Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Απαισιοδοξία για το Κυπριακό από τη Γενεύη

του Χρήστου Καπούτση

Η Κύπρος, για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι αποτελεί το «κλειδί» των γεωστρατηγικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η διαπλοκή συμφερόντων της Κύπρου με το Ισραήλ και με αμερικανικές εταιρείες κολοσσούς που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Ενέργειας, ασφαλώς ενισχύει την διαπραγματευτική θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως αυτή η εξέλιξη είναι πολύ πιθανόν να αποδυναμώσει τη δυναμική για λύση του Κυπριακού. Μια λύση, που όπως έχουμε αποδεχτεί, θα αποτελεί αποτέλεσμα οδυνηρών συμβιβασμών και παραχωρήσεων εκ μέρους των Ελληνοκύπριων.
Την προσεχή Τετάρτη (26 Ιανουαρίου)  θα συναντηθούν στη Γενεύη  οι  πολιτικοί ηγέτες της Κύπρου Δ. Χριστόφιας ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας   και Ντερβίς Έρογλου ως  επικεφαλής του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Οι κύπριοι πολιτικοί ηγέτες έχουν κληθεί από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, να διατυπώσουν την τελική πρότασή τους για το Κυπριακό.
Για τη συνάντηση της Γενεύης , ο εκπρόσωπος του Ελληνικού ΥΠΕΞ εξέφρασε την απαισιοδοξία του, επειδή όπως είπε : « Η Τουρκοκυπριακή πλευρά οχυρώνεται πίσω από ακραίες θέσεις, που δεν επιτρέπουν αισιοδοξία».
Η Τουρκία επιμένει ως λύση του Κυπριακού, τη δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος, που θα συγκροτείται από δυο ισότιμα συνιστώντα κρατίδια.
Εξέλιξη που σημαίνει διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επικυριαρχία της Τουρκίας σε ολόκληρη τη Κύπρο. Η λύση αυτή ενισχύει σαφώς και τον παρεμβατικό ρόλο της Τουρκίας στα ενεργειακά ζητήματα της  Ανατολικής Μεσογείου. Δηλαδή στην ενεργειακή συμφωνία Ισραήλ- Κύπρου, η Τουρκία θα έχει αποφασιστικό ρόλο και λόγο, εφόσον λυθεί το Κυπριακό στη βάση των δύο «κυρίαρχων συστατικών» του νέου Κυπριακού  κράτους . Και εδώ βέβαια αναφύεται  και το εξής ζήτημα, κατά πόσο είναι διατεθειμένοι οι Ελληνοκύπριοι να μοιραστούν τους απρόσμενους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τους τουρκοκύπριους και τους τούρκους εποίκους που βρίσκονται στην Κύπρο και φυσικά να συναινέσουν στην επικυριαρχία της Τουρκίας στην Κύπρο. Είναι πρόθυμοι οι ελληνοκύπριοι να αποποιηθούν τα οφέλη που προκύπτουν από την γεωστρατηγική και γεωοικονομική αναβάθμιση της Κύπρου, προκειμένου να αποτελέσουν μέρος  μιας αμφιλεγόμενης συνομοσπονδίας που θα είναι το νέο Κυπριακό «κράτος»  ; Μάλλον ΟΧΙ θα πρέπει να είναι η απάντηση.
Έτσι όμως το Κυπριακό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, η συμβιβαστική λύση απομακρύνεται, η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομοσπονδία ακυρώνεται  και η οριστική διχοτόμηση της Κύπρου συνιστά  πλέον μια ορατή εφιαλτική προοπτική, αν δεν αποτελεί   αναπόφευκτη πραγματικότητα. 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα