for the many Americans who still do physical labor.
But beyond that, the proposal seemingly ignores a crucial point: while average life expectancy is indeed rising, it’s doing so mainly for high earners, precisely the people who need Social Security least. Life expectancy in the bottom half of the income distribution has barely inched up over the past three decades. So the Bowles-Simpson proposal is basically saying that janitors should be forced to work longer because these days corporate lawyers live to a ripe old age.
Still, can’t we say that for all its flaws, the Bowles-Simpson proposal is a serious effort to tackle the nation’s long-run fiscal problem? No, we can’t.

The New York Times


Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2010/11/hijacked-commission.html#ixzz155TyjIpa

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι «μπουκαδόροι» του Υπουργείου Άμυνας

Του Χρήστου Καπούτση Υπάρχουν όρια στην παρακμή, στη σήψη , στη βλακεία; Υπάρχει κάποιο οριακό σημείο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί; Δύσκολη η απάντηση, αφού και σε αυτό τον τομέα,    οι «δυνατότητες» των ανθρώπων είναι απεριόριστες. Ωστόσο, συνιστά έσχατο σημείο παρακμής και παραλογισμού, η εκθεμελίωση θεσμών, η απαξίωση αρχών και η τυφλή βία εναντίον ανθρώπων. Αναφέρομαι στην βίαιη εισβολή   κάποιων απόστρατων στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, φαινόμενο πρωτοφανές παγκοσμίως!! Η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική της Κυβέρνησης πλήττει τους Δημόσιους υπαλλήλους και του ευρύτερου και του στενού Δημόσιου τομέα. Άρα και τους στρατιωτικούς, εν ενεργεία και απόστρατους. Οι απόστρατοι υποστηρίζουν ότι έχουν μειωθεί οι συντάξιμες αποδοχές τους κατά 40%. Πιθανόν να έχουν δίκαιο. Όμως το ίδιο έχει συμβεί και με ΟΛΟΥΣ τους συνταξιούχους του Δημόσιου τομέα.    Οι απόστρατοι ζητούν να εξαιρεθούν από τις μειώσεις των αποδοχών τους, επειδή υπηρέτησαν στις Ένοπλες Δυνάμεις!    Γιατί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί